8 αλήθειες μου μέσα από 8 χρόνια μητρότητας

Tης Πέπης Νικολοπούλου To σπίτι είναι γεμάτο φωτογραφίες. Από τις κόρες μου. Κάποτε απέφευγα τα «καδραρίσματα» στους τοίχους, θεωρούσα κιτς να έχεις στην κυριολεξία «στολίσει» το σπίτι με φωτογραφίες αλλά να που τώρα αποτελούν τα μοναδικά έργα τέχνης του σπιτιού μας. Εκείνες σε ασπρόμαυρες λήψεις στην πορεία των χρόνων τους. Μασουλώντας μία πιπίλα, πασαλειμμένες με γιαούρτι στα πρόσωπά τους, σε κούνιες και αιώρες, σκαρφαλωμένες σε δέντρα και αγκαλιές και συνεχώς να αλλάζουν όψη και ματιά. Και όλες αυτές οι φωτογραφίες να μου θυμίζουν αυτά τα χρόνια που αισίως έχουν γίνει 8 και σαν να έχουν μπει σε επιταχυντή και τρέχουν με άπιαστη ταχύτητα. Χρόνια που εσωκλείουν αλλοπρόσαλλες ημέρες και στιγμές. Στιγμές δύσκολες, θυμωμένες, ημέρες όπου ο εκνευρισμός είχε βγάλει κόκκινη σημαία και φώναζε «μη με πλησιάζετε» αλλά και εκείνες τις άλλες τις όμορφες, τις υπέροχες αγαπησιάρικες στιγμές που ήθελες να πατήσεις παύση στο remote της ζωής σου και να τις παγώσεις στο χωροχρόνο. Και όλα αυτά τα χρόνια έκανες βουτιά στο εγώ σου και κολυμπούσες για να ανακαλύψεις, να θεραπεύσεις και να δυναμώσεις τον εαυτό σου για να είσαι πάντα εκεί διαθέσιμη για εκείνες. Έτσι έγινα καλύτερη και έτσι πλέον μπορώ με σιγουριά να μιλήσω για τις 8 ανακαλύψεις μου μετά από 8 χρόνια μητρότητας. 8 αλήθειες που είδα κοιτώντας τη ζωή μου μέσα σε αυτές τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες.

1. Για να «επιβιώσεις» πρέπει να είσαι τρελά και απόλυτα ερωτευμένος με τον σύντροφό σου. Τα λάθη, οι κρίσεις, οι εντάσεις αλλά και οι εγωισμοί που προκύπτουν όταν αρχίζεις να ζυγίζεις τη συνεισφορά του καθενός σας σε αυτή τη γονεική καθημερινότητα είναι αναρίθμητα. Αν δεν υπάρχει αγάπη, έρωτας και εκτίμηση τότε απλά όλα βουλιάζουν πιο γρήγορα και τα όρια μικραίνουν.
2. Δώσε μάχες που αξίζουν να κερδηθούν. Όταν είσαι γονιός καλό θα είναι να αποδεχθείς ότι εισέρχεσαι σε ένα «παιχνίδι επιβίωσης». Είναι σχεδόν ανέφικτο να πείσεις ένα 2χρονο να μην βάψει τα χέρια του με τις τέμπερες. Είναι απίθανο να σε ακούσει όταν σπαραχτικά του φωνάζεις να μην ανέβει «ανάποδα» την τσουλήθρα ή να ετοιμαστεί για να φύγετε από το πάρκο επειδή έχει βραδιάσει. Κράτα τις δυνάμεις και τις αντοχές σου για τις στιγμές που πραγματικά αξίζουν. Εσύ ξέρεις ποιες είναι αυτές. 
3. Μην τα δίνεις όλα αμέσως από την αρχή γιατί γρήγορα θα εξαντληθείς. Από τη στιγμή που αποκτάς παιδί αμέσως η ζωή σου αλλάζει ακόμα και αν επιδεικτικά το αρνείσαι και προσπαθείς με νύχια κα με δόντια να αντισταθείς σε αυτή την ιδέα. Αρκεί και μόνο η ύπαρξη ενός ανθρώπου που χρειάζεται και θα χρειάζεται για πάντα τη φροντίδα σου. Όταν λοιπόν σου προσφέρουν βοήθεια, μην την αρνείσαι. Όταν σου δίνουν λίγο χρόνο για τον εαυτό σου, άρπαξέ τον. Και πάντα θυμήσου ποια ήσουν και τι αναζητούσες.
4. Όλοι μα όλοι έχουν από μία γνώμη ή μία συμβουλή για την ανατροφή των παιδιών. Εσύ πάντα ξέρεις καλύτερα. Άκουσε τη γνώμη τους προσεκτικά, και κράτησε ό,τι εσύ θέλεις ή νιώθεις πως σου ταιριάζει. Τα υπόλοιπα απλά πέταξέ τα. Ωστόσο, άκουσε με σοφία τις εμπειρίες των άλλων, εκείνων που εμπιστεύεσαι και που έχουν βρεθεί στη θέση σου ή που έχουν παιδιά άλλης ηλικίας. Η εμπειρία τους θα σου φανεί πολύτιμη.
5. Το να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό, τις περισσότερες φορές είναι αρκετό. Μην το ξεχνάς. Ζεις, αναπνέεις και νοιάζεσαι να δημιουργήσεις ένα μονοπάτι για εκείνα, με πολλή αγάπη αλλά καμιά φορά και με πολλά λάθη. Παίξε απλά μαζί τους, χαμογέλασε με το αστείο τους, γαργάλησε το πόδι τους όταν ξυπνούν, δείξε τους την αγάπη σου όταν τα παίρνεις από το σχολείο, αγκαλιασέ τα όσο πιο πολύ μπορείς. Μικρά τοσοδούλικα πραγματάκια από εσένα. Αυτό είναι που μετράει.
6. Αποδέξου το σώμα σου όσο πιο γρήγορα γίνεται. Είναι δύσκολο να γίνει όπως ήταν πριν αποκτήσεις παιδιά. Σημάδια βελτίωσης θα αρχίζεις να βλέπεις μετά τα 3 χρόνια. Όσο πιο γρήγορα λοιπόν το αποδεχθείς και το αγαπήσεις, τόσο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος θα είσαι. Μην το τιμωρείς για αυτό που έχει δημιουργήσει.
7. Αναγνώρισε γρήγορα την επιθυμία τους για ανεξαρτησία. Τα βλέπεις να μεγαλώνουν, να δρουν μόνα τους και να επιδιώκουν να μείνουν λίγο μόνα τους, αρχικά στο δωμάτιο και αργότερα γιατί όχι με φίλους εκτός σπιτιού, αλλά εσύ νιώθεις έναν κόμπο στο στομάχι. Αυτό όμως σημαίνει ότι μεγαλώνουν σωστά, και ώριμα. Τους έχεις δώσει γερές ρίζες και μεγάλα φτερά για να πετάξουν όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Η σκληρή δουλειά έχει ολοκληρωθεί και την έχεις κάνει σωστά.
8. Ως μητέρα τελικά γίνεσαι πιο θαρραλέα. Η καθημερινότητα με τα παιδιά σε αναγκάζει να βγαίνεις εκτός του προσωπικού πεδίου άνεσής σου (comfort zone). Πόσες άραγε στιγμές δεν χρειάστηκε να πάρεις στην αγκαλιά σου ένα παιδί που τσίριζε και είχε πέσει στο πάτωμα του super market γιατί τόλμησες και του είπες να πάρει μόνο μία σοκολάτα; Και παρόλο που το εύκολο θα ήταν απλά να του κάνεις το χατίρι, το αρνήθηκες; Τα παιδιά αποτελούν ένα είδος ψυχοθεραπείας. Καλείσαι συχνά να έρθεις αντιμέτωπος με τους δικούς σου φόβους, να τολμήσεις και να το ξεπεράσεις.

Η μητρότητα είναι δύσκολη και μπορεί την ίδια στιγμή να μας δώσει το μεγαλύτερο θυμό ή το μεγαλύτερο πόνο. Πάντα όμως σε αφήνει με αυτή τη γνώριμη ζεστή θαλπωρή, διαγράφοντας με μαγικό στιλό όλες εκείνες τις στιγμές που θέλεις να ξεχάσεις, ωριμάζοντάς σε, κάνοντάς σε καλύτερο και πιο γενναίο άνθρωπο. Γιατί τελικά με τη μητρότητα, οι ημέρες σου μοιάζουν μεγάλες αλλά τα χρόνια φαντάζουν λίγα.