Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλοι οι γονείς θέλουν να βοηθήσουν το παιδί τους να τα πάει καλά στο σχολείο. Ιδιαίτερα για ένα μικρό παιδί που πρωταρχίζει, είναι φυσικό να νιώθουμε πως χρειάζεται τη βοήθειά μας, όπως άλλωστε στα τόσα άλλα «πρώτα βήματα» που έχει κάνει με τη συμπαράστασή μας έως τώρα. Το θέμα όμως είναι πόση και τι είδους βοήθεια· και ίσως το σπουδαιότερο: για ποιο λόγο μάς χρειάζεται δίπλα του. Πρέπει, λοιπόν, πρώτα εμείς να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας ποιος είναι ο στόχος μας, αν θέλουμε η βοήθειά μας να είναι πραγματικά ουσιαστική και αποτελεσματική.
Αλήθεια, γιατί άραγε πρέπει ο γονιός να ανακατευτεί με τη δουλειά του σχολείου; Μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε να ήταν: γιατί πάντα ο γονιός έχει συμπαρασταθεί σε κάθε τι που πρωταρχίζει να κάνει το παιδί. Από το να σταθεί στα πόδια του και να περπατήσει ή να πιάσει το κουτάλι και να φάει μόνο του, μέχρι να βάλει και να δέσει τα παπούτσια του, ή να φτιάξει ένα «παζλ». Είναι φυσικό, λοιπόν, να θέλουμε να είμαστε δίπλα του όταν αρχίζει να εργάζεται σοβαρότερα, ετοιμάζοντας τη δουλειά του σχολείου. Νιώθει, πως με όσα ξέρει, μπορεί να το βοηθήσει να μάθει να δουλεύει σωστά και να μην πελαγώνει με τα όσα έχει να κάνει. Να του δείξει τρόπους, δηλαδή, που θα βοηθήσουν το ίδιο να κάνει μόνο του τη δουλειά του καλύτερα, γρηγορότερα και με λιγότερο άγχος.
Όπως όλα τα άλλα πολύ πρακτικά πράγματα που έχει ήδη μάθει να κάνει στην έως τώρα ζωή του, έτσι και τα μαθήματά του, και οι σχολικές του υποχρεώσεις, πρέπει – και μπορούν – να ενταχθούν στην καθημερινότητά του, φυσιολογικά και αβίαστα. Στόχος, λοιπόν, του γονιού που θέλει να βοηθήσει, είναι να δείξει «πώς», και όχι βέβαια να αναλάβει εκείνος να διεκπεραιώσει την όποια σχολική εργασία. Για παράδειγμα, αντί να ψάξετε εσείς να του βρείτε μια λέξη στο λεξικό, δείξτε του πώς να το χρησιμοποιεί το ίδιο, σαν να πρόκειται για παιχνίδι. Αντί να ζωγραφίσετε εσείς τον χάρτη που έχει να ετοιμάσει, σταθείτε κοντά του και βοηθήστε το να «αντιγράψει» το περίγραμμα, κρατήστε του το χαρτί σταθερά, δείξτε του πώς να μεταφέρει από τον Άτλαντα στον χάρτη ονόματα πόλεων, βουνών, ή ό,τι άλλο. Συζητήστε μαζί του τι χρώματα να βάλει, δείξτε το ενδιαφέρον σας για την πρόοδο της εργασίας, μην το αφήσετε να βαρεθεί ή να αρχίσει τη γκρίνια αν κάτι δεν πάει καλά. Εσείς, βέβαια, μόνοι σας θα το είχατε κάνει γρηγορότερα και καλύτερα! Αλλά τι βοήθεια θα του είχατε προσφέρει έτσι; Μήπως τη χαρά ενός υψηλότερου βαθμού; Εσείς μεν, αυτό δεν το έχετε ανάγκη, και όσο για το παιδί ξέρει πολύ καλά πως η δουλειά δεν είναι δική του, αρχίζει να φοβάται πως το ίδιο δεν μπορεί να τα καταφέρει αρκετά καλά, άρα η παρουσία σας είναι αναγκαία σε ό,τι έχει να κάνει, χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και τις δικές του δυνάμεις, και τελικά η βοήθειά σας, στην ουσία, πάει χαμένη.
Χρειάζεται λοιπόν να πιστέψετε οι ίδιοι, πως στόχος σας δεν πρέπει να είναι να βοηθήσετε το παιδί να παρουσιάσει καλύτερη εργασία από αυτήν που μόνο του μπορεί να πετύχει, αλλά μάλλον να μάθει, και να συνηθίσει σιγά-σιγά, να δουλεύει μόνο του, διασκεδάζοντάς το κιόλας! Αν καταφέρετε κάτι τέτοιο – που δεν είναι διόλου απλό – τότε σίγουρα το παιδί σας βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Το τι βαθμό θα πετύχει τελικά – πράγμα που δικαιολογημένα εμείς οι μεγάλοι έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας – είναι κάτι που δε θα πρέπει να μεταφέρετε εσείς στο παιδί. Στόχος σας είναι να του δείξετε πώς να σταθεί στα πόδια του και να περπατήσει μόνο του. Να μάθει να βλέπει τη δουλειά του σχολείου ως αποκλειστικά δική του ευθύνη, που μπορεί «μια χαρά» να αντιμετωπίσει μόνο του.
