13 Μαρτίου 2017
Της Τόνιας Χανιώτη 
Μαμά διδύμων συχνά σημαίνει μάνατζερ συνεχόμενων κρίσεων. Τα δίδυμα έχουν την απίθανη αίσθηση προστασίας το ένα προς το άλλο, ακόμα και όταν τσακώνονται μεταξύ τους συνεχώς. Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω, αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι μία μεγάλη σκανταλιά συνέβαινε για να καλύψει κάποια που είχε κάνει το άλλο παιδί, ένιωσα ανακούφιση. Ήταν όλα απλά και κατανοητά πλέον! Το μόνο που έμενε να κάνω ήταν να ισορροπήσω το χρόνο που θα ασχολούμουν με την κάθε μία κρίση. Δηλαδή, το αν θα ασχοληθώ εκείνη τη στιγμή με τη σκανταλιά που συνέβαινε μπροστά μου, ή το αν ήταν η κατάλληλη στιγμή να ασχοληθώ με την κρυφή. Χε. Χε..! Οι ισορροπίες στη δική μου οικογένεια έρχονται μέσα από ψάξιμο και απανωτές δοκιμές...
Όλα τα έχω δοκιμάσει. Και όλα έχουν πετύχει την κατάλληλο χρόνο. Εξαρτάται πάντα από την στιγμή και την εκπαίδευση που έχουμε κάνει μεταξύ μας. Όταν δοκιμάζω κάτι για πρώτη φορά, συνήθως πιάνει. Μετά έχουν εκπαιδευτεί σε αυτό τα παιδιά, έχουν δεί πως λειτουργεί και τι ακολουθεί, οπότε πράττουν αναλόγως. Βρίσκουν τρόπους δηλαδή να με κατατροπώσουν και να υπερπηδήσουν όλα τα εμπόδια. Έτσι αναγκάζομαι να είμαι σε εγρήγορση συνεχώς και να μετακινούμαι από τη θέση μου, ώστε να τα αιφνιδιάζω!
Αρκετές φορές στο παρελθόν είχαν υπάρξει συμπεριφορές των παιδιών μου που δεν μπορούσα να καταλάβω. Με το παρακάτω περιστατικό, όλα ξεδιαλύθηκαν:
Έρχεται το υπερήφανο κορίτσι μου στην κουζίνα και σηκώνει με ύφος καρδιναλίων το μπουκάλι με το νερό της, με κοιτάει στα μάτια και αργά το πλαγιάζει μέχρι να πέσει στο πάτωμα όλο το νερό που περιείχε.
Εχω μείνει άναυδη! Speechless..! Πριν μιλήσω σκέφτομαι το υπερήφανο ύφος της, το αγέροχο ύφος (και αναρωτιέμαι από που έρχεται αυτή η υπεροψία), η τιμωρία προς εμένα ίσως, η ταμπέλα του «κακού» παιδιού που θέλει να της φορέσω... Η μικρή ακίνητη μπροστά μου περιμένει την αντίδρασή μου. Εγώ την κοιτάω, κοιτάω το μπουκάλι, το νερό στο πάτωμα, σκέφτομαι να νευριάσω πολύ ή λίγο, να της φωνάξω δυνατά ή μήπως είναι καλύτερα χαμηλόφωνα; Σκέφτομαι να την δέσω σε ένα δέντρο, αυτό θα την ακινητοποιήσει.... Και όσο το παιδί περιμένει και για πρώτη φορά έχουμε ησυχία στο σπίτι, αναρωτιέμαι αν αναπνέει το άλλο παιδί. Κανικά θα έπρεπε να έχει μείνει ακίνητο περιμένοντας την αντίδρασή μου, δύο βήματα δίπλα στην Ελευθερία. Αλλά ο Άγγελος δεν είναι στην κουζίνα. Με πιάνει η περιέργεια, υπερπηδώ τα εμπόδια των βρεμένων πλακιδίων της κουζίνας, δεν κοιτώ καν την Ελευθερία και ξεκινώ να ψάξω τον Άγγελο. Όχι, οι κουρτίνες δεν τον κρύβουν. Όχι το τραπεζάκι του σαλονιού δεν τον καλύπτει. Όχι, ο καναπές από κάτω δεν τον χωράει για να κρυφτεί. Ακόμα υπάρχει ησυχία στο σπίτι. Το δωμάτιό του είναι άδειο. Ησυχία. Το μπάνιο τον φιλοξενεί. Επιτέλους τον βρήκα. Είναι ολόκληρος βαμμένος με μαρκαδόρο (νερού). Έχει γραμμές στο πρόσωπο και το σώμα, μαύρες. Έχει και κόκκινα σχέδια. Στρογγυλά. Ινδιάνο δεν τον λες. Μουντζουρωμένο καλικάντζαρο, τον λες! Το μπάνιο είναι χάλια, στην προσπάθειά του να καθαριστεί. Έχει πάρει μωρομάντηλα, έχει τριφτεί, έχει κοκκινίσει στα χέρια και στα πόδια από το τρίψιμο, αλλά οι γραμμές είναι εκεί. Έντρομος με κοιτάει... Εδώ τελειώνει η ησυχία.
- Άγγελε έρχεται. Κρύψου! Ωχ.. Τα είδε; Τι θα μας κάνει;
- Εσύ μικρό, θα πας στην κουζίνα να μαζέψεις τα νερά.
- Εσύ δεύτερο μικρό, θα μπεις στην μπανιέρα χωρίς ρούχα και θα τριφτείς με το σφουγκάρι μέχρι να καθαρίσεις.
Ήταν η πρώτη φορά που ξεκάθαρα είδα ότι το ένα προστατεύε το άλλο. Ότι η μικρή μου προτίμησε να κάνει την υπέρτατη σκανταλιά για να δώσει χρόνο στον αδελφό της να καθαριστεί. Ήταν έτοιμη να υποστεί τις συνέπειες. Τι όμορφη αδελφική αγάπη..!
Ένιωσα υπερήφανη και ήσυχη, ότι από εδώ και πέρα το ένα θα έχει φύλακα άγγελο το άλλο. Ότι πάντα θα αλληλοπροσέχονται. Τι ρομαντικό! Τι όμορφη σκέψη. Μέσα στην επόμενη ώρα τα ξέχασα όλα γιατί άρχισαν να παίζουν ξύλο. Στα σοβαρά. Έγινε σύρραξη. Κλωτσιές, μπουνιές, μαλλιοτραβήγματα. Σκέφτηκα ότι εάν καταφέρουν να επιβιώσουν, ναι, θα φυλάνε το ένα το άλλο, από όλους εμάς! Αν δεν σκοτωθούν μεταξύ τους!
Και για να κλείσω με την έννοια της προπόνησης, την επόμενη φορά που πήγαν να αλληλοκαλυφθούν με αυτό τον τρόπο, θυμήθηκα - έχω προπονηθεί βλέπετε - και ρώτησα κατευθείαν «Που είναι η μικρή;». Την βρήκα στο μπάνιο, να είναι μούσκεμα ολόκληρη, μαζί με αυτοκινητάκια, κούκλες, εκσκαφείς, βαρκούλες... Όλα κολυμπούσαν στον νιπτήρα και εκσφενδονίζονταν προς την μπανιέρα. Το ανακάλυψα γρήγορα, τα έβαλα να καθαρίσουν αμέσως και κατάλαβαν ότι όντως, δεν έπιανε αυτός ο τρόπος πλέον. Τώρα πιά άλλαξαν, και απλώς το ένα με απασχολεί με έντονο ύφος και απαιτώντας την προσοχή μου, ώστε το άλλο να κάνει τη σκανταλιά του. Προπονούμαι σταδιακά για να το αντιμετωπίσω κι αυτό, αλλά τι να κάνω που μου αρέσει να κάθομαι κάποιες φορές μόνο με το ένα παιδί και να μιλάμε, να γελάμε, να κάνουμε παρέα. Κι ας ξέρω πως σε λίγο θα πρέπει να κάνω τη θυμωμένη και την αυστηρή..!
Μου αρέσει που με τα παιδιά εξελισσόμαστε μαζί, που μαθαίνουν γρήγορα, προσαρμόζονται και αναπροσαρμόζουν τις καταστάσεις. Σκέφτονται με γρήγορο ρυθμό και αναγκαστικά ακολουθώ κι εγώ. Η άνοια δεν έχει θέση στη ζωή μου για τα επόμενα 15 χρόνια τουλάχιστον!
Μαμά διδύμων συχνά σημαίνει μάνατζερ συνεχόμενων κρίσεων. Τα δίδυμα έχουν την απίθανη αίσθηση προστασίας το ένα προς το άλλο, ακόμα και όταν τσακώνονται μεταξύ τους συνεχώς. Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω, αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι μία μεγάλη σκανταλιά συνέβαινε για να καλύψει κάποια που είχε κάνει το άλλο παιδί, ένιωσα ανακούφιση. Ήταν όλα απλά και κατανοητά πλέον! Το μόνο που έμενε να κάνω ήταν να ισορροπήσω το χρόνο που θα ασχολούμουν με την κάθε μία κρίση. Δηλαδή, το αν θα ασχοληθώ εκείνη τη στιγμή με τη σκανταλιά που συνέβαινε μπροστά μου, ή το αν ήταν η κατάλληλη στιγμή να ασχοληθώ με την κρυφή. Χε. Χε..! Οι ισορροπίες στη δική μου οικογένεια έρχονται μέσα από ψάξιμο και απανωτές δοκιμές...
Όλα τα έχω δοκιμάσει. Και όλα έχουν πετύχει την κατάλληλο χρόνο. Εξαρτάται πάντα από την στιγμή και την εκπαίδευση που έχουμε κάνει μεταξύ μας. Όταν δοκιμάζω κάτι για πρώτη φορά, συνήθως πιάνει. Μετά έχουν εκπαιδευτεί σε αυτό τα παιδιά, έχουν δεί πως λειτουργεί και τι ακολουθεί, οπότε πράττουν αναλόγως. Βρίσκουν τρόπους δηλαδή να με κατατροπώσουν και να υπερπηδήσουν όλα τα εμπόδια. Έτσι αναγκάζομαι να είμαι σε εγρήγορση συνεχώς και να μετακινούμαι από τη θέση μου, ώστε να τα αιφνιδιάζω!
Αρκετές φορές στο παρελθόν είχαν υπάρξει συμπεριφορές των παιδιών μου που δεν μπορούσα να καταλάβω. Με το παρακάτω περιστατικό, όλα ξεδιαλύθηκαν:
Έρχεται το υπερήφανο κορίτσι μου στην κουζίνα και σηκώνει με ύφος καρδιναλίων το μπουκάλι με το νερό της, με κοιτάει στα μάτια και αργά το πλαγιάζει μέχρι να πέσει στο πάτωμα όλο το νερό που περιείχε.
Εχω μείνει άναυδη! Speechless..! Πριν μιλήσω σκέφτομαι το υπερήφανο ύφος της, το αγέροχο ύφος (και αναρωτιέμαι από που έρχεται αυτή η υπεροψία), η τιμωρία προς εμένα ίσως, η ταμπέλα του «κακού» παιδιού που θέλει να της φορέσω... Η μικρή ακίνητη μπροστά μου περιμένει την αντίδρασή μου. Εγώ την κοιτάω, κοιτάω το μπουκάλι, το νερό στο πάτωμα, σκέφτομαι να νευριάσω πολύ ή λίγο, να της φωνάξω δυνατά ή μήπως είναι καλύτερα χαμηλόφωνα; Σκέφτομαι να την δέσω σε ένα δέντρο, αυτό θα την ακινητοποιήσει.... Και όσο το παιδί περιμένει και για πρώτη φορά έχουμε ησυχία στο σπίτι, αναρωτιέμαι αν αναπνέει το άλλο παιδί. Κανικά θα έπρεπε να έχει μείνει ακίνητο περιμένοντας την αντίδρασή μου, δύο βήματα δίπλα στην Ελευθερία. Αλλά ο Άγγελος δεν είναι στην κουζίνα. Με πιάνει η περιέργεια, υπερπηδώ τα εμπόδια των βρεμένων πλακιδίων της κουζίνας, δεν κοιτώ καν την Ελευθερία και ξεκινώ να ψάξω τον Άγγελο. Όχι, οι κουρτίνες δεν τον κρύβουν. Όχι το τραπεζάκι του σαλονιού δεν τον καλύπτει. Όχι, ο καναπές από κάτω δεν τον χωράει για να κρυφτεί. Ακόμα υπάρχει ησυχία στο σπίτι. Το δωμάτιό του είναι άδειο. Ησυχία. Το μπάνιο τον φιλοξενεί. Επιτέλους τον βρήκα. Είναι ολόκληρος βαμμένος με μαρκαδόρο (νερού). Έχει γραμμές στο πρόσωπο και το σώμα, μαύρες. Έχει και κόκκινα σχέδια. Στρογγυλά. Ινδιάνο δεν τον λες. Μουντζουρωμένο καλικάντζαρο, τον λες! Το μπάνιο είναι χάλια, στην προσπάθειά του να καθαριστεί. Έχει πάρει μωρομάντηλα, έχει τριφτεί, έχει κοκκινίσει στα χέρια και στα πόδια από το τρίψιμο, αλλά οι γραμμές είναι εκεί. Έντρομος με κοιτάει... Εδώ τελειώνει η ησυχία.
- Άγγελε έρχεται. Κρύψου! Ωχ.. Τα είδε; Τι θα μας κάνει;
- Εσύ μικρό, θα πας στην κουζίνα να μαζέψεις τα νερά.
- Εσύ δεύτερο μικρό, θα μπεις στην μπανιέρα χωρίς ρούχα και θα τριφτείς με το σφουγκάρι μέχρι να καθαρίσεις.
Ήταν η πρώτη φορά που ξεκάθαρα είδα ότι το ένα προστατεύε το άλλο. Ότι η μικρή μου προτίμησε να κάνει την υπέρτατη σκανταλιά για να δώσει χρόνο στον αδελφό της να καθαριστεί. Ήταν έτοιμη να υποστεί τις συνέπειες. Τι όμορφη αδελφική αγάπη..!
Ένιωσα υπερήφανη και ήσυχη, ότι από εδώ και πέρα το ένα θα έχει φύλακα άγγελο το άλλο. Ότι πάντα θα αλληλοπροσέχονται. Τι ρομαντικό! Τι όμορφη σκέψη. Μέσα στην επόμενη ώρα τα ξέχασα όλα γιατί άρχισαν να παίζουν ξύλο. Στα σοβαρά. Έγινε σύρραξη. Κλωτσιές, μπουνιές, μαλλιοτραβήγματα. Σκέφτηκα ότι εάν καταφέρουν να επιβιώσουν, ναι, θα φυλάνε το ένα το άλλο, από όλους εμάς! Αν δεν σκοτωθούν μεταξύ τους!
Και για να κλείσω με την έννοια της προπόνησης, την επόμενη φορά που πήγαν να αλληλοκαλυφθούν με αυτό τον τρόπο, θυμήθηκα - έχω προπονηθεί βλέπετε - και ρώτησα κατευθείαν «Που είναι η μικρή;». Την βρήκα στο μπάνιο, να είναι μούσκεμα ολόκληρη, μαζί με αυτοκινητάκια, κούκλες, εκσκαφείς, βαρκούλες... Όλα κολυμπούσαν στον νιπτήρα και εκσφενδονίζονταν προς την μπανιέρα. Το ανακάλυψα γρήγορα, τα έβαλα να καθαρίσουν αμέσως και κατάλαβαν ότι όντως, δεν έπιανε αυτός ο τρόπος πλέον. Τώρα πιά άλλαξαν, και απλώς το ένα με απασχολεί με έντονο ύφος και απαιτώντας την προσοχή μου, ώστε το άλλο να κάνει τη σκανταλιά του. Προπονούμαι σταδιακά για να το αντιμετωπίσω κι αυτό, αλλά τι να κάνω που μου αρέσει να κάθομαι κάποιες φορές μόνο με το ένα παιδί και να μιλάμε, να γελάμε, να κάνουμε παρέα. Κι ας ξέρω πως σε λίγο θα πρέπει να κάνω τη θυμωμένη και την αυστηρή..!
Μου αρέσει που με τα παιδιά εξελισσόμαστε μαζί, που μαθαίνουν γρήγορα, προσαρμόζονται και αναπροσαρμόζουν τις καταστάσεις. Σκέφτονται με γρήγορο ρυθμό και αναγκαστικά ακολουθώ κι εγώ. Η άνοια δεν έχει θέση στη ζωή μου για τα επόμενα 15 χρόνια τουλάχιστον!
