9 Οκτωβρίου 2017
Tης Τόνιας Χανιώτη 
Επικρατεί μια τρέλα στο σπίτι αυτές τις ημέρες. Τα παιδιά τσακώνονται συνεχώς. Μπροστά μου, πίσω μου, στο δωμάτιο τους, στο σαλόνι... Ανυπόφορες ημέρες. Κάτι πρέπει να κάνω.
Το σπίτι είναι πεδίο μάχης, τα νεύρα μου χάλια και κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη. Σαν να ζω τη Μέρα της Μαρμότας. Θέλω να τελειώσει το αστείο. Τώρα.
Θέλω το μαγικό ραβδάκι της νεράιδας που σκορπίζει ηρεμία. Και χρυσόσκονη μαζί. Θέλω τη μαγική οικογένεια που δεν έχει αντιπαραθέσεις. Θέλω να εξαφανίσω τους τσακωμούς. Να κατευνάσω τα πνεύματα. Θέλω να ηρεμήσω τα παιδιά.
Πώς να τα ηρεμήσω όταν ξεφυτρώνουν συνεχώς αφορμές, ακόμα και από προηγούμενες ημέρες, για κάτι που δεν λύθηκε; Ξαφνικά βρίσκομαι να κάνω τον διαιτητή… Οι ισορροπίες καταρρέουν!
Ψάχνω τα άρθρα ψυχολόγων στο Babytips. Αφού το θυμάμαι ότι το έχω… Το βρίσκω. Η Φιλιώ Τσουκαλά και η Ήρα Λαμπίρη, ψυχολόγοι και οι δύο, δίνουν συμβουλές στους γονείς ώστε να μην ανακατεύονται όταν τσακώνονται τα παιδιά τους.
«Μέσα από τους καυγάδες και τις συγκρούσεις, τα παιδιά μαθαίνουν να αντέχουν τη σύγκρουση & να βρίσκουν δημιουργικούς τρόπους για την επίλυσή της».
Υπέροχο!
Αυτό με απενοχοποιεί αμέσως. Οι τσακωμοί δίνουν την ευκαιρία στο παιδί που μονίμως χάνει, να κερδίσει - έστω και μία φορά. Να κερδίσει μια μάχη. Και ίσως τον πόλεμο. Οι τσακωμοί επανατοποθετούν τις οικογενειακές ισορροπίες σε νέα βάση.
Αυτές οι ισορροπίες είναι ύπουλες. Εκεί που τις έχεις τοποθετημένες, ξαφνικά μετακινούνται. Και έχεις κάνει τόσο κόπο! Και άντε πάλι από την αρχή.
Πόσο θέλω να γίνονται τα πάντα με τον δικό μου τρόπο. Αφού τα έχω σκεφτεί. Τα έχω υπολογίσει. Τα οργανώνω πάντα με την καλύτερη διάθεση. Έλα που έρχονται αυτές οι δύο ψυχολόγοι τώρα και μου τα αλλάζουν:
«Η έχθρα μεταξύ ενήλικων αδελφών, είτε προέρχεται, είτε τρέφεται από αντιζηλίες της παιδικής ηλικίας που δεν ξεπεράστηκαν ή δεν ξεκαθαρίστηκαν ποτέ».
Και συνεχίζουν:
«O θυμωμένος και ανένδοτος ενήλικας είναι και το παιδί που πληγωνόταν, γιατί οι γονείς καμάρωναν τον αδελφό του που ήταν πολύ καλός μαθητής, γιατί έκαναν τα χατίρια της αδελφής επειδή ήταν ασθενική κι ευαίσθητη, γιατί μάλωναν εκείνον επειδή ήταν πιο “άτακτος”, γιατί και τα δυο παιδιά ήταν θύματα μιας ατελείωτης “σύγκρισης" από την πλευρά των γονέων, που έσπειρε σπόρους διχόνοιας».
Αναρωτιέμαι τελικά, μήπως οι οικογενειακές ισορροπίες που είχα φτιάξει, αφορούσαν μόνο εμένα και όχι τα παιδιά μου. Μήπως οι τσακωμοί τους είναι ένα μήνυμα προς εμένα. Κοιτάω μέσα μου και βλέπω ότι μία συχνή μου έκφραση είναι «Εγώ δεν τσακωνόμουν ποτέ! Το ίδιο θα κάνετε κι εσείς!» Αναρωτιέμαι μήπως δεν ξέρω να τσακώνομαι. Μήπως φοβάμαι ότι ένας τσακωμός θα σημαίνει οριστική ρήξη.
Ξαναδιαβάζω το κείμενο των ψυχολόγων και αποφασίζω να αφήσω τα παιδιά μου ήσυχα να τσακωθούν. Να λύσουν τα μεταξύ τους θέματα. Να βρουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν με αλήθειες. Ξερές αλήθειες που πληγώνουν αλλά δεν σταματούν τη σχέση. Όπως και να το κάνεις, πάντα αδέλφια θα είναι και για πολλά χρόνια ακόμα θα ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Θα μάθουν να αντιμετωπίζουν το ένα το άλλο, να συμβιώνουν, να σέβονται τα πράγματα του άλλου. Δεν θα χρειάζονται διαιτητή σε όλη τους τη ζωή. Θα αναγνωρίζουν τις κρίσεις και θα τις λύνουν.
Και το καλύτερο είναι ότι το μόνο που έχω να κάνω είναι να μην εμπλέκομαι στους τσακωμούς τους! Να απέχω!
Κι άμα θέλω να ξαναστήσω τις δικές μου ισορροπίες, απλά θα τσακωθώ με κάποιον. Ενήλικα. Όχι με τα παιδιά μου! Και όχι σαν διαιτητής.
Επικρατεί μια τρέλα στο σπίτι αυτές τις ημέρες. Τα παιδιά τσακώνονται συνεχώς. Μπροστά μου, πίσω μου, στο δωμάτιο τους, στο σαλόνι... Ανυπόφορες ημέρες. Κάτι πρέπει να κάνω.
Το σπίτι είναι πεδίο μάχης, τα νεύρα μου χάλια και κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη. Σαν να ζω τη Μέρα της Μαρμότας. Θέλω να τελειώσει το αστείο. Τώρα.
Θέλω το μαγικό ραβδάκι της νεράιδας που σκορπίζει ηρεμία. Και χρυσόσκονη μαζί. Θέλω τη μαγική οικογένεια που δεν έχει αντιπαραθέσεις. Θέλω να εξαφανίσω τους τσακωμούς. Να κατευνάσω τα πνεύματα. Θέλω να ηρεμήσω τα παιδιά.
Πώς να τα ηρεμήσω όταν ξεφυτρώνουν συνεχώς αφορμές, ακόμα και από προηγούμενες ημέρες, για κάτι που δεν λύθηκε; Ξαφνικά βρίσκομαι να κάνω τον διαιτητή… Οι ισορροπίες καταρρέουν!
Ψάχνω τα άρθρα ψυχολόγων στο Babytips. Αφού το θυμάμαι ότι το έχω… Το βρίσκω. Η Φιλιώ Τσουκαλά και η Ήρα Λαμπίρη, ψυχολόγοι και οι δύο, δίνουν συμβουλές στους γονείς ώστε να μην ανακατεύονται όταν τσακώνονται τα παιδιά τους.
«Μέσα από τους καυγάδες και τις συγκρούσεις, τα παιδιά μαθαίνουν να αντέχουν τη σύγκρουση & να βρίσκουν δημιουργικούς τρόπους για την επίλυσή της».
Υπέροχο!
Αυτό με απενοχοποιεί αμέσως. Οι τσακωμοί δίνουν την ευκαιρία στο παιδί που μονίμως χάνει, να κερδίσει - έστω και μία φορά. Να κερδίσει μια μάχη. Και ίσως τον πόλεμο. Οι τσακωμοί επανατοποθετούν τις οικογενειακές ισορροπίες σε νέα βάση.
Αυτές οι ισορροπίες είναι ύπουλες. Εκεί που τις έχεις τοποθετημένες, ξαφνικά μετακινούνται. Και έχεις κάνει τόσο κόπο! Και άντε πάλι από την αρχή.
Πόσο θέλω να γίνονται τα πάντα με τον δικό μου τρόπο. Αφού τα έχω σκεφτεί. Τα έχω υπολογίσει. Τα οργανώνω πάντα με την καλύτερη διάθεση. Έλα που έρχονται αυτές οι δύο ψυχολόγοι τώρα και μου τα αλλάζουν:
«Η έχθρα μεταξύ ενήλικων αδελφών, είτε προέρχεται, είτε τρέφεται από αντιζηλίες της παιδικής ηλικίας που δεν ξεπεράστηκαν ή δεν ξεκαθαρίστηκαν ποτέ».
Και συνεχίζουν:
«O θυμωμένος και ανένδοτος ενήλικας είναι και το παιδί που πληγωνόταν, γιατί οι γονείς καμάρωναν τον αδελφό του που ήταν πολύ καλός μαθητής, γιατί έκαναν τα χατίρια της αδελφής επειδή ήταν ασθενική κι ευαίσθητη, γιατί μάλωναν εκείνον επειδή ήταν πιο “άτακτος”, γιατί και τα δυο παιδιά ήταν θύματα μιας ατελείωτης “σύγκρισης" από την πλευρά των γονέων, που έσπειρε σπόρους διχόνοιας».
Αναρωτιέμαι τελικά, μήπως οι οικογενειακές ισορροπίες που είχα φτιάξει, αφορούσαν μόνο εμένα και όχι τα παιδιά μου. Μήπως οι τσακωμοί τους είναι ένα μήνυμα προς εμένα. Κοιτάω μέσα μου και βλέπω ότι μία συχνή μου έκφραση είναι «Εγώ δεν τσακωνόμουν ποτέ! Το ίδιο θα κάνετε κι εσείς!» Αναρωτιέμαι μήπως δεν ξέρω να τσακώνομαι. Μήπως φοβάμαι ότι ένας τσακωμός θα σημαίνει οριστική ρήξη.
Ξαναδιαβάζω το κείμενο των ψυχολόγων και αποφασίζω να αφήσω τα παιδιά μου ήσυχα να τσακωθούν. Να λύσουν τα μεταξύ τους θέματα. Να βρουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν με αλήθειες. Ξερές αλήθειες που πληγώνουν αλλά δεν σταματούν τη σχέση. Όπως και να το κάνεις, πάντα αδέλφια θα είναι και για πολλά χρόνια ακόμα θα ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Θα μάθουν να αντιμετωπίζουν το ένα το άλλο, να συμβιώνουν, να σέβονται τα πράγματα του άλλου. Δεν θα χρειάζονται διαιτητή σε όλη τους τη ζωή. Θα αναγνωρίζουν τις κρίσεις και θα τις λύνουν.
Και το καλύτερο είναι ότι το μόνο που έχω να κάνω είναι να μην εμπλέκομαι στους τσακωμούς τους! Να απέχω!
Κι άμα θέλω να ξαναστήσω τις δικές μου ισορροπίες, απλά θα τσακωθώ με κάποιον. Ενήλικα. Όχι με τα παιδιά μου! Και όχι σαν διαιτητής.
