Της Μαμάς Μαμαδοπούλου 
Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί μικροί και μεγάλοι αγαπάμε τόσο πολύ τις σειρές και τις ταινίες κινουμένων σχεδίων;
Ίσως γιατί μέσα από αυτά τα ζωηρά σχέδια, παίρνουν μορφή και εικόνα η απεριόριστη φαντασία και τα έντονα συναισθήματά μας. Ακόμη κι αν ήμασταν όλοι καταπληκτικοί ζωγράφοι και μπορούσαμε να απεικονίσουμε ακριβώς αυτό που σχηματοποιείται στο μυαλό και στην ψυχή μας, δεν πιστεύω ότι θα φτάναμε τη δυναμική και την ένταση των κινούμενων σχεδίων, που μας καθηλώνουν.
Όταν, λοιπόν, βρεθήκαμε στον κινηματογράφο με την κόρη μου για να παρακολουθήσουμε τη νέα ταινία κινουμένων σχεδίων «Τα μυαλά που κουβαλάς» από την Pixar, ζήσαμε κάτι εξαιρετικό, που μας έκανε να μην καταλάβουμε πώς πέρασαν τα 102 λεπτά της ταινίας.
Η ιστορία αρχίζει με τις πρώτες στιγμές ζωής της Riley και την εμφάνιση των πρώτων συναισθημάτων που βιώνει. Με τα πρώτα γελάκια της γέννησης, εμφανίζεται η Χαρά, που είναι αποφασισμένη να κάνει ό,τι μπορεί για να είναι η μικρή φίλη μας ευτυχισμένη. Σταδιακά, εμφανίζεται η Λύπη, ο Φόβος, ο Θυμός και η Αηδία.
(Να σημειώσω ότι θεωρώ καταπληκτική και εύστοχη την απόδοση των χαρακτήρων αλλά και τη μορφή τους.)
Όλα τα συναισθήματα συνυπάρχουν συντροφικά στο κέντρο ελέγχου, εκεί όπου συλλέγονται οι αναμνήσεις της Riley και διαμορφώνουν το χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεσή της.
Αποτυπώνεται το πόσο φυσιολογική αλλά και απαραίτητη είναι η συνύπαρξη τόσο διαφορετικών και αντίθετων συναισθημάτων. Συνεργάζονται και αναπτύσσουν διάλογο έτσι ώστε να μην υπερβάλει κάποιο από αυτά. Η υπερβολή ενός δημιουργεί πρόβλημα.
Όλα κυλούν ήρεμα και ευτυχισμένα στη ζωή της Riley στη Μινεσότα, μέχρι που στα 11 της χρόνια λόγω αλλαγής της δουλειάς του μπαμπά της αναγκάζονται να μετακομίσουν στο Σαν Φραντζίσκο.
Η μετακόμιση δεν γίνεται ομαλά και η απότομη αλλαγή της ζωής της μικρής ηρωίδας (που βρίσκεται στην προεφηβία-εύστοχο το σημείο που επέλεξε ο σεναριογράφος) προκαλεί crisis management (αναστάτωση κατά κάποιο τρόπο) στο κέντρο ελέγχου των συναισθημάτων και αναμνήσεων.
Σε αυτό το σημείο η υπερπροσπάθεια της Χαράς να κρατήσει ευτυχισμένη τη Riley και να κρατήσει μακριά τη Λύπη, προκαλεί μεγάλα προβλήματα.
Φαίνεται ότι οποιοδήποτε συναίσθημα στην υπερβολή του, μπορεί να προκαλέσει αναστάτωση, ακόμη και εάν πρόκειται για το πιο φωτεινό και θετικό από αυτά.
Η ταινία της Pixar είναι μια εξαιρετική παραγωγή κι ένας υπέροχος τρόπος να δούμε διασκεδαστικά πώς λειτουργούν τα συναισθήματα. Τα βλέπουμε με χρωματιστές μορφές να κινούνται μπροστά μας και παράλληλα περνά μηνύματα που γίνονται υπέροχη αφορμή για συζητηση με τα παιδιά.
Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο κι ενώ επιστρέφαμε στο σπίτι, μοιραστήκαμε τις ενθουσιώδεις εντυπώσεις μας με την κόρη μου. Χάρηκα, γιατί εκτός του ότι τη βρήκε απολαυστική (όπως είπε), πήρε μηνύματα, όπως ότι πρέπει να βιώνουμε τα συναισθήματά μας και κάποιες φορές να αφηνόμαστε σε αυτά ακόμη κι αν δεν είναι πάντα ευχάριστα, αλλά και πόσο σημαντικό είναι να τα μοιραζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους.
Είναι φυσιολογικό να θυμώσεις με τους γονείς σου, που πήραν μια απόφαση που δεν σου αρέσει, αλλά πρέπει να τους το πεις. Θα τους δώσεις την ευκαιρία να σου εξηγήσουν περισσότερο τους λόγους που το έκαναν. Όπως και όταν τους μιλήσεις για τη στεναχώρια ή το φόβο σου, εκείνοι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τα ξεπεράσεις. Γιατί θέλουν να είσαι ευτυχισμένος!
Όλοι θέλουμε τη χαρά, αλλά πολλές φορές για να ξεπεράσουμε δύσκολες στιγμές, χρειάζεται να αισθανθουμε τη λύπη. Αντίστοιχα το ίδιο ισχύει και για το θυμό, το φόβο και την αηδία. Όλα τα συναισθήματα είναι απαραίτητα.
Οι μπάλες των αναμνήσεών μας, δεν χρειάζεται να έχουν μόνο ένα χρώμα. Μπορούν να είναι πολύχρωμες και όλες διαφορετικές.
Σαν το ουράνιο τόξο που φαντάζει πιο χαρούμενο με το συνδυασμό όλων των χρωμάτων.
Θα μπορούσα να σας μιλάω ώρες για αυτή την ταινία. Νομίζω όμως ότι θα σταματήσω για να μην σας χαλάσω τη μαγεία, εάν σκοπεύετε να την παρακολουθήσετε.
«Τα μυαλά που κουβαλάς». Για την κόρη μου κι εμένα σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Απολαύστε να θέλετε το τρέιλερ της ταινίας εδώ: https://youtu.be/IHltElQs_k8
