3 Φεβρουαρίου 2015
Έπρεπε να περάσουν 35 χρόνια για να επιστρέψει η αγαπημένη Λιλιπούπολη στα ερτζιανά, μέσα από τη συχνότητα του Πρώτου Προγράμματος της ΝΕΡΙΤ.
H αγαπημένη εκπομπή μικρών, αλλά και μεγάλων, μεταδίδεται κάθε ημέρα, λίγο μετά τις 7:30 το πρωί, αρχής γενομένης τη Δευτέρα 12 Ιανουαρίου.
Η ΝΕΡΙΤ θα μεταδώσει όλα τα επεισόδια και (για πρώτη φορά) με τη σειρά που ηχογραφήθηκαν και μεταδόθηκαν την τριετία 1977 – 1980. Κάθε πρωί θα μας κάνουν παρέα ο δημοσιογράφος Μπρίνης, ο δόκτωρ Δρακατόρ, ο Δυστροπόπιγκας, ο Μπιξ Μπιξ και η Μπομπίλα, η Χιονάτη και ο Πρίγκιπας, η Όφη Σόφη και πρώτος απ’ όλους ο δήμαρχος Χαρχούδας.
Η «Λιλιπούπολη» αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για την ιστορία του ελληνικού ραδιοφώνου. Η εμβληματική ραδιοφωνική παιδική σειρά μεταδιδόταν από το Τρίτο Πρόγραμμα της τότε Ελληνικής Ραδιοφωνίας και αποτέλεσε την υλοποίηση ενός από τα οράματα του Μάνου Χατζιδάκι. Ο τίτλος αντλεί το όνομα από το κλασσικό βιβλίο «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ», όπου οι Λιλιπούτιοι αναφέρονται ως μικρόσωμοι άνθρωποι.
Το 1975 ο Μάνος Χατζιδάκις ανέλαβε τη διεύθυνση του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Ανάμεσα στα σχέδιά του ήταν η δημιουργία μιας παιδικής εκπομπής, τη δημιουργία της οποίας ανέθεσε στην προσωπική του φίλη Ρεγγίνα Καπετανάκη. Η τελευταία, με τη βοήθεια της παιδοψυχολόγου Ελένης Βλάχου, κατασκεύασαν ένα αρχικό πλάνο του κόσμου της «Λιλιπούπολης», τον οποίο οργάνωσαν και παρουσίασαν στο Χατζιδάκι. Εκείνος ενθουσιάστηκε με την ιδέα και έδωσε την άδεια και την προστασία του στη νέα σειρά, που ξεκίνησε να εκπέμπεται το 1976.
«Ήταν η εκπομπή που μου έφαγε τον περισσότερο χρόνο, από τις πιο δημιουργικές στιγμές του Τρίτου. Όλοι έτρεχαν και δεν φτάνανε. Ήταν καθημερινή εκπομπή και απαιτούσε μουσική που ήταν δύσκολη, όχι στο πόδι. Την έφτιαχναν πολύ χαρισματικοί άνθρωποι. Έπρεπε να ενορχηστρωθεί και να εκτελεστεί μέσα σε χρόνους ρεκόρ, να υπάρχει ένας οργανωτικός κώδικας που θα διευκόλυνε όλη αυτή τη διαδικασία. Ήταν πολύ δύσκολο. Υπήρχε μια συνεχής αναταραχή και πάρα πολλές συγκρούσεις μεταξύ των συντελεστών. Έτσι νομίζετε ότι βγαίνουν τα πράγματα;» δήλωσε ο συνθέτης Γιώργος Κουρουπός, στενός συνεργάτης του Μάνου Χατζιδακι και Αναπληρωτής Διευθυντής του Τρίτου.
Σε κάποια επεισόδια συνεργάστηκαν η Μαργαρίτα Καραπάνου, ο Σταμάτης Φασουλής και η Λένα Αστρινάκη. Τη μουσική της σειράς έγραψαν ο Νίκος Κυπουργός, η Λένα Πλάτωνος, ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος και ο Νίκος Χριστοδούλου, ενώ τους στίχους των τραγουδιών, που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία, δημιούργησε η Μαριανίνα Κριεζή.
«H Λιλιπούπολη ξεκίνησε σαν μια εκπομπή για να μαθαίνουν τα πολύ μικρά παιδιά τι είναι το κόκκινο χρώμα, τι το πράσινο, τι είναι το κοντά, τι το μακριά, το μικρό, το μεγάλο», είχε δηλώσει παλαιότερα η Μαριανίνα Κριεζή. Αρχικά η σειρά μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν αποτυχία, καθώς το σοβαρό κοινό του Τρίτου Προγράμματος έκρινε αυστηρά την προσπάθεια αυτή και η ακροαματικότητα ήταν χαμηλή. Η ίδια η δημιουργός της θεωρούσε πως έπρεπε να σταματήσει. Η ιδέα αυτή έβρισκε αντίθετό τον ίδιο τον Χατζιδάκι, ο οποίος θεωρούσε την σειρά αξιόλογη.
Εκείνη την περίοδο εισχώρησε στην συγγραφική ομάδα της σειράς η Άννα Παναγιωτοπούλου, η οποία προσέφερε έναν πιο θεατρικό λόγο στα κείμενα. Την περίοδο εκείνη η εκπομπή αρχίζει να ανεβαίνει σε ακροαματικότητα, ενώ το ακροατήριό της άρχισε να διευρύνεται σε διάφορες ηλικιακές κατηγορίες. Ταυτόχρονα ο χαρακτήρας της γινόταν περισσότερο πολιτικός. Η Μαριανίνα Κριεζή αναφέρει χαρακτηριστικά πως «άρχισαν οι ήρωες να αποκτούν χαρακτήρα». Άρχισε να αλλάζει η θεματολογία.
Η «Λιλιπούπολη» πήρε πολιτική διάσταση, συνέβαιναν γεγονότα, γίνονταν εκλογές όπως τις κάνουν οι μεγάλοι. Μικρά και μεγάλα παιδιά λάτρεψαν τον κόσμο της Λιλιπούπολης και τα καμώματα των κατοίκων της. Η Λιλιπούπολη ήταν μια «παιδική» (όχι όμως παιδιάστικη) εκπομπή, καμωμένη «για παιδιά και έξυπνους μεγάλους», η οποία λατρεύτηκε, αλλά και πολεμήθηκε, ίσως επειδή ασκούσε κριτική χωρίς διακρίσεις σε πρόσωπα και θεσμούς. Οι παραλληλισμοί των τόπων δεν είναι τυχαίοι: ο Δήμαρχος Χαρχούδας είναι ο πονηρός πολιτικάντης που εξαπατά τους πολίτες του με δήθεν υπηρεσίες που «εξυπηρετούν» τον πολίτη (ενώ στην πραγματικότητα τον απομυζούν), φτιάχνει και ξαναφτιάχνει τη «λεωφόρο Γαλάζιας Πεταλούδας» (εμφανής παραλληλισμός της κατασκευής της Λεωφόρου Συγγρού εκείνη την εποχή).
