11 Ιουλίου 2017
Της Τόνιας Χανιώτη 
Η παιδική χαρά είναι η χαρά του παιδιού! Είναι η χαρά της μαμάς, τις περισσότερες φορές! Είναι και «η απόγνωση της μαμάς» συχνά... Μέσα από το παιχνίδι και το μοίρασμα, το παιδί μπαίνει σε μία μικρή κοινωνία και μαθαίνει να χαίρεται και να συνυπάρχει. Να μοιράζεται και να διεκδικεί. Και αντίστοιχα ο γονιός μαθαίνει τα όρια του παιδιού του, το πόσο μεγάλη περιέργεια έχει, πόσο επίμονο γίνεται, πόσο γρήγορα καταφέρνει να ξεπερνάει τον εαυτό του.
Εκπαιδευόμαστε όλοι μαζί στην παιδική χαρά. Μεγαλώνουμε τα όριά μας. Την υπομονή μας. Εκεί που το παιδί μαθαίνει να περιμένει τη σειρά του, ο γονιός εκπαιδεύεται στο να έρχεται σε δύσκολη θέση και να κάνει το επόμενο βήμα.
Κάποιες φορές τα παιδιά τσακώνονται και οι γονείς δεν εμπλέκονται, συνειδητά. Τα παιδιά μαθαίνουν να διεκδικούν.
Άλλες φορές τα παιδιά εκλιπαρούν για ένα παιχνίδι. Για ένα μπισκότο. Ένα πατατάκι, ένα παγωτό, μία καραμέλα, μία τσίχλα. Η λίστα είναι ατελείωτη.
Πόσες φορές είχα έρθει σε δύσκολη θέση... Ήταν η αρχή, το ξεκίνημά μας στην παιδική χαρά και δεν γνώριζα τους κανόνες.
Ότι δηλαδή τα παιδιά ελεύθερα θα ικανοποιήσουν την περιέργειά τους, θα δοκιμάσουν νέες γεύσεις, νέες συμπεριφορές και κάθε φορά θα ρουφάνε εμπειρίες, μεγαλώνοντας!
Τη μία στιγμή θα χαμογελάνε και την άλλη θα κλαίνε... Θα δυσκολεύονται μα τελικά θα μοιράζονται. Θα ικανοποιούνται από την εφήμερη βασιλεία που τους δίνει ένα κουτί με παγωτίνια. Θα ικετεύουν για ένα πατατάκι και θα ζητάνε τη μασημένη τσίχλα ενός παιδιού.
Στο ξεκίνημά μας στην παιδική χαρά δεν είχα χιούμορ. Το απέκτησα σιγά-σιγά καθώς παρατηρούσα τα παιδιά να εκφράζονται με όλους τους τρόπους. Και τους γονείς από κοντά. Πόσο άγχος μάς βγαίνει στην προσπάθειά μας να περάσουν καλά τα καμάρια μας...
Θυμάμαι μία φορά ένιωσα άβολα όταν τα παιδιά μου ικέτευαν ένα παιδάκι, για ένα πατατάκι... Και μάλιστα σε εποχές που ήμουν αυστηρή στο διατροφικό τους πρόγραμμα και δεν είχαν δει πατατάκι ούτε ζωγραφιστό. Ικεσία, κλάμα... ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν ήταν δυνατόν τα δικά μου παιδιά να ζητούν το ανθυγιεινό πατατάκι. Δεν ήταν δυνατόν να υπήρχε γονιός που να έδινε στο τετράχρονο παιδί του πατατάκια.
«Άχρηστα φαγητά στην παιδική χαρά» σκέφτηκα...
Τώρα πια χαμογελάω με τις αντιδράσεις μου. Τις έντονες απαγορεύσεις και τα υποτιμητικά βλέμματα.
Όλα τα παιδιά θα ζητήσουν το καινούριο. Να το γευτούν. Να το μυρίσουν. Να το πιάσουν. Να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους. Πάντα θα υπάρχει κάποιο παιδί που θα έχει αυτό που λιγουρεύονται τα υπόλοιπα. Είτε είναι πατατάκι, είτε κάτι άλλο σημαντικό. Στις μικρές ηλικίες που τα πράγματα είναι πιο απλά, η λύση ήταν να βγάλω από τη γυάλα τα παιδιά μου. Όχι με τόνους πατατάκια. Λίγα. Τόσα ώστε την επόμενη φορά να μην δουν καν το σακουλάκι στο χέρι του παιδιού. Δεν είχαν καμία περιέργεια. Το ίδιο συνέβη και με τις τσίχλες, τις σοκοφρέτες, τις καραμέλες. Μην πω ψέματα...
Ρώτησα τον παιδίατρο στην πρώτη ευκαιρία, ο οποίος γελώντας μου είπε:
«Πρόσεχε... Η πλήρης απαγόρευση φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα».
Η παιδική χαρά είναι η χαρά του παιδιού! Είναι η χαρά της μαμάς, τις περισσότερες φορές! Είναι και «η απόγνωση της μαμάς» συχνά... Μέσα από το παιχνίδι και το μοίρασμα, το παιδί μπαίνει σε μία μικρή κοινωνία και μαθαίνει να χαίρεται και να συνυπάρχει. Να μοιράζεται και να διεκδικεί. Και αντίστοιχα ο γονιός μαθαίνει τα όρια του παιδιού του, το πόσο μεγάλη περιέργεια έχει, πόσο επίμονο γίνεται, πόσο γρήγορα καταφέρνει να ξεπερνάει τον εαυτό του.
Εκπαιδευόμαστε όλοι μαζί στην παιδική χαρά. Μεγαλώνουμε τα όριά μας. Την υπομονή μας. Εκεί που το παιδί μαθαίνει να περιμένει τη σειρά του, ο γονιός εκπαιδεύεται στο να έρχεται σε δύσκολη θέση και να κάνει το επόμενο βήμα.
Κάποιες φορές τα παιδιά τσακώνονται και οι γονείς δεν εμπλέκονται, συνειδητά. Τα παιδιά μαθαίνουν να διεκδικούν.
Άλλες φορές τα παιδιά εκλιπαρούν για ένα παιχνίδι. Για ένα μπισκότο. Ένα πατατάκι, ένα παγωτό, μία καραμέλα, μία τσίχλα. Η λίστα είναι ατελείωτη.
Πόσες φορές είχα έρθει σε δύσκολη θέση... Ήταν η αρχή, το ξεκίνημά μας στην παιδική χαρά και δεν γνώριζα τους κανόνες.
Ότι δηλαδή τα παιδιά ελεύθερα θα ικανοποιήσουν την περιέργειά τους, θα δοκιμάσουν νέες γεύσεις, νέες συμπεριφορές και κάθε φορά θα ρουφάνε εμπειρίες, μεγαλώνοντας!
Τη μία στιγμή θα χαμογελάνε και την άλλη θα κλαίνε... Θα δυσκολεύονται μα τελικά θα μοιράζονται. Θα ικανοποιούνται από την εφήμερη βασιλεία που τους δίνει ένα κουτί με παγωτίνια. Θα ικετεύουν για ένα πατατάκι και θα ζητάνε τη μασημένη τσίχλα ενός παιδιού.
Στο ξεκίνημά μας στην παιδική χαρά δεν είχα χιούμορ. Το απέκτησα σιγά-σιγά καθώς παρατηρούσα τα παιδιά να εκφράζονται με όλους τους τρόπους. Και τους γονείς από κοντά. Πόσο άγχος μάς βγαίνει στην προσπάθειά μας να περάσουν καλά τα καμάρια μας...
Θυμάμαι μία φορά ένιωσα άβολα όταν τα παιδιά μου ικέτευαν ένα παιδάκι, για ένα πατατάκι... Και μάλιστα σε εποχές που ήμουν αυστηρή στο διατροφικό τους πρόγραμμα και δεν είχαν δει πατατάκι ούτε ζωγραφιστό. Ικεσία, κλάμα... ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν ήταν δυνατόν τα δικά μου παιδιά να ζητούν το ανθυγιεινό πατατάκι. Δεν ήταν δυνατόν να υπήρχε γονιός που να έδινε στο τετράχρονο παιδί του πατατάκια.
«Άχρηστα φαγητά στην παιδική χαρά» σκέφτηκα...
Τώρα πια χαμογελάω με τις αντιδράσεις μου. Τις έντονες απαγορεύσεις και τα υποτιμητικά βλέμματα.
Όλα τα παιδιά θα ζητήσουν το καινούριο. Να το γευτούν. Να το μυρίσουν. Να το πιάσουν. Να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους. Πάντα θα υπάρχει κάποιο παιδί που θα έχει αυτό που λιγουρεύονται τα υπόλοιπα. Είτε είναι πατατάκι, είτε κάτι άλλο σημαντικό. Στις μικρές ηλικίες που τα πράγματα είναι πιο απλά, η λύση ήταν να βγάλω από τη γυάλα τα παιδιά μου. Όχι με τόνους πατατάκια. Λίγα. Τόσα ώστε την επόμενη φορά να μην δουν καν το σακουλάκι στο χέρι του παιδιού. Δεν είχαν καμία περιέργεια. Το ίδιο συνέβη και με τις τσίχλες, τις σοκοφρέτες, τις καραμέλες. Μην πω ψέματα...
Ρώτησα τον παιδίατρο στην πρώτη ευκαιρία, ο οποίος γελώντας μου είπε:
«Πρόσεχε... Η πλήρης απαγόρευση φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα».
