Επιτραπέζια, ηλεκτρονικά, δημιουργίας, νοητικής ανάπτυξης τα παιχνίδια έχουν αναπτυχθεί πολύ. Τώρα στην εξίσωση μπαίνουν τα έξυπνα κινητά και οι παιχνιδοκονσόλες. Τα ακριβά και εντυπωσιακά παιχνίδια όμως, δεν είναι κατ’ ανάγκη εκείνα που θα προσελκύσουν το ενδιαφέρον των παιδιών. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι τα παιδιά ελκύονται περισσότερο από απλά παιχνίδια, που δίνουν τη δυνατότητα για πολλές δραστηριότητες.
Ας δούμε λοιπόν, ποια είναι τα παιχνίδια που είναι χρήσιμο να υπάρχουν σε κάθε σπίτι, που αντέχουν στο χρόνο και έχουν αποδείξει την αξία τους και την αγάπη των παιδιών. Θα ξαφνιαστείτε διαπιστώνοντας ότι τα περισσότερα είναι αρκετά οικονομικά και ενδεχομένως να αποτελούνται από αντικείμενα που ίσως να έχετε ήδη στο σπίτι σας.
Κύβοι
Είναι το καλύτερο παιχνίδι μαθηματικών για τα πιο μικρά παιδιά. Με τους κύβους τα παιδιά μαθαίνουν την έννοια της ισορροπίας, βλέπουν τα διαφορετικά σχήματα και μαθαίνουν να τα ξεχωρίζουν, να τα ομαδοποιούν και να τα συγκρίνουν. Τα χρωματιστά κυβάκια είναι επίσης ένα εξαιρετικό παιχνίδι για να μάθει το παιδί να μιλάει. Καθίστε μαζί του, δείξτε του τα χρώματα και τα σχήματα. Βοηθήστε το να τα ομαδοποιήσει, να χτίσει πύργους και να ονειρευτεί ιστορίες. Κι αν τους γκρεμίζει δεν πειράζει Είναι και αυτό μέσα στο παιχνίδι.
Τουβλάκια
Το 1949 ένας Δανός ξυλουργός, ο Όλε Κρίστανσεν, δημιούργησε κάτι κόκκινα και άσπρα τουβλάκια, που αργότερα εξελίχθηκαν στα περιβόητα Lego, στα δανέζικα η λέξη σημαίνει «παίζω καλά». Η ευφυία ήταν η απλότητα του παιχνιδιού, που επιτρέπει στα παιδιά να δημιουργούν εύκολα και χωρίς όρια ατελείωτους συνδυασμούς. Υπολογίζεται ότι έξι τουβλάκια μπορούν να συνδυαστούν με 102.981.500 διαφορετικούς τρόπους. Πέραν αυτών, τα τουβλάκια εξασκούν τη λεπτή κινητικότητα και τη συνειδητότητα του χώρου. Επιπλέον, ενεργοποιούν τη φαντασία, καθώς το παιδί μπορεί να κατασκευάσει ό,τι παιχνίδι θέλει και να βυθιστεί σε όποια ιστορία το σαγηνεύει.
Στολές μεταμφίεσης
Ποιος είπε ότι μόνο τα κορίτσια μεταμφιέζονται; Τα παιχνίδια ρόλων είναι από τα αγαπημένα όλων των παιδιών. Βοηθήστε τα συγκεντρώνοντας περίεργα ρούχα, καπέλα και αξεσουάρ που θα βρείτε μεταχειρισμένα ή καταχωνιασμένα κάπου στην αποθήκη σας. Το παλιό πολύχρωμο φουλάρι που δε φοράτε πια, μπορεί να είναι ιδανικό για το μικρό πειρατή και τα παλιά ψεύτικα κοσμήματα της γιαγιάς είναι ό,τι πρέπει για τη μικρή πριγκίπισσα. Με τις μεταμφιέσεις και την αλλαγή ρόλων ενθαρρύνεται η δημιουργικότητα των παιδιών και όχι μόνο. Τα παιδιά εκφράζονται, μαθαίνουν τα συναισθήματα και αποκτούν ενσυναίσθηση, καθώς μπαίνουν στο ρόλο των άλλων.
Πλαστελίνη
Η πλαστελίνη είναι ένα από τα επαναστατικά παιχνίδια που ξεκίνησαν κάπως ανορθόδοξα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Τζο ΜακΒάικερ πουλούσε το συγκεκριμένο προϊόν ως καθαριστικό για τις ταπετσαρίες. Κάποια στιγμή, ένα σχολείο του ζήτησε μία σημαντική παραγγελία γιατί τα παιδιά άρχισαν να παίζουν μαζί με αυτό το υλικό και οι δάσκαλοι είδαν ότι ήταν πολύ πιο εύκολο για τα παιδικά χεράκια από ότι ο πηλός. Ο ΜακΒάικερ δέχθηκε να στείλει λοιπόν το υλικό σε όλα τα σχολεία του Σινσινάτι και συνειδητοποίησε ότι το προϊόν του είχε και άλλες δυνατότητες. Έκτοτε η πλαστελίνη έχει γίνει τεράστια επιτυχία και ένα από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια των παιδιών. Εξασκεί τη λεπτή κινητικότητα και αναπτύσσει τη φαντασία.
Παιχνίδια αισθήσεων
Αναλογιστείτε για μία στιγμή εάν σας αρέσει η αίσθηση που αφήνει η άμμος όταν κυλάει στα δάχτυλά σας. Κάθε νέα και περίεργη υφή προκαλεί μικρούς, αλλά και μεγάλους. Σκεφτείτε πως όταν κάτι σας προκαλεί την περιέργεια, ασυνείδητα θέλετε να το αγγίξετε. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα παιδιά. Ακολουθούν το ένστικτό τους και θέλουν να αγγίζουν.
Μία έξυπνη λύση, λοιπόν, είναι να δημιουργήσετε ένα τραπέζι για δραστηριότητες αισθήσεων. Ένα συγκεκριμένο μέρος, όπου το παιδί θα μπορεί να μυρίσει, να αγγίξει, να απλώσει, να ανακατέψει ελεύθερα, χωρίς να φοβάται ότι κάποιος θα το μαλώσει επειδή λερώνει. Είναι ένα από τα πλέον απαραίτητα παιχνίδια για κάθε παιδί προσχολικής ηλικίας. Θα χρειαστείτε ένα πλαστικό τραπεζάκι, μία λεκάνη και μία μεγάλη πετσέτα για το πάτωμα. Κατά καιρούς, αφήστε το παιδί να πειραματιστεί με ξεχωριστά αντικείμενα, από σπόρους, ρύζι και φασόλια, μέχρι βαμβάκι, πατάτες, χαρτί, συνδετήρες, πλαστικά ποτήρια, κουμπιά, καλαμάκια, αφρό, σαπούνι, χρώμα μαγειρικής και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Το ζητούμενο είναι να είστε δημιουργικοί. Μπορείτε ακόμη να πειραματιστείτε με το παιδί. Ανακαλύψτε, για παράδειγμα, μαζί ποια αντικείμενα βουλιάζουν στο νερό και ποια επιπλέουν ή αφήστε το παιδί να ανακαλύψει μόνο του πράγματα. Το θέμα είναι να το αφήσετε ελεύθερο να λερωθεί, να μάθει και να διασκεδάσει.
Χειροτεχνίες
Ίσως ο πιο εγγυημένος τρόπος για να απασχολήσετε ένα παιδί. Στα καταστήματα παιχνιδιών υπάρχουν έτοιμα πακέτα με εργαλεία χειροτεχνίας. Εάν θέλετε όμως, πραγματικά να ξεκλειδώσετε τη φαντασία του παιδιού, τότε αφήστε το ελεύθερο. Δώστε του χρώματα, πινέλα και μπογιές, περιοδικά, ψαλίδια, κόλλα, φτερά, κουμπιά, τσόχες, χρωματιστά χαρτιά και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βρείτε. Το θέμα δεν είναι μόνο να αναπτυχθεί η καλλιτεχνική φύση των παιδιών. Με αυτή τη δημιουργική διαδικασία τα παιδιά αναπτύσσουν ικανότητες και δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων και τη δυνατότητα να βρίσκουν καινοτομίες σε κάθε θέμα.
Γιο-Γιο
Οι πρώτες αναφορές για γιο-γιο υπάρχουν από το 500 π.Χ. Έγινε όμως, ευρέως διαδεδομένο τη δεκαετία του 1920, από το νέο μετανάστη στις ΗΠΑ, ο Πέδρο Φλόρες. Ο Φλόρες γεννήθηκε στις Φιλιππίνες και γνώριζε τη δημοτικότητα του παιχνιδιού στην πατρίδα του. Ενώ ακόμη εργαζόταν ως γκρουμ σε ένα ξενοδοχείο, ίδρυσε την Yo-yo Manufacturing Company το 1928. Σε ένα χρόνο, παρήγαγε 300.000 γιο-γιο ημερησίως. Το παιχνίδι έγινε ανάρπαστη επιτυχία. Είναι ιδανικό για την ανάπτυξη του συντονισμού και των κινήσεων του ματιού και του χεριού, ενώ παράλληλα χαλαρώνει και ηρεμεί μετά από μία πολυάσχολη μέρα.
Δακτυλομπογιές
Το 1931, η Αμερικανίδα δασκάλα Ρουθ Φέισον Σο ήταν στην Ιταλία. Εκεί ανέπτυξε ένα σύστημα για να διδάξει στα παιδιά τέχνη, αλλά και μία τεχνική που θα βοηθούσε παιδιά με δυσκολίες. Το 1934, εξέδωσε το βιβλίο: «Finger Painting, a Perfect Medium for Self-Expression» όπου υποστήριζε ότι οι ενήλικες έπρεπε να επιτρέπουν στα παιδιά να είναι παιδιά, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να τα κάνουν όλα άνω κάτω. Τη θεωρία της ασπάστηκαν αρκετοί εκπαιδευτικοί και μέχρι το 1936 η τεχνική της ζωγραφικής με τα δάχτυλα είχε γίνει ευρέως γνωστή και είχε ενταχθεί στο εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ.
