Η μητρότητα είναι ένα ταξίδι που ονειρευόμουν από μικρό κορίτσι. Από τη μια, η αγάπη και οι αγκαλιές που πήρα ως παιδί από τους γονείς μου και, από την άλλη, ο ξαφνικός θάνατος του πατέρα μου είναι μερικοί μόνο από τους λόγους που με έκαναν να θέλω να γίνω μητέρα και να δημιουργήσω μια μεγάλη οικογένεια.
Όταν βρήκα τον σύντροφο της ζωής μου, οι σκέψεις και τα όνειρα άρχισαν να μοιάζουν με κομμάτια του παζλ που ενώθηκαν σωστά και άρχισαν να αποτυπώνουν μια εικόνα.
Γράφω αυτή την ιστορία γιατί θέλω να δώσω κουράγιο σε όλες τις γυναίκες που βιώνουν την απογοήτευση μιας αποβολής. Μου συνέβη δύο φορές πριν αποκτήσω τα τρία μου παιδιά και η αλήθεια είναι ότι αυτή η εμπειρία -και μάλιστα δυο φορές μέσα σε ένα διάστημα δέκα μηνών -με έκανε να νιώσω πολλά, να σκεφτώ ακόμα περισσότερα και να αναθεωρήσω σχεδόν τα πάντα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Η πρώτη εγκυμοσύνη ήρθε πολύ εύκολα. Ενώ όλα έδειχναν να κυλούν φυσιολογικά κι εμείς είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε σχέδια, μέσα σε μια στιγμή όλα άλλαξαν. Ακόμα θυμάμαι το σκοτεινό βλέμμα του γιατρού μας όταν, κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης ρουτίνας, μου ανακοίνωσε ότι κάτι δεν πάει καλά.
Μια τόσο απροσδόκητη εξέλιξη όταν νιώθεις ερωτευμένη, είσαι νέα, υγιής και δεν αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα υγείας ή γονιμότητας, είναι ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Από αυτά που έρχονται αιφνιδιαστικά και σε βρίσκουν παντελώς απροετοίμαστο.
Τα λόγια του γιατρού μου και οι εξηγήσεις του ότι αυτό πια είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο με καθησύχασαν και γλύκαναν τον πόνο μου.
Η στάση του Θέμη που πάντα ήταν δίπλα μου κρατώντας μου το χέρι και δείχνοντας την στήριξή του κάθε δευτερόλεπτο που τη χρειαζόμουν, με βοήθησαν να γυρίσω σελίδα.
Όταν, όμως, λίγους μήνες μετά αυτό συνέβη ξανά, έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Μέσα στο μυαλό μου η μία αποβολή μπορούσε να θεωρηθεί δικαιολογημένη βάσει των ποσοστών και των αριθμών, αλλά η δεύτερη; Η δεύτερη ξεπερνούσε κάθε νοσηρή φαντασία και ήρθε να με ισοπεδώσει.
Δεν υπήρχαν λόγια για να τη δικαιολογήσω, αριθμοί και στατιστικά στοιχεία να την εξηγήσω, κουράγιο να την ξεπεράσω.
Όλα στο μυαλό μου τέθηκαν υπό αμφισβήτηση. Η υγεία μου, τα λόγια του γιατρού μου, οι αντοχές μου. Άρχισα να ψάχνομαι προσπαθώντας να βρω τι συμβαίνει. Δεν μπορούσα να δεχθώ ότι απλά ήμουν τόσο άτυχη. Να μου συμβεί δύο φορές σε τόσο μικρό διάστημα;
Το αυτομαστίγωμα και οι ενοχές με συνόδευαν κάθε στιγμή των επόμενων ημερών. Σκεφτόμουν ότι κάτι δεν έκανα σωστά, ότι κάπου έφταιξα. Θυμός ανακατεμένος με φόβο και απελπισία. Αυτά τα συναισθήματα θυμάμαι να έχουν κατακλύσει την ψυχή μου. Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να πραγματοποιήσω το όνειρό μου; Σκεφτόμουν βασανιστικά χωρίς να έχω απάντηση.
Αυτοί, όμως, που λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός κάτι ξέρουν.
Με την αγάπη του άντρα μου, τη στήριξη της οικογένειάς μου και τη βοήθεια του Θεού, μετά από μερικούς μήνες κατάφερα να προσπεράσω τις δύο ατυχείς εγκυμοσύνες μου, να συμφιλιωθώ με τον πόνο που μου προκάλεσαν και να προχωρήσω μπροστά. Ενώ προσπαθούσα να αποστασιοποιηθώ από όλο αυτό που πέρασα και να συνεχίσω να ζω, κατάφερα να μείνω και πάλι έγκυος.
Κλείνοντας το πρώτο τρίμηνο και με όλες τις εξετάσεις μου καλές ένιωθα ένα φτερούγισμα στην καρδιά μου. Στην αρχή φοβόμουν μήπως κάτι πάει στραβά. Ευτυχώς, όμως, όλα πήγαν καλά κι έφερα στον κόσμο ένα υγιέστατο μωρό! Την Νάγια μας. Ένα πλασματάκι με μεγάλα μάτια και όπως αποδείχτηκε και με ακόμα μεγαλύτερη καρδιά! Συγκίνηση και χαρά πλημμύρισαν το σπίτι μας.
Δεκατρείς μήνες μετά, ήρθε στη ζωή η δεύτερη κόρη μας. Η Μαιρούλα μας. Ένα πανέμορφο μωράκι που ήρθε να συμπληρώσει την ευτυχία μας. Στην αρχή με δύο μωράκια με τόσο μικρή διαφορά ηλικίας τα πράγματα στο σπίτι ήταν ζόρικα. Κλάμα, φωνές, ξενύχτια... ένας πανικός. Και όμως στο τέλος της ημέρας, αυτό που έμενε ήταν ένα αίσθημα ευτυχίας και πληρότητας. Τι κι αν όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Από το σκοτάδι πέρασα στο φως και έτσι ξαφνικά είχα στην αγκαλιά μου τα μωρά μου. Τα κορίτσια μου.
Μερικά χρόνια αργότερα αποφασίσαμε να μεγαλώσουμε κι άλλο την οικογένειά μας. Όταν στο ραντεβού της αυχενικής διαφάνειας ο γιατρός μας μάς ενημέρωσε ότι είναι αγοράκι πετάξαμε από χαρά. Δεν θα το κρύψω... το θέλαμε πολύ. Το προσευχηθήκαμε. Κάπως έτσι, ήρθε και ο Γιαννάκης να βάλει ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ. Πολλές φορές συγκινούμαι όταν παρατηρώ τα κορίτσια μου να τον προσέχουν, να τον φροντίζουν και να του δείχνουν τόση αγάπη.
Είναι τυχερός σκέφτομαι. Έχει την προσοχή και τα χάδια όλων μας.
Τα παιδιά μας είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει στη ζωή μου. Η σκέψη μου, η ανάσα μου, τα όνειρά μου ξεκινούν και τελειώνουν με αυτά.
Μίλησα για τις αποβολές μου απ’ την πρώτη στιγμή γιατί ήθελα να δώσω κουράγιο σε όλες τις γυναίκες που βιώνουν μια τέτοια απώλεια. Δεν είναι εύκολο, είναι σκληρό. Ειδικά όταν προσπαθείς καιρό και το θέλεις πολύ. Όπως, όμως, τότε μου είπε ο γιατρός μου, αυτή είναι η επιλογή της φύσης για να τερματίσει μία εγκυμοσύνη. Οφείλουμε να τη σεβαστούμε και να προσπαθήσουμε λίγο καιρό μετά. Μη χάνετε την πίστη σας και μη χάνετε τον στόχο σας. Η μητρότητα είναι ένα ταξίδι που δικαιούνται όλες οι γυναίκες να εκπληρώσουν.
Αν ξέρετε κάποια γυναίκα που βιώνει μια τέτοια εμπειρία, κρατήστε της το χέρι, κάντε της μια σφιχτή αγκαλιά και πείτε της να μη σταματήσει να πιστεύει στο όνειρό της.
Σταματίνα Τσιμτσιλή
