6 Δεκεμβρίου 2017
Της Γεωργίας Λαμπριανίδη 
Όλα ξεκίνησαν όταν μια μέρα, σταματημένη καθώς ήμουν στο κόκκινο φανάρι, με πλησίασε ένας ηλικιωμένος κύριος ο οποίος ζητιάνευε. Επειδή δεν είχα ψιλά να του δώσω, άνοιξα γρήγορα γρήγορα την τσάντα μου κι έβγαλα μια μπάρα δημητριακών (πάντα κουβαλάω κάποιο σνακ μαζί μου). Δεν πρόλαβα να κατεβάσω το τζάμι κι ο γκριζομάλλης κύριος είχε ανοίξει ήδη με το ένα του χέρι τη συσκευασία κι είχε κάνει την μπάρα δημητριακών μια μπουκιά, ενώ με το άλλο του χέρι χτυπούσε ελαφρά την καρδιά του δείχνοντας πόσο με ευχαριστεί… Έμεινα άναυδη.
Φυσικά και υπάρχουν πολύ περισσότεροι κι ίσως πιο ουσιαστικοί τρόποι για να βοηθήσεις κάποιον, όμως εγώ, πέρα από αυτούς, ξεκίνησα εκείνη την ημέρα τον δικό μου.
Άνοιξα αρχικά τα ντουλάπια μου κι άρχισα να φτιάχνω τις δικές μου μικρές συσκευασίες αγάπης. Λίγα κράκερ, μια χούφτα δημητριακά, μερικά κριτσίνια. Τις ημέρες που έφτιαχνα κέικ ή κουλουράκια πάντα κρατούσα στην άκρη μια ποσότητα την οποία τύλιγα ως δώρο και τη μοίραζα. Προσπαθούσα να τις στολίσω με μια κορδέλα, ένα φιόγκο, μια καρδούλα.
Γέμισα το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου μου με πουγκάκια αγάπης κι έτσι πάντα, ανά πάσα στιγμή, είχα κάτι να προσφέρω. Έβαλα επίσης μια τσάντα με ρούχα και μια άλλη με παιχνίδια στο πορτ-παγκάζ μου και τις άφησα εκεί για εκείνη τη στιγμή που θα τα χρειαζόταν κάποιος που θα συναντούσα στο δρόμο, στο φανάρι, στην είσοδο ενός σούπερ μάρκετ.
Μια μέρα στάματησα σε ένα βενζινάδικο της περιοχής μου κι ένας κύριος, μάλλον από άλλη χώρα, κατέφθασε να μου βάλει βενζίνη. Ήταν φανερά κουρασμένος. Έβγαλα από το ντουλαπάκι ένα πουγκάκι που είχα φτιάξει με μερικά σοκολατάκια κι αφού πλήρωσα για τη βενζίνη, άπλωσα ξανά το χέρι μου και του είπα: θέλεις;
Δεν χρειάστηκε να απαντήσει. Το βλέμμα του ζωντάνεψε κι ένα τεράστιο χαμόγελο φανέρωσε τα κατάλευκα δόντια του. Ποτέ δεν τον είδα σκυθρωπό από τότε, χαμογελάει κάθε φορά που μας βλέπει. Ειδικά τις φορές που είμαι με τα παιδιά και τον Θοδωρή στο αμάξι επικρατεί βαβούρα καθώς όλοι κρατάνε από ένα δωράκι αγάπης κι ο κύριος, φωτεινός πλέον, γελάει γιατί δεν ξέρει ποιο να διαλέξει.
Μια μέρα τον ρώτησα αν τα τρώει όλα αυτά που τον κερνάμε ανά διαστήματα κι αυτός απάντησε φυσικά πως ναι, μα ακόμη κι αν δεν τα έτρωγα δεν θα είχε σημασία για εμένα αυτό…
Θέλω να σου ζητήσω αυτήν τη χάρη για φέτος τα Χριστούγεννα μα και για όλο τον χρόνο αν μπορείς. Ετοίμασε όποτε μπορείς κι όσο μπορείς δεματάκια αγάπης και δίνε τα κάθε φορά που βλέπεις τον "Χριστό" μπροστά σου. Σε έναν άστεγο, σε έναν ζητιάνο, σε οποιονδήποτε έχει ανάγκη. Μοίρασε αγάπη.
Μοίρασε χαμόγελα στο σχολείο, στην πολυκατοικία, σε οποιοδήποτε ασανσέρ, στο αυτοκίνητο σου. Κόλλησε Post it παντού με μια καλημέρα, με μια παιδική λεξούλα, με μια ζωγραφιά, με ένα τραγούδι.
Καλά Χριστούγεννα!
Όλα ξεκίνησαν όταν μια μέρα, σταματημένη καθώς ήμουν στο κόκκινο φανάρι, με πλησίασε ένας ηλικιωμένος κύριος ο οποίος ζητιάνευε. Επειδή δεν είχα ψιλά να του δώσω, άνοιξα γρήγορα γρήγορα την τσάντα μου κι έβγαλα μια μπάρα δημητριακών (πάντα κουβαλάω κάποιο σνακ μαζί μου). Δεν πρόλαβα να κατεβάσω το τζάμι κι ο γκριζομάλλης κύριος είχε ανοίξει ήδη με το ένα του χέρι τη συσκευασία κι είχε κάνει την μπάρα δημητριακών μια μπουκιά, ενώ με το άλλο του χέρι χτυπούσε ελαφρά την καρδιά του δείχνοντας πόσο με ευχαριστεί… Έμεινα άναυδη.
Φυσικά και υπάρχουν πολύ περισσότεροι κι ίσως πιο ουσιαστικοί τρόποι για να βοηθήσεις κάποιον, όμως εγώ, πέρα από αυτούς, ξεκίνησα εκείνη την ημέρα τον δικό μου.
Άνοιξα αρχικά τα ντουλάπια μου κι άρχισα να φτιάχνω τις δικές μου μικρές συσκευασίες αγάπης. Λίγα κράκερ, μια χούφτα δημητριακά, μερικά κριτσίνια. Τις ημέρες που έφτιαχνα κέικ ή κουλουράκια πάντα κρατούσα στην άκρη μια ποσότητα την οποία τύλιγα ως δώρο και τη μοίραζα. Προσπαθούσα να τις στολίσω με μια κορδέλα, ένα φιόγκο, μια καρδούλα.
Γέμισα το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου μου με πουγκάκια αγάπης κι έτσι πάντα, ανά πάσα στιγμή, είχα κάτι να προσφέρω. Έβαλα επίσης μια τσάντα με ρούχα και μια άλλη με παιχνίδια στο πορτ-παγκάζ μου και τις άφησα εκεί για εκείνη τη στιγμή που θα τα χρειαζόταν κάποιος που θα συναντούσα στο δρόμο, στο φανάρι, στην είσοδο ενός σούπερ μάρκετ.
Μια μέρα στάματησα σε ένα βενζινάδικο της περιοχής μου κι ένας κύριος, μάλλον από άλλη χώρα, κατέφθασε να μου βάλει βενζίνη. Ήταν φανερά κουρασμένος. Έβγαλα από το ντουλαπάκι ένα πουγκάκι που είχα φτιάξει με μερικά σοκολατάκια κι αφού πλήρωσα για τη βενζίνη, άπλωσα ξανά το χέρι μου και του είπα: θέλεις;
Δεν χρειάστηκε να απαντήσει. Το βλέμμα του ζωντάνεψε κι ένα τεράστιο χαμόγελο φανέρωσε τα κατάλευκα δόντια του. Ποτέ δεν τον είδα σκυθρωπό από τότε, χαμογελάει κάθε φορά που μας βλέπει. Ειδικά τις φορές που είμαι με τα παιδιά και τον Θοδωρή στο αμάξι επικρατεί βαβούρα καθώς όλοι κρατάνε από ένα δωράκι αγάπης κι ο κύριος, φωτεινός πλέον, γελάει γιατί δεν ξέρει ποιο να διαλέξει.
Μια μέρα τον ρώτησα αν τα τρώει όλα αυτά που τον κερνάμε ανά διαστήματα κι αυτός απάντησε φυσικά πως ναι, μα ακόμη κι αν δεν τα έτρωγα δεν θα είχε σημασία για εμένα αυτό…
Θέλω να σου ζητήσω αυτήν τη χάρη για φέτος τα Χριστούγεννα μα και για όλο τον χρόνο αν μπορείς. Ετοίμασε όποτε μπορείς κι όσο μπορείς δεματάκια αγάπης και δίνε τα κάθε φορά που βλέπεις τον "Χριστό" μπροστά σου. Σε έναν άστεγο, σε έναν ζητιάνο, σε οποιονδήποτε έχει ανάγκη. Μοίρασε αγάπη.
Μοίρασε χαμόγελα στο σχολείο, στην πολυκατοικία, σε οποιοδήποτε ασανσέρ, στο αυτοκίνητο σου. Κόλλησε Post it παντού με μια καλημέρα, με μια παιδική λεξούλα, με μια ζωγραφιά, με ένα τραγούδι.
Καλά Χριστούγεννα!
