Μονομαχία για ένα πουλοβεράκι

Πρόσφατη έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ, ΗΠΑ, αποκαλύπτει ότι το θέμα της επιλογής των ρούχων του μικρού παιδιού αποτελεί μείζονα, καθημερινή αιτία τριβών και διενέξεων μεταξύ μητέρων και παιδιών.  «Σιγά το ερευνητικό θέμα!», θα σκεφτήκατε μόλις διαβάσατε την παραπάνω παράγραφο. Δεν ρωτούσαν εμάς πριν ξοδέψουν ερευνητικά κονδύλια για κάτι πασίγνωστο! Η Νεφέλη, 18 μηνών, κάθε πρωί, ελέγχει με ερευνητικό ύφος τη ντουλάπα της και δείχνει με αποφασιστικότητα (δείχνει, γιατί το λεξιλόγιο της είναι ακόμα περιορισμένο) αυτό που θέλει να φορέσει εκείνη, αγνοώντας το δελτίο καιρού. Η Μαριλένα, 4 ετών, θέλει κάθε μέρα τα καλά παπούτσια που έφερε η γιαγιά. Ο Αλέξης επιμένει  να φορέσει αθλητικά παπούτσια στον γάμο της θείας. Ο Μιχάλης θέλει να βγει στο καταχείμωνο με το κόκκινο καλοκαιρινό κασκέτο του. Και όλοι, μα όλοι θέλουν να βάλουν στο νηπιακό σταθμό ή στο σχολείο το ίδιο βρόμικο πουλοβεράκι που έχει λεκιάσει, γυαλίσει, ξεχειλώσει, και που δεν το αποχωρίζονται από την αρχή της χρονιάς! Εσείς, αγωνίζεστε κάθε φορά να πείσετε ότι αυτό το ντύσιμο δεν είναι  το σωστό, ότι είναι πολύ ελαφρύ, πολύ βαρύ, ότι δεν προλάβατε να το πλύνετε, δίνετε λογικά επιχειρήματα, τάζετε, απειλείτε, δίνετε μάχη για να φορέσει το παιδί  τα ρούχα που πρέπει.  Όχι! Ο καβγάς δεν είναι για το πουλοβεράκι. Άλλα διακυβεύονται: Τα μικρά παιδιά αναπτύσσουν μια πιο ισχυρή αντίληψη της προσωπικότητάς τους και η επιλογή τού τι θα φορέσουν είναι ένας σίγουρος, ακίνδυνος τρόπος να τεκμηριώσουν την ανεξαρτητοποίησή τους. Σκέφτονται «Καιρός είναι πια να έχω άποψη», «Είναι δικό μου το σώμα», «Εγώ κάνω κουμάντο», «Εγώ αποφασίζω». Εσείς, σκέφτεστε, «Δεν θα μου πει ο σπόρος τι θα φορέσει» ή «Τι θα πουν στο νηπιακό σταθμό αν το δουν πάλι με το ίδιο πουλοβεράκι;». Ναι, δεν είναι εύκολο για μια μητέρα να δεχτεί να φορέσει το παιδί της κάτι ακατάλληλο διότι αισθάνεται ότι αντανακλά τη δική της επάρκεια. Την κακοχαρακτηρίζει να παρουσιάζεται το παιδάκι της κακοντυμένο  στο πάρτι, με αθλητικά παπούτσια στο γάμο, με απαράδεκτους χρωματικούς συνδυασμούς στο σχολείο. Λογικό να θέλει να επιβάλλει το «σωστό» ντύσιμο. Αλλά το παιδί δεν ξέρει τι είναι «σωστό» ντύσιμο, ξέρει τι του αρέσει εκείνη τη στιγμή, και βέβαια βρίσκει μια ευκαιρία να κάνει επιτέλους «το δικό του». Εξ’ ου και ο καβγάς! Κρίμα είναι  να ξεκινάτε τη μέρα σας με εχθροπραξίες. Δεν θέλετε μάχη, ξέρετε πια ότι από τις μάχες με το παιδί βγαίνετε κι εσείς κι αυτό νικημένοι και ταλαιπωρημένοι. Δεν έχετε κανένα λόγο να δημιουργείτε αντιπαλότητα. Μην διστάζετε, λοιπόν, να κάνετε συμβιβασμούς που θα είναι αποδεκτοί και από τις δύο πλευρές. Εσείς, διαθέτετε την ωριμότητα για συμβιβασμούς χωρίς ταπείνωση! Ε, κάντε μια επαναδιαπραγμάτευση! Στη φάση της αγοράς ρούχων Ασφαλώς θα πρέπει να ζητηθεί η γνώμη του μικρού. Η επιμονή του βέβαια είναι συχνά αφόρητη. Μπορεί να επιμένει πεισματικά σ’ ένα κατακόκκινο φούτερ που είναι μόνο για εκδρομές στα βουνά κι ύστερα ν’ αρνείται να το φορέσει στο σχολείο. Ξεκαθαρίστε ότι, όταν το παίρνετε μαζί σας για ψώνια, δεν μπορεί να ξοδεύει απερίσκεπτα λεφτά. Ένα 5χρονο ή 6χρονο παιδί είναι ήδη σε θέση να καταλάβει ότι, όταν αποφασίσει να αγοράσει κάτι από το κατάστημα, παίρνει και την ευθύνη ότι θα το φορά.  Μια καλή τακτική είναι να διαλέξετε εσείς τρία ρούχα και να αφήσετε το μικρό να διαλέξει ένα απ’ αυτά. Αυτή η τακτική ικανοποιεί εσάς γιατί προτείνετε μόνο τα κατάλληλα και ικανοποιεί το παιδί γιατί του δίνει την αίσθηση ότι σέβεστε το δικαίωμά του να επιλέξει. Διαπραγμάτευση σημαίνει αμοιβαίες υποχωρήσεις Μετά τα 4 χρόνια, είναι αρκετά μεγάλα για να κρατήσουν κάποιες συμφωνίες (που πρέπει, όμως, να κρατάτε κι εσείς):  - Εσύ μου λες τι καιρό κάνει κι εγώ βγάζω απ’ τη ντουλάπα σου όσα ταιριάζουν με αυτό τον καιρό, για να διαλέξεις. - Εσύ διαλέγεις το μπλουζάκι που θέλεις κι εγώ το παντελόνι. - Ναι, μπορεί να διαλέγεις εσύ τι θα φορέσεις κάθε μέρα, αλλά θα πρέπει να είναι καθαρό.  - Στο σπίτι μπορείς να φοράς ό,τι θέλεις. Όταν πηγαίνουμε επίσκεψη στη γιαγιά, θα φοράς τα «καλά» σου. Έγκαιρος σχεδιασμός Καλή ιδέα είναι να διαλέγετε από το βράδυ τα ρούχα που θα φορέσει το πρωί. Είναι μια καλή συνήθεια, οργανωτικά επιθυμητή. Το βράδυ έχετε περισσότερο καιρό και διάθεση για διαπραγματεύσεις και συνεργασίες, ενώ το πρωί συνήθως βιάζεστε  για να προλάβετε -το σχολικό, τη δουλειά σας-, και δεν έχετε καιρό για συζητήσεις του τύπου «μου φαίνεται ότι αυτό με τη μπάλα πάει καλύτερα με τα παπούτσια σου, τι λες κι εσύ;». Όπως και να έχει η κατάσταση, προσπαθήστε από την αρχή να διαμορφώσετε ένα πνεύμα συνεργασίας για να μην χαλάτε την καρδιά σας τώρα και για να είστε σε καλύτερη θέση αργότερα, στην εφηβεία όταν η κόρη σας θα βάζει ημιπολύτιμους λίθους με κρίκους στον αφαλό της ή θα φοράει μπλουζάκια  με δηλώσεις «μόνο με σκληρούς  άντρες….» κι  ο γιος σας θα επιμένει να πηγαίνει στο σχολείο με αλογοουρά και αλυσίδες στη μέση του, έτσι για να «σας τη σπάσει» ή κάτι άλλο που εσείς δεν μπορείτε αυτή τη στιγμή να δείτε ούτε στους πιο ευφάνταστους εφιάλτες σας...