5 Μαρτίου 2018
Της Μαμάς Μαμαδοπούλου 
Υπάρχει ένα μουσείο που κάθε παιδί θέλει να επισκεφτεί και κάθε μεγάλος θα συναντηθεί με την ξεχασμένη παιδικότητά του. Αναφέρομαι στο Μουσείο Μπενάκη Παιχνιδιών, το οποίο λειτουργεί εδώ και λίγους μήνες.
Η ιστορία του παιχνιδιού, λοιπόν, στεγάζεται πλέον σε ένα υπέροχο διατηρητέο αρχοντικό, την Οικία Κουλούρα στο Π. Φάληρο.
Πόσο μου αρέσει, όταν κτήρια που σε άλλες εποχές έχουν ζήσει μεγαλεία, αναβιώνουν στη σύγχρονη εποχή ιστορίες πολιτισμού. Και αν μη τι άλλο, το παιχνίδι είναι από τις πρώτες ενδείξεις πολιτισμού, αφού όλα τα παιδιά του κόσμου μέσα από αυτό μαθαίνουν τον κόσμο.
Περιφερόμουν στο χώρο και σκεφτόμουν πόσο δύσκολη θα μπορούσε να είναι η διατήρηση μιας τέτοιας συλλογής.
Ένα παιχνίδι ζει στα χέρια των παιδιών.
Αυτό σημαίνει ότι τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να διατηρηθεί σε μια καλή κατάσταση.
Κι όμως, σε αυτή την έκθεση συνάντησα παιχνίδια εύθραυστα σε άριστη κατάσταση, παιχνίδια αιώνων που είχαν διατηρηθεί σαν καινούρια και στέκονταν εκεί μπροστά μου.
Πυρήνας του μουσείου είναι η συλλογή της Μαρίας Αργυριάδη, που συγκαταλέγεται στις δέκα καλύτερες της Ευρώπης. Παρουσιάζει παιχνίδια, βιβλία, έντυπα, ρουχισμό και αντικείμενα της παιδικής ηλικίας από την Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία και την Αμερική. Η ελληνική συλλογή περιλαμβάνει βρεφικά και παιδικά παιχνίδια και άλλα αντικείμενα από τους αρχαίους έως τους νεότερους χρόνους: χειροποίητα παραδοσιακά παιχνίδια, πανηγυριώτικα και εμπορικά παιχνίδια του 20ου αιώνα, επιτραπέζια, καθώς και εθιμικά παιχνίδια. Ξεχωρίζουν τα παιχνίδια που έφτιαξαν μέλη των Κ.Α.Π.Η., αναβιώσεις αυτών που έπαιζαν παιδιά. Η ευρωπαϊκή συλλογή αποτελείται από αστικά και λαϊκά παιχνίδια από το 18ο έως τον 20ο αιώνα, κυρίως από την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, καθώς και από ευρωπαϊκές κούκλες με φορεσιές από διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας.
Μπαίνοντας στο χώρο ένιωσα εκείνο το συναίσθημα, όταν μικρή περνούσα έξω από τις βιτρίνες των παιχνιδάδικων και έκανα όνειρα για το παιχνίδι που θα μου έκαναν δώρο στη γιορτή μου ή τα Χριστούγεννα. Παρέα με την κόρη μου παρατηρούσαμε τα εκθέματα και διαβάζαμε τις επεξηγήσεις. Όπως έχω ξαναπεί στο Μες στο Μουσείο, η επίσκεψη σε ένα μουσείο δεν πρέπει να είναι απλά η στείρα παρατήρηση των εκθεμάτων. Οφείλουμε στον εαυτό μας, αλλά και στα εκθέματα, να αφιερώσουμε έστω λίγο χρόνο και να εκτιμήσουμε την αξία και την ιστορία τους.
Μαμά και κόρη παρατηρούσαμε τα παιχνίδια, ενώ εγώ σκεφτόμουν τους αριστοτέχνες δημιουργούς, που πριν από αιώνες έφτιαχναν αυτά τα έργα τέχνης. Με λιγότερα εργαλεία, πολύ πιο απλά, σχεδίαζαν «ευρεσιτεχνίες» που άνοιξαν δρόμο για τις εξελιγμένες δημιουργίες του μέλλοντος.
Παράλληλα, άρχισα να κάνω εικόνα τη χαρά των παιδιών που πήραν στα χέρια τους για πρώτη φορά αυτά τα παιχνίδια.
Παιδιά που μεγάλωσαν και κρατώντας ως ενθύμια κάποια από αυτά, διατήρησαν την επαφή με την εποχή της αθωότητας.
Σε ένα από τα παιχνίδια που σταθήκαμε λίγο περισσότερο, ήταν αυτή η κούκλα που δημιουργήθηκε το 1740! Μοιράστηκα τη σκέψη μου με τη μικρή.
Κάποιο κοριτσάκι πριν από σχεδόν 300 χρόνια πήρε δώρο αυτή την κούκλα, η οποία πέρασε στους απογόνους της και από γενιά σε γενιά και έφτασε σήμερα, σχεδόν άθικτη, μπροστά μας να μας κοιτάει.
Ξεκινώντας από τον 1ο όροφο του μουσείου αρχίζει μια ιστορική διαδρομή με τα πρώτα παιχνίδια που βρέθηκαν από την αρχαιότητα, τις κούκλες, τα μηχανικά παιχνίδια, τις κατασκευές αλλά και τα οπτικά παιχνίδια.
Κατεβαίνοντας στο υπόγειο και όσο διασχίζουμε το χώρο, οι μεγάλοι συναντάμε την παιδικότητά μας και τα παιδιά γνωρίζουν κομμάτια από αυτή.
Είδα παιχνίδια που έχει η μαμά από την παιδική της ηλικία, ακόμη και παιχνίδια της γιαγιάς μου.
Η συγκίνηση κορυφώθηκε όταν βρέθηκα μπροστά σε εκείνο το κομμάτι της πρώτης δικής μου παιδικής ηλικίας, όταν είδα τον Μπαρμπα Μυτούση και τα ανηψούδια του. Βρέθηκα μπροστά στον Κλούβιο και τη Σουβλίτσα και με έπιασε ένα ρίγος.
Οι κούκλες που μικρή χάζευα στην τηλεόραση και ταξίδευαν τη φαντασία μου, ήταν εκεί μπροστά μου, πίσω από τη βιτρίνα. Είναι απίστευτο πως με τη σκέψη μας δίνουμε ψυχή σε κάτι άψυχο. Ήταν απλά 3 κούκλες, όμως εγώ συγκινήθηκα λες κι έβλεπα φίλους μου από μία ηλικία μακρινή αλλά τόσο κοντινή στην ψυχή μου.
Ξαφνικά ένιωσα πως έγινα εκείνο το κορίτσι με τα κοτσίδια που τα απογεύματα περίμενε να ξεκινήσει η αγαπημένη της παιδική εκπομπή στην τηλεόραση.
Δεν μπορώ να μεταφέρω πραγματικά τα συναισθήματα που μου γέννησε η συλλογή του Μουσείου Μπενάκη Παιχνιδιών. Θα έλεγα ότι είναι μια ιστορική αναδρομή στην αθωότητα, που αξίζει να τη ζήσουμε με τα παιδιά μας και να της αφιερώσουμε με την ψυχή μας το χρόνο που της πρέπει.
Το Μουσείο Μπενάκη Παιχνιδιών είναι μια όμορφη πρόταση για βόλτα, ένας τόπος που το παρελθόν συναντιέται με το παρόν και προχωρά στο μέλλον.
Εμείς είναι σίγουρο ότι θα την επαναλάβουμε.
Την επόμενη φορά όμως, θα έχω μία ακόμη γενιά μαζί μου.
Θα πάω με τη μαμά μου.
Το Μουσείο Παιχνιδιών βρίσκεται στη Λεωφ. Ποσειδώνος 14 & Τρίτωνος 1, 175 61 Παλαιό Φάληρο.
Ώρες Λειτουργίας: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή: 10:00 - 18:00
Γενική είσοδος: €9
Η είσοδος για τα παιδιά είναι δωρεάν (για την ακρίβεια για ηλικία έως 22 ετών- πολύ μου άρεσε αυτό!)
ΜΕΙΩΜΕΝΟ
Γενική Είσοδος: €7
ΠΡΟΣΒΑΣΗ
ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ: 217, 550, 860, A1, B1, B2
ΤΡΑΜ (στάση ΤΡΟΚΑΝΤΕΡΟ)
ΑΜΕΑ: Η είσοδος του Μουσείου που βρίσκεται επί της Τρίτωνος διευκολύνει την πρόσβαση σε άτοµα µε κινητικά προβλήµατα, αναπηρικά καθώς και παιδικά καροτσάκια.
Υπάρχει ένα μουσείο που κάθε παιδί θέλει να επισκεφτεί και κάθε μεγάλος θα συναντηθεί με την ξεχασμένη παιδικότητά του. Αναφέρομαι στο Μουσείο Μπενάκη Παιχνιδιών, το οποίο λειτουργεί εδώ και λίγους μήνες.
Η ιστορία του παιχνιδιού, λοιπόν, στεγάζεται πλέον σε ένα υπέροχο διατηρητέο αρχοντικό, την Οικία Κουλούρα στο Π. Φάληρο.
Πόσο μου αρέσει, όταν κτήρια που σε άλλες εποχές έχουν ζήσει μεγαλεία, αναβιώνουν στη σύγχρονη εποχή ιστορίες πολιτισμού. Και αν μη τι άλλο, το παιχνίδι είναι από τις πρώτες ενδείξεις πολιτισμού, αφού όλα τα παιδιά του κόσμου μέσα από αυτό μαθαίνουν τον κόσμο.
Περιφερόμουν στο χώρο και σκεφτόμουν πόσο δύσκολη θα μπορούσε να είναι η διατήρηση μιας τέτοιας συλλογής.
Ένα παιχνίδι ζει στα χέρια των παιδιών.
Αυτό σημαίνει ότι τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να διατηρηθεί σε μια καλή κατάσταση.
Κι όμως, σε αυτή την έκθεση συνάντησα παιχνίδια εύθραυστα σε άριστη κατάσταση, παιχνίδια αιώνων που είχαν διατηρηθεί σαν καινούρια και στέκονταν εκεί μπροστά μου.
Πυρήνας του μουσείου είναι η συλλογή της Μαρίας Αργυριάδη, που συγκαταλέγεται στις δέκα καλύτερες της Ευρώπης. Παρουσιάζει παιχνίδια, βιβλία, έντυπα, ρουχισμό και αντικείμενα της παιδικής ηλικίας από την Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία και την Αμερική. Η ελληνική συλλογή περιλαμβάνει βρεφικά και παιδικά παιχνίδια και άλλα αντικείμενα από τους αρχαίους έως τους νεότερους χρόνους: χειροποίητα παραδοσιακά παιχνίδια, πανηγυριώτικα και εμπορικά παιχνίδια του 20ου αιώνα, επιτραπέζια, καθώς και εθιμικά παιχνίδια. Ξεχωρίζουν τα παιχνίδια που έφτιαξαν μέλη των Κ.Α.Π.Η., αναβιώσεις αυτών που έπαιζαν παιδιά. Η ευρωπαϊκή συλλογή αποτελείται από αστικά και λαϊκά παιχνίδια από το 18ο έως τον 20ο αιώνα, κυρίως από την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία, καθώς και από ευρωπαϊκές κούκλες με φορεσιές από διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας.
Μπαίνοντας στο χώρο ένιωσα εκείνο το συναίσθημα, όταν μικρή περνούσα έξω από τις βιτρίνες των παιχνιδάδικων και έκανα όνειρα για το παιχνίδι που θα μου έκαναν δώρο στη γιορτή μου ή τα Χριστούγεννα. Παρέα με την κόρη μου παρατηρούσαμε τα εκθέματα και διαβάζαμε τις επεξηγήσεις. Όπως έχω ξαναπεί στο Μες στο Μουσείο, η επίσκεψη σε ένα μουσείο δεν πρέπει να είναι απλά η στείρα παρατήρηση των εκθεμάτων. Οφείλουμε στον εαυτό μας, αλλά και στα εκθέματα, να αφιερώσουμε έστω λίγο χρόνο και να εκτιμήσουμε την αξία και την ιστορία τους.
Μαμά και κόρη παρατηρούσαμε τα παιχνίδια, ενώ εγώ σκεφτόμουν τους αριστοτέχνες δημιουργούς, που πριν από αιώνες έφτιαχναν αυτά τα έργα τέχνης. Με λιγότερα εργαλεία, πολύ πιο απλά, σχεδίαζαν «ευρεσιτεχνίες» που άνοιξαν δρόμο για τις εξελιγμένες δημιουργίες του μέλλοντος.
Παράλληλα, άρχισα να κάνω εικόνα τη χαρά των παιδιών που πήραν στα χέρια τους για πρώτη φορά αυτά τα παιχνίδια.
Παιδιά που μεγάλωσαν και κρατώντας ως ενθύμια κάποια από αυτά, διατήρησαν την επαφή με την εποχή της αθωότητας.
Σε ένα από τα παιχνίδια που σταθήκαμε λίγο περισσότερο, ήταν αυτή η κούκλα που δημιουργήθηκε το 1740! Μοιράστηκα τη σκέψη μου με τη μικρή.
Κάποιο κοριτσάκι πριν από σχεδόν 300 χρόνια πήρε δώρο αυτή την κούκλα, η οποία πέρασε στους απογόνους της και από γενιά σε γενιά και έφτασε σήμερα, σχεδόν άθικτη, μπροστά μας να μας κοιτάει.
Ξεκινώντας από τον 1ο όροφο του μουσείου αρχίζει μια ιστορική διαδρομή με τα πρώτα παιχνίδια που βρέθηκαν από την αρχαιότητα, τις κούκλες, τα μηχανικά παιχνίδια, τις κατασκευές αλλά και τα οπτικά παιχνίδια.
Κατεβαίνοντας στο υπόγειο και όσο διασχίζουμε το χώρο, οι μεγάλοι συναντάμε την παιδικότητά μας και τα παιδιά γνωρίζουν κομμάτια από αυτή.
Είδα παιχνίδια που έχει η μαμά από την παιδική της ηλικία, ακόμη και παιχνίδια της γιαγιάς μου.
Η συγκίνηση κορυφώθηκε όταν βρέθηκα μπροστά σε εκείνο το κομμάτι της πρώτης δικής μου παιδικής ηλικίας, όταν είδα τον Μπαρμπα Μυτούση και τα ανηψούδια του. Βρέθηκα μπροστά στον Κλούβιο και τη Σουβλίτσα και με έπιασε ένα ρίγος.
Οι κούκλες που μικρή χάζευα στην τηλεόραση και ταξίδευαν τη φαντασία μου, ήταν εκεί μπροστά μου, πίσω από τη βιτρίνα. Είναι απίστευτο πως με τη σκέψη μας δίνουμε ψυχή σε κάτι άψυχο. Ήταν απλά 3 κούκλες, όμως εγώ συγκινήθηκα λες κι έβλεπα φίλους μου από μία ηλικία μακρινή αλλά τόσο κοντινή στην ψυχή μου.
Ξαφνικά ένιωσα πως έγινα εκείνο το κορίτσι με τα κοτσίδια που τα απογεύματα περίμενε να ξεκινήσει η αγαπημένη της παιδική εκπομπή στην τηλεόραση.
Δεν μπορώ να μεταφέρω πραγματικά τα συναισθήματα που μου γέννησε η συλλογή του Μουσείου Μπενάκη Παιχνιδιών. Θα έλεγα ότι είναι μια ιστορική αναδρομή στην αθωότητα, που αξίζει να τη ζήσουμε με τα παιδιά μας και να της αφιερώσουμε με την ψυχή μας το χρόνο που της πρέπει.
Το Μουσείο Μπενάκη Παιχνιδιών είναι μια όμορφη πρόταση για βόλτα, ένας τόπος που το παρελθόν συναντιέται με το παρόν και προχωρά στο μέλλον.
Εμείς είναι σίγουρο ότι θα την επαναλάβουμε.
Την επόμενη φορά όμως, θα έχω μία ακόμη γενιά μαζί μου.
Θα πάω με τη μαμά μου.
Το Μουσείο Παιχνιδιών βρίσκεται στη Λεωφ. Ποσειδώνος 14 & Τρίτωνος 1, 175 61 Παλαιό Φάληρο.
Ώρες Λειτουργίας: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή: 10:00 - 18:00
Γενική είσοδος: €9
Η είσοδος για τα παιδιά είναι δωρεάν (για την ακρίβεια για ηλικία έως 22 ετών- πολύ μου άρεσε αυτό!)
ΜΕΙΩΜΕΝΟ
Γενική Είσοδος: €7
ΠΡΟΣΒΑΣΗ
ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ: 217, 550, 860, A1, B1, B2
ΤΡΑΜ (στάση ΤΡΟΚΑΝΤΕΡΟ)
ΑΜΕΑ: Η είσοδος του Μουσείου που βρίσκεται επί της Τρίτωνος διευκολύνει την πρόσβαση σε άτοµα µε κινητικά προβλήµατα, αναπηρικά καθώς και παιδικά καροτσάκια.
