25 Ιουλίου 2014
Παππούδες, γιαγιάδες και εγγόνια, οι δυο ακραίες γενιές αποτελούν τους κρίκους της πιο ισχυρής, μιας πραγματικά ιερής συμμαχίας.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι πολύ περήφανοι για τα εγγόνια τους.
Την περηφάνια τους αυτή την εκδηλώνουν έντονα, ζεστά, στοργικά, χαρούμενα. Τη διαλαλούν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, προς κάθε κατεύθυνση συγγενείς, φίλους, γνωστούς, ακόμη και σ’ αγνώστους.
Ξαναζούν τα νιάτα τους, ξαναζούν τις αναμνήσεις τους σαν γονείς και με τη σοφία και την ηρεμία της μεγαλύτερης ηλικίας διαπιστώνουν –χωρίς να είναι βέβαιο ότι η κρίση τους είναι αντικειμενική– ότι στα δικά τους παιδιά είχαν συμπεριφερθεί πιο αυστηρά απ’ ότι έπρεπε.
Νιώθουν την υποχρέωση ν’ απενεχοποιηθούν ή το λιγότερο να φερθούν στα εγγόνια τους όπως αισθάνονται.
Η συμπεριφορά προς τα εγγόνια είναι σαφώς πιο υποχωρητική, πιο ανεκτική απ’ ό,τι ήταν πριν από χρόνια στα δικά τους παιδιά. Τους κάνουν τα περισσότερα χατίρια, τους αγοράζουν συχνά παιχνίδια κι ακόμη συχνότερα τους φέρνουν σοκολάτες, παγωτά, γλυκά κ.λπ. Αποφεύγουν, κατά κανόνα, ν’ αναλάβουν τις δυσάρεστες γι’ αυτούς πλευρές της ανατροφής του παιδιού. Σπάνια μπλέκουν με τα «μη» και τα «όχι» που υποχρεωτικά υπάρχουν στη ζωή του παιδιού. Δεν μπορούν ν’ αντισταθούν στο «δωσ’ μου παππού» και στο «πάρε μου γιαγιά». Είναι φυσικό λοιπόν να κατηγορούνται από τα παιδιά τους ότι με τη συμπεριφορά τους «χαλάνε» τα εγγόνια.
Χωρίς αμφιβολία υπάρχουν στη συμπεριφορά των παππουδογιαγιάδων και λίγα αρνητικά στοιχεία που δρουν ανασταλτικά στη συναισθηματική ωρίμανση των εγγονών τους. Από την άλλη πλευρά οι καταρράκτες της αγάπης, τα γλυκά τους λόγια τονώνουν την προσωπικότητα του παιδιού. Τα παραμύθια και οι ιστορίες της γιαγιάς, τα κατορθώματα του παππού-πραγματικά ή φανταστικά-τροφοδοτούν γόνιμα την περιέργεια και τη φαντασία του παιδικού μυαλού. Είναι μεγάλο κέρδος για το παιδί ν’ απολαμβάνει τις εμπειρίες δύο γενεών και όχι μόνο των γονιών του.
Μεγάλη σημασία για την αξιοποίηση των εξαιρετικά πολύτιμων στοιχείων που προσφέρουν παππούδες και γιαγιάδες στην ανατροφή του παιδιού είναι η σχέση τους με τα δικά τους παιδιά, με τους γονείς του παιδιού. Έξυπνοι γονείς, που προσαρμόζονται εύκολα στην ιερή συμμαχία, στη συμμαχία της χαράς ανάμεσα σε παππούδες κι εγγόνια αξιοποιούν τα θετικά στοιχεία της και αμβλύνουν εύκολα τις όποιες αρνητικές επιπτώσεις. Στο κάτω κάτω μια μέρα, μια ευλογημένη μέρα, θα γίνουν παππούδες και γιαγιάδες και οι σημερινοί γονείς.
Τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά όταν η ζωή και οι υποχρεώσεις των γονιών τους υποχρεώνει να εναποθέσουν όλη ή σχεδόν όλη την ανατροφή του παιδιού στους παππούδες. Τους υποχρεώνουν να συμπεριφέρονται για άλλη μια φορά σαν γονείς και όχι σαν παππούδες και γιαγιάδες. Το έργο είναι δύσκολο αλλά όχι και αξεπέραστο. Οι περισσότεροι τα καταφέρνουν και μάλιστα πολύ καλά. Τα παιδιά δεν έχουν σχεδόν ποτέ προβλήματα με τους παππούδες. Τα πηγαίνουν μια χαρά. Εδώ είναι που η σχέση των γονιών με τους δικούς τους γονείς έχει καταλυτική σημασία. Είναι ανάγκη για τη σωστή ανατροφή του παιδιού και την ψυχική του υγεία να συμφωνούν στα περισσότερα και να διαφωνούν σε λίγα. Αν είναι δυνατόν σε ελάχιστα. Και οι διαφωνίες να γεφυρώνονται ή ακόμη καλύτερα να επιλύονται σε χαμηλούς τόνους, πολιτισμένα, με αλληλοκατανόηση.
Κοινός είναι ο στόχος τους. Κοινή θα είναι και η επιτυχία ή η αποτυχία τους.
