Της Τόνιας Χανιώτη 
«Μαμακοίτα»! Ήταν το νέο μου όνομα και θύμιζε τον ποδοσφαιριστή Μπαμπανγκίτα. Είναι γνωστό ελληνικό όνομα στην παιδική αργκό… «Μαμακοίτα» και «Μπαμπακοίτα». Το συναντάς περισσότερο στην παιδική χαρά, εκεί που το υπερήφανο παιδί ετοιμάζεται με δεξιοτεχνία να σκοράρει, να πετάξει, να κάνει ανάποδη κολοτούμπα. Το όνομα το ακολουθεί ένα κατόρθωμα και στο τέλος ένα χαμόγελο. Η περφόρμανς τελείωσε και ο υπερήφανος γονιός του εξάχρονου ζητοκραυγάζει με υψηλή φωνή: «Μπράααααβοοοοοο»!
Αυτά στην παιδική χαρά. Στο σπίτι τα «Μαμακοίτα» και «Μαμαέλα» κόπηκαν… Στο σπίτι δεν θέλουμε καν να βρισκόμαστε πλέον. Μόνο στην παιδική χαρά. Μόνο εκεί που υπάρχει παιχνίδι. Εκεί είμαστε υπερήφανοι, δημιουργούμε κόσμους υπέροχους και χαιρόμαστε με το παραμικρό. Στο σπίτι έχει αλλάξει το κλίμα, έχει γίνει νευρικό το παιδί, γκρινιάζει συνεχώς και δεν είναι ευχαριστημένο.
Βρισκόμαστε στις αρχές του σχολικού έτους, Α’ Δημοτικού, πέρσι αρχές Σεπτέμβρη. Μετά από μία υπέροχη χρονιά στο νηπιαγωγείο, με υπερηφάνια το παιδάκι μου ξεκίνησε την Α’ Δημοτικού. Ίδιοι συμμαθητές, ίδιο περιβάλλον. Το μόνο που άλλαξε σταδιακά είναι η διάθεση του παιδιού. Στο κάλεσμα που του κάνω «Ώρα για μελέτη!» το παιδί μου αντιδρά. Ζητάει περισσότερο χρόνο στο παιχνίδι, στο φαγητό, στην ξεκούραση.
Δεν το φανταζόμουν έτσι. Στο νηπιαγωγείο μάθαινε με ευκολία, χαιρόταν να πηγαίνει και δημιουργούσε υπέροχες εργασίες (είπε η μαμά κουκουβάγια…) Φανταζόμουν ότι και αυτή τη χρονιά, που ξεκινούσε το Δημοτικό θα συνεχιζόταν η χαρά του. Με υπερηφάνεια θα κατακτούσε τα πρώτα σκαλοπάτια της μάθησης. Όταν όμως έρχεται αυτή η ώρα, αντιδρά.
Αν έχει πεταχτεί βιβλίο για να σε πετύχει, ξέρεις τι εννοώ… Η έκπληξή μου ήταν τεράστια όταν με στόχευσε το παιδάκι μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς απέτυχε…
Την πρώτη φορά γέλασα. Το κανάκεψα και κάποια στιγμή έκανε την εργασία του.
Τη δεύτερη φορά (ναι, επαναλήφθηκε η πράξη την επόμενη μέρα) νευρίασα. Μα δεν είναι τρόπος αυτός. Δεν παίζουμε τώρα. Μα είχε νευριάσει και το παιδί! Σοβαρά! Κρατήσαμε μούτρα όλη μέρα.
Την τρίτη φορά είπα να δοκιμάσω και να πετύχω το παιδί σε καλή διάθεση πρώτα και μετά να το παροτρύνω να κάνει τα μαθήματά του. Τελείωσε η εβδομάδα, ξεκίνησε η επόμενη και μόλις είπα: «Τώρα είναι η ώρα που θα ανοίξεις τα βιβλία σου», φεύγει το βιβλίο στον αέρα πάλι, με σκοπό να προσγειωθεί πάνω μου. Αυτό θα εννοούσαν οι άλλες μαμάδες ότι τα κυνηγάνε και αυτά δεν κάθονται. Μα τις κυνηγάνε κι αυτές βιβλία; Πώς να είσαι καλότροπος όταν εκρήγνυνται όλα γύρω σου;
Κατάλαβα ότι χρειάζομαι επαγγελματική συμβουλή. Από το σχολείο μας, με τους υπέροχους δασκάλους που ξέρουν όλα τα παιδιά με τα μικρά τους ονόματα. Και ειδικά από τον δάσκαλό μας. Κάποια ιδέα θα έχει για το πώς να χειριστώ αυτή την κατάσταση…
Γέλαγε ο δάσκαλος όταν του εξιστόρησα την πορεία των βιβλίων. Μου είπε να μην πιέζω το παιδάκι μου, πρώτες ημέρες, πρώτη δημοτικού, πρώτα διαβάσματα. «Το σχολείο θέλουμε να είναι πηγή μάθησης, δημιουργίας και χαράς! Θα μάθει γράμματα, μην ανησυχείτε. Αφήστε το σε εμάς».
Κάπως έτσι, αποφάσισα να δοκιμάσω τον δικό του τρόπο. Άρχισα να παίζω ξανά επιτραπέζια παιχνίδια, να γελάω χωρίς το άγχος του διαβάσματος και να τον ενημερώνω καθημερινά για το αν ήταν το παιδι διαβασμένο ή όχι. Σταμάτησα την πίεση του προγράμματος που τόσο εύκολα έχω επιβάλλει σε μένα. Κατάλαβα ότι αν συνεργάζομαι με τον δάσκαλο, δημιουργούμε μαζί ένα πλαίσιο υποστήριξης στο παιδί, το οποίο το βοηθάει καλύτερα. Και τελικά ναι, ο δάσκαλος έκανε τα μαγικά του. Το παιδί μου μαθαίνει, διαβάζει, δημιουργεί χωρίς να εξασκείται στην στόχευση της μανούλας!
Σε λίγο αρχίζουν τα σχολεία. Καλή σχολική χρονιά, λοιπόν σε μικρούς και μεγάλους! ☺
