Της Λένας Φίλη 
To ξανθό του μαλλάκι λαμπύριζε στον καλοκαιρινό ήλιο. Το λεπτοκαμωμένο παιδάκι με το χρυσοχάλκινο δέρμα έκανε θεαματικά μακροβούτια στην πισίνα του ξενοδοχείου. Δεν θα ήταν πάνω από οκτώ χρόνων. Φαινόταν ότι ήξερε καλό κολύμπι, αφού πήγαινε κολυμβητήριο από δύο χρόνων, όπως επιβεβαίωσε και η υπερήφανη μαμά του. Αεικίνητο, ερχόταν γύρω γύρω στην πισίνα, παρακολουθούσε με ματιά σπινθηροβόλα κάθε τι που συνέβαινε. Χωρίς αμφιβολία ήταν ο αρχηγός της παρέας των αγοριών στην πισίνα, που απολάμβαναν τα παιχνίδια με το νερό.
Η Άννα και η Δώρα, δύο εξάχρονες ξαδερφούλες ήταν ανάμεσα στα παιδιά που τσαλαβουτούσαν στην πισίνα και χαίρονταν το καλοκαίρι. Γεμάτες ζωντάνια, με ματάκια όλο λάμψη, έπαιρναν φόρα και βουτούσαν στο δροσερό νερό τσάτρα πάτρα. Κολυμπούσαν χτυπώντας με δύναμη την υγρή επιφάνεια, κουνούσαν τα χέρια αδέξια, ξεσηκώνοντας τον κόσμο από τις τσιρίδες τους και διακόπτοντας το ραχατλίκι πέριξ της πισίνας. Φώναζαν μέχρι και «βοήθεια» για να τραβήξουν την προσοχή των αγοριών ή μάλλον του ξανθού αρχηγού ώστε να έρθει να τις σώσει. Βρε, τις πονηρούλες!
Εκείνος τις πλησίασε κάποια στιγμή, αφού έκανε μια εντυπωσιακή βουτιά στην πισίνα, τις ψευτομάλωσε, τις συμβούλευσε να είναι προσεκτικές για να μην χτυπήσουν. Μα πόσο ευγενής και περιποιητικός! Τι ιππότης! Θα μπορούσε να πει κανείς… Εκείνες χαχάνισαν πονηρά και η Άννα έγειρε με νάζι το κεφάλι σαν από ντροπή. Και όταν απομακρύνθηκε το παιδάκι, ψιθύρισαν συνωμοτικά η μια στην άλλη και επανέλαβαν το παιχνίδι του καλέσματος ξανά. «Αχ, ανώριμα κορίτσια» ανταπέδωσε εκείνος με ένα απαξιωτικό μορφασμό, παίρνοντας εν τούτοις την καραμέλα με γεύση φράουλα που του πρόσφερε με συστολή η Άννα.
Όμως τα κορίτσια δεν πτοήθηκαν και συνέχισαν το παιχνίδι και τα χαχανητά. Τις είχε πλησιάσει το ξανθό αγόρι, τους είχε μιλήσει, τους είχε δώσει σημασία. Ψιθύρισε η Άννα στο αυτί της Δώρας, για το πόσο πολύ της αρέσει εκείνος και... ότι θέλει να του μιλήσει.
Kαι εδώ ακριβώς είναι που μού έπεσε το βιβλίο από το χέρι και παραλίγο να χύσω και τον καφέ μου, καθώς παρακολουθούσα τα τεκταινόμενα. Λες και έβλεπα ταινία και μόλις ξεστομίστηκε «Η Ατάκα», ακούστηκε εκείνο το γνώριμο, ηχητικό εφέ σαν να κόλλησε η ταινία.
Μετά το πρώτο σοκ απλά χαμογελάω με συγκατάβαση, γιατί η «ταινία» που εξελίσσεται μπροστά μου δεν είναι παρά μια αποτύπωση της αλήθειας της ίδιας της φύσης του έρωτα. Ο έρωτας κάνει πρώιμα την εμφάνιση του, αδέξια, χωρίς πλάνο, χωρίς σκοπό και σκοπιμότητα. Κάνει την καρδιά να χτυπά λίγο πιο δυνατά και ασυντόνιστα, με ένα ανεξήγητο τρόπο, αλλά όχι τρομακτικό. Απεναντίας, ο πρώτος έρωτας εντυπώνεται ως υπερπολύτιμη ανάμνηση, που θα ανασυρθεί μελλοντικά από τα τρίσβαθα του υποσυνείδητου και θα γίνει η βάση για όλες τις σχέσεις που πρόκειται να συμβούν. Σε αυτή την πολύ άγουρη ηλικία αφήνει το αποτύπωμα του στην παιδική ψυχή με σεβασμό και με πολλή προσοχή. Σαν μια ακτίνα που χαράσσει με χειρουργική ακρίβεια τον κρύσταλλο.
Ένα κοριτσάκι βιώνει τον πρώτο της έρωτα, το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς. Ο παιδικός πρώτος έρωτας είναι η προσπάθεια να εκφραστούν πρώιμα και άγνωστα συναισθήματα, να αποκαλυφθούν, να ξεμυτίσουν στη επιφάνεια. Με πολύ δισταγμό όμως, γιατί προκαλούν σύγχυση και είναι αδύνατον να εξηγηθούν με τη λογική της ηλικίας των έξι ετών. Εξάλλου η λογική δεν έχει αναπτυχθεί αρκετά, ώστε να δώσει εξήγηση σε αυτό που συμβαίνει. Αλλά δεν υπάρχει και λόγος να εξηγηθεί ο πρώτος παιδικός έρωτας. Μόνο εμείς οι ενήλικες θα αναζητούσαμε την εξήγηση με βαρετές επισημάνσεις του στυλ «πόσο γρήγορα ωριμάζουν τα κορίτσια... μα, ναι! είναι θέμα ορμονών ή γυναικείου εγκεφάλου» και άλλα τέτοια φληναφήματα.
Ο πρώτος παιδικός έρωτας ασύμπτωτος με τη λογική των μεγάλων είναι σάστισμα, είναι ξύπνημα, είναι απορία, είναι το άγνωστο, είναι η ανατριχίλα, είναι η κινητοποίηση των αισθήσεων. Είναι οι λοξές ματιές και τα γελάκια, είναι το τρέμουλο στα χεράκια, είναι το χαμόγελο που εναλλάσσεται με την κατήφεια, είναι το νάζι στην φράση «αγοράκι, να σου πω κάτιιιιι;», είναι ο απόλυτος ενθουσιασμός στο άκουσμα του «κορίτσια, προσέξτε μη χτυπήσετε», είναι η χαρά όταν εκείνος δέχεται να πάρει την καραμέλα με γεύση φράουλα.
Η Άννα είναι πολύ μικρή. Το πιθανότερο είναι να μην θυμάται στο μέλλον το πρόσωπο του ξανθού παιδιού, αλλά ο μονομερής και πλατωνικός παιδικός έρωτας υπήρξε αναμφισβήτητα. Ο φτερωτός θεός έκανε τις πρώτες ρίψεις του και το βέλος του χάραξε το υποσυνείδητο της. Η ανάμνηση του πρώτου έρωτα δεν θα σβήσει.
Γιατί όμως "θυμόμαστε" τον πρώτο έρωτα;
Ίσως επειδή συμβαίνει όταν η καρδιά είναι ακόμη τόσο αθώα και αγνή;
Ή γιατί η καρδιά δεν έχει ζήσει ακόμη την εμπειρία των ερωτικών απογοητεύσεων και εξιδανικεύει την πρώτη εκείνη φορά;
Ή ίσως γιατί μεγαλώνοντας, η λογική μας αναπτύσσεται υπέρμετρα και καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο εις βάρος του συναισθήματος, οπότε η ψυχή μας για αντιστάθμισμα έχει απόλυτη ανάγκη να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού ό,τι αγνό έχουμε ζήσει.
Δεν ξέρω και δεν μάλλον θέλω να μάθω. Σε κάποια ερωτήματα είναι προτιμότερο να μην δίνονται απαντήσεις. Ας αιωρούνται στη ζωή μας αναπάντητα. Έτσι έχουν και περισσότερη αξία, τυλιγμένα στο μυστήριο τους.
