11 Ιουνίου 2018
Της Ελένης Βλάχου 
Είμαστε όλοι γονείς, που ευτυχώς ή δυστυχώς (ή μπορεί και τα δύο μαζί) ζούμε στην εποχή της πληροφόρησης. Μην μπορώντας λοιπόν εμείς οι γονείς (που θέλουμε να είμαστε και καλοί και σωστοί απέναντι στα παιδιά μας) να ζυγίσουμε τις πληροφορίες και να δούμε ποια μας ταιριάζει, τρέχουμε να τα εφαρμόσουμε όλα, λες και εφαρμόζοντάς τα, γινόμαστε αυτόματα καλύτεροι γονείς.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν μπορεί (και δεν προλαβαίνει) να επεξεργαστεί όλες αυτές τις πληροφορίες, να τις ζυγίσει, να δει ποιες από αυτές τον εκφράζουν ως άνθρωπο, πόσες από αυτές ταιριάζουν με τη φιλοσοφία της δικής του οικογένειας, τι από όλα αυτά βολεύει και εξυπηρετεί τη δική του οικογένεια, με αποτέλεσμα η έννοια του καλού γονιού να μην είναι ποτέ συγκεκριμένη.
Γι’ αυτό, ίσως, τελικά να μην είναι κακός γονιός, ο γονιός που προσπαθεί να μάθει το παιδί του να κοιμάται μόνο του κι ας διαμαρτύρεται εκείνο, όταν αυτός ο άνθρωπος πρέπει να ξυπνήσει πολύ νωρίς το πρωί και να πάει στη δουλειά του. Δεν σημαίνει πως αυτός ο άνθρωπος δεν αγαπά το παιδί του ούτε πως είναι κακός γονιός. Ίσως αυτός ο άνθρωπος να έχει ανάγκη την ξεκούραση για να μπορέσει να αντέξει άλλη μια κοπιαστική μέρα στη δουλειά.
Αντίστοιχα, ίσως και ο γονιός που κοιμάται μαζί με το παιδί του μέχρι εκείνο να μεγαλώσει, παραβιάζοντας τους «κανόνες» της ψυχολογίας, δεν είναι απαραίτητα εγωιστής με την έννοια πως δεν αφήνει το παιδί του να ανεξαρτητοποιηθεί. Αυτός ο άνθρωπος δεν κακομαθαίνει απαραίτητα το παιδί του, ούτε είναι κακός γονιός. Ίσως οι συνθήκες να τον «αναγκάζουν» να θέλει να ζήσει την κάθε στιγμή.
Ίσως πάλι ο γονιός που το απόγευμα αντί να βγει βόλτα με τα παιδιά του ή να κάνει μαζί με τα παιδιά του καινούρια και δημιουργικά πράγματα, τους βάζει να δουν παιδικά, να μην είναι αδιάφορος ή καλοπερασάκιας. Ίσως αυτός ο άνθρωπος να έχει πραγματικά κάποιες δουλειές να κάνει που δεν παίρνουν αναβολή. Ίσως ακόμη αυτός ο άνθρωπος να έχει ανάγκη να ξεκουραστεί.
Το ίδιο, μπορεί να συμβαίνει και με τον γονιό που για τρίτη συνεχόμενη βραδιά παραγγέλνει πίτσα απ’ έξω για τα παιδιά του, αντί κάποιου σπιτικού και ενδεχομένως πολύ πιο υγιεινού φαγητού. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι απαραίτητα κακός γονιός. Ίσως είναι ένας άνθρωπος πολύ κουρασμένος ή απλώς να μην έχει κουράγιο να μπει στην κουζίνα.
Το ίδιο μπορεί να ισχύει και με τον γονιό που ύψωσε τη φωνή του στα παιδιά χωρίς εκείνα να φταίνε. Ίσως το παράκανε με την τιμωρία που τους έβαλε. Μπορεί ακόμη και να τα αδίκησε. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να παρεκτράπηκε. Ίσως όμως να μην είναι κακός γονιός. Ίσως απλά να είναι ζορισμένος, να μην τον φτάνουν τα λεφτά να καλύψει τις ανάγκες του ή ακόμη και να έχασε τη δουλειά του ή ακόμη χειρότερα ένα αγαπημένο του πρόσωπο να αρρώστησε σοβαρά.
Οι γονείς εκτός από την ιδιότητα του γονιού είναι και άνθρωποι. Άνθρωποι με ανάγκες, με καλά αλλά και κακά στοιχεία στον χαρακτήρα τους, με ιδιοτροπίες, με παραξενιές αλλά και με απεριόριστη αγάπη για τους ανθρώπους που έφεραν στον κόσμο. Απλώς δεν είναι τέλειοι. Κανείς δεν είναι τέλειος. Ποιος άλλωστε θα άντεχε να ζει μέσα στην τελειότητα; Χωρίς λάθη. Μα τα λάθη είναι που κάνουν καλύτερους τους ανθρώπους. Τα λάθη είναι το σχολείο τους.
Και οι γονείς μέσα από αυτή τη βαριά ιδιότητά τους, τις νύχτες βασανίζονται από τύψεις για το παιδί που έβαλαν για ύπνο ενώ εκείνο έκλαιγε, για το παιδί που τιμώρησαν άδικα, για την τρίτη συνεχόμενη βραδιά που αντί για σπιτικό φαγητό τάισαν τα παιδιά τους πίτσα. Κι αυτοί οι άνθρωποι που δεν χωράνε σε κατηγορίες του καλού ή του κακού γονιού, κλαίνε για τα λάθη τους και υπόσχονται την επόμενη μέρα να είναι καλύτεροι γονείς για τα παιδιά τους.
Έτσι λοιπόν την επόμενη φορά που θα δούμε κάποια συμπεριφορά γονιού που δεν ταιριάζει με τη δική μας συμπεριφορά και φιλοσοφία ή με τη δική μας οικογένεια, ας μην βιαστούμε να κρίνουμε. Ας θυμηθούμε απλά πως δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί γονείς. Υπάρχουν διαφορετικοί γονείς!
Είμαστε όλοι γονείς, που ευτυχώς ή δυστυχώς (ή μπορεί και τα δύο μαζί) ζούμε στην εποχή της πληροφόρησης. Μην μπορώντας λοιπόν εμείς οι γονείς (που θέλουμε να είμαστε και καλοί και σωστοί απέναντι στα παιδιά μας) να ζυγίσουμε τις πληροφορίες και να δούμε ποια μας ταιριάζει, τρέχουμε να τα εφαρμόσουμε όλα, λες και εφαρμόζοντάς τα, γινόμαστε αυτόματα καλύτεροι γονείς.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς μας δεν μπορεί (και δεν προλαβαίνει) να επεξεργαστεί όλες αυτές τις πληροφορίες, να τις ζυγίσει, να δει ποιες από αυτές τον εκφράζουν ως άνθρωπο, πόσες από αυτές ταιριάζουν με τη φιλοσοφία της δικής του οικογένειας, τι από όλα αυτά βολεύει και εξυπηρετεί τη δική του οικογένεια, με αποτέλεσμα η έννοια του καλού γονιού να μην είναι ποτέ συγκεκριμένη.
Γι’ αυτό, ίσως, τελικά να μην είναι κακός γονιός, ο γονιός που προσπαθεί να μάθει το παιδί του να κοιμάται μόνο του κι ας διαμαρτύρεται εκείνο, όταν αυτός ο άνθρωπος πρέπει να ξυπνήσει πολύ νωρίς το πρωί και να πάει στη δουλειά του. Δεν σημαίνει πως αυτός ο άνθρωπος δεν αγαπά το παιδί του ούτε πως είναι κακός γονιός. Ίσως αυτός ο άνθρωπος να έχει ανάγκη την ξεκούραση για να μπορέσει να αντέξει άλλη μια κοπιαστική μέρα στη δουλειά.
Αντίστοιχα, ίσως και ο γονιός που κοιμάται μαζί με το παιδί του μέχρι εκείνο να μεγαλώσει, παραβιάζοντας τους «κανόνες» της ψυχολογίας, δεν είναι απαραίτητα εγωιστής με την έννοια πως δεν αφήνει το παιδί του να ανεξαρτητοποιηθεί. Αυτός ο άνθρωπος δεν κακομαθαίνει απαραίτητα το παιδί του, ούτε είναι κακός γονιός. Ίσως οι συνθήκες να τον «αναγκάζουν» να θέλει να ζήσει την κάθε στιγμή.
Ίσως πάλι ο γονιός που το απόγευμα αντί να βγει βόλτα με τα παιδιά του ή να κάνει μαζί με τα παιδιά του καινούρια και δημιουργικά πράγματα, τους βάζει να δουν παιδικά, να μην είναι αδιάφορος ή καλοπερασάκιας. Ίσως αυτός ο άνθρωπος να έχει πραγματικά κάποιες δουλειές να κάνει που δεν παίρνουν αναβολή. Ίσως ακόμη αυτός ο άνθρωπος να έχει ανάγκη να ξεκουραστεί.
Το ίδιο, μπορεί να συμβαίνει και με τον γονιό που για τρίτη συνεχόμενη βραδιά παραγγέλνει πίτσα απ’ έξω για τα παιδιά του, αντί κάποιου σπιτικού και ενδεχομένως πολύ πιο υγιεινού φαγητού. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι απαραίτητα κακός γονιός. Ίσως είναι ένας άνθρωπος πολύ κουρασμένος ή απλώς να μην έχει κουράγιο να μπει στην κουζίνα.
Το ίδιο μπορεί να ισχύει και με τον γονιό που ύψωσε τη φωνή του στα παιδιά χωρίς εκείνα να φταίνε. Ίσως το παράκανε με την τιμωρία που τους έβαλε. Μπορεί ακόμη και να τα αδίκησε. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να παρεκτράπηκε. Ίσως όμως να μην είναι κακός γονιός. Ίσως απλά να είναι ζορισμένος, να μην τον φτάνουν τα λεφτά να καλύψει τις ανάγκες του ή ακόμη και να έχασε τη δουλειά του ή ακόμη χειρότερα ένα αγαπημένο του πρόσωπο να αρρώστησε σοβαρά.
Οι γονείς εκτός από την ιδιότητα του γονιού είναι και άνθρωποι. Άνθρωποι με ανάγκες, με καλά αλλά και κακά στοιχεία στον χαρακτήρα τους, με ιδιοτροπίες, με παραξενιές αλλά και με απεριόριστη αγάπη για τους ανθρώπους που έφεραν στον κόσμο. Απλώς δεν είναι τέλειοι. Κανείς δεν είναι τέλειος. Ποιος άλλωστε θα άντεχε να ζει μέσα στην τελειότητα; Χωρίς λάθη. Μα τα λάθη είναι που κάνουν καλύτερους τους ανθρώπους. Τα λάθη είναι το σχολείο τους.
Και οι γονείς μέσα από αυτή τη βαριά ιδιότητά τους, τις νύχτες βασανίζονται από τύψεις για το παιδί που έβαλαν για ύπνο ενώ εκείνο έκλαιγε, για το παιδί που τιμώρησαν άδικα, για την τρίτη συνεχόμενη βραδιά που αντί για σπιτικό φαγητό τάισαν τα παιδιά τους πίτσα. Κι αυτοί οι άνθρωποι που δεν χωράνε σε κατηγορίες του καλού ή του κακού γονιού, κλαίνε για τα λάθη τους και υπόσχονται την επόμενη μέρα να είναι καλύτεροι γονείς για τα παιδιά τους.
Έτσι λοιπόν την επόμενη φορά που θα δούμε κάποια συμπεριφορά γονιού που δεν ταιριάζει με τη δική μας συμπεριφορά και φιλοσοφία ή με τη δική μας οικογένεια, ας μην βιαστούμε να κρίνουμε. Ας θυμηθούμε απλά πως δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί γονείς. Υπάρχουν διαφορετικοί γονείς!
