10 Μαΐου 2016
Tης Τόνια Χανιώτη 
Η διαδρομή με το αυτοκίνητο είναι η ευκαιρία μας να έρθουμε κοντά. Ό,τι δεν έχουμε συζητήσει όλη την εβδομάδα, βγαίνει αβίαστα κατά τη διάρκεια της βόλτας. Αυτό χτίστηκε σιγά-σιγά, με παιχνίδια και οργάνωση από μέρους μας, από όταν ήταν πολύ μικρά τα παιδιά. Θυμάμαι που έμπαινα στο αυτοκίνητο με τα παιδιά και έτρεμα στην ιδέα της διαδρομής. Αχ... θα ζαλιστούν, θα ανακατευτούν, να τα απασχολήσω όμορφα να μην βαρεθούν και άλλα τέτοια μαμαδίστικα και ανησυχητικά για την ηρεμία μου. Ίσως αυτή η έννοια, του οικογενειακού ταξιδιού, με έκανε να βρω δραστηριότητες σχετικές με την ηλικία τους, ώστε να περνάμε όμορφα μέσα στο αυτοκίνητο, ανεξαρτήτως διαδρομής. Πλέον δεν μας απασχολεί η διαδρομή, το αν θα έχουμε νερό, τουαλέτα, φαγητό. Νοιαζόμαστε για τις μουσικές μας, τις ιστορίες μας, το γέλιο μας, την ευρηματικότητά μας.
Τα παιχνίδια μέσα στο αυτοκίνητο ξεκινούν από εμένα – τη μαμά – αλλά δεν με συμπεριλαμβάνουν πάντα, γιατί πρέπει να είμαι προσεκτική στην οδήγηση και υπεύθυνη για την ασφάλειά μας. Δοκίμασα πολλούς τρόπους για να περνάμε όμορφα και νομίζω ότι όλοι απέδωσαν.
Ξεκινήσαμε με μικρές ιστορίες και παραμύθια, που έλεγα στα μικρά, ενδιάμεσα από τη μουσική που ακουγόταν από το ραδιόφωνο. Το ομολογώ... όταν έβαζε ο παραγωγός του ραδιοφώνου ένα αγαπημένο τραγούδι, δυνάμωνα την ένταση και σταματούσα την εξιστόρηση. Μάθαμε να κάνουμε παύσεις από τις ιστορίες και να φωνάζουμε – εκφραζόμαστε τραγουδώντας!
Τα παιδιά μεγαλώνοντας και βγαίνοντας από τη μωρουδιακή και πρώτη παιδική ηλικία, άρχισαν να συμμετέχουν στις ιστορίες. Αλλάζαμε την πλοκή των παραμυθιών, φτιάχναμε δικές μας ιστορίες, παίζαμε «πετάει – πετάει ο γάιδαρος» και «ποια λέξη αρχίζει από ...».
Κάθε βόλτα, κάθε διαδρομή με το αυτοκίνητο είναι ευχάριστη. Κανείς δεν δυσανασχετεί. Όλοι μας θέλουμε να συμμετέχουμε γιατί γελάμε, παίζουμε, περνάμε όμορφα.
Τα αγγελούδια μου μεγάλωσαν κι άλλο. Ξεκίνησαν το δημοτικό και τα παιχνίδια μας πήραν άλλη μορφή. Το παιχνίδι «μαντεύω αντικείμενα» που υπήρχαν μέσα στο αυτοκίνητο, ακόνισε το μυαλό τους. Η μελέτη του περιβάλλοντος στη δεύτερη τάξη του δημοτικού συνδυάστηκε με τις ερωτήσεις «ποιο είναι πιο όμορφο σπίτι από τη δεξιά πλευρά;» και «βοήθησέ με με το φανάρι... όταν ανάψει το πράσινο για τα αυτοκίνητα, πες μου». Το ομολογώ, ότι αυτές τις ερωτήσεις (και πολλές άλλες) τις έκανα στα παιδιά για να καταλάβω εγώ τι αντιλαμβάνονται και τι τους κάνει εντύπωση από τον κόσμο μας.
Στην Τρίτη δημοτικού, το μάθημα της ιστορίας μας έδωσε ένα ακόμα θέμα για συζήτηση μέσα στο αυτοκίνητο. «Οι Αθηναίοι σκότωσαν τον γιο του Μίνωα γιατί ζήλεψαν που τους νίκησε σε όλα τα αθλήματα, στους αγώνες προς τιμήν της Αθηνάς». Φαντάσου σήμερα να κινδύνευαν οι αθλητές με τέτοιο τρόπο... Ας σκεφτούμε πώς ήταν η ζωή των ανθρώπων εκείνα τα χρόνια. Έκαναν αγώνες τιμώντας τους θεούς τους. Είχαν τέρατα να παλέψουν και μόνο τα παιδιά των θεών μπορούσαν να τους σώσουν από αυτά. Εμείς σήμερα τι φοβόμαστε; Νιώθουμε μεγαλύτερη ασφάλεια;
Η «Νοητή κρεμάλα» και το παιχνίδι «20 ερωτήσεις για Ζώο – Φυτό – Πράγμα» μας συντροφεύει πάντα. Οι «γλωσσοδέτες» και «τα αινίγματα» μας διασκεδάζουν. Ενδιάμεσα από τα τραγούδια μας, από τις σιωπές μας (γιατί ακόμα παίζουμε «το παιχνίδι της σιωπής» και γελάμε με όποιον δεν κρατιέται), από τις ιστορίες και τις αναλύσεις μας, περνάμε όμορφα με την παρέα που κάνουμε. Ακόμα και οι μεγάλες εκδρομές δεν χρειάζονται προετοιμασία. Απλώς μπαίνουμε μέσα στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε χαλαρωμένοι. Έχουμε δρόμο μπροστά μας και πολλά να μάθουμε και να παίξουμε!
#enjoy
Η διαδρομή με το αυτοκίνητο είναι η ευκαιρία μας να έρθουμε κοντά. Ό,τι δεν έχουμε συζητήσει όλη την εβδομάδα, βγαίνει αβίαστα κατά τη διάρκεια της βόλτας. Αυτό χτίστηκε σιγά-σιγά, με παιχνίδια και οργάνωση από μέρους μας, από όταν ήταν πολύ μικρά τα παιδιά. Θυμάμαι που έμπαινα στο αυτοκίνητο με τα παιδιά και έτρεμα στην ιδέα της διαδρομής. Αχ... θα ζαλιστούν, θα ανακατευτούν, να τα απασχολήσω όμορφα να μην βαρεθούν και άλλα τέτοια μαμαδίστικα και ανησυχητικά για την ηρεμία μου. Ίσως αυτή η έννοια, του οικογενειακού ταξιδιού, με έκανε να βρω δραστηριότητες σχετικές με την ηλικία τους, ώστε να περνάμε όμορφα μέσα στο αυτοκίνητο, ανεξαρτήτως διαδρομής. Πλέον δεν μας απασχολεί η διαδρομή, το αν θα έχουμε νερό, τουαλέτα, φαγητό. Νοιαζόμαστε για τις μουσικές μας, τις ιστορίες μας, το γέλιο μας, την ευρηματικότητά μας.
Τα παιχνίδια μέσα στο αυτοκίνητο ξεκινούν από εμένα – τη μαμά – αλλά δεν με συμπεριλαμβάνουν πάντα, γιατί πρέπει να είμαι προσεκτική στην οδήγηση και υπεύθυνη για την ασφάλειά μας. Δοκίμασα πολλούς τρόπους για να περνάμε όμορφα και νομίζω ότι όλοι απέδωσαν.
Ξεκινήσαμε με μικρές ιστορίες και παραμύθια, που έλεγα στα μικρά, ενδιάμεσα από τη μουσική που ακουγόταν από το ραδιόφωνο. Το ομολογώ... όταν έβαζε ο παραγωγός του ραδιοφώνου ένα αγαπημένο τραγούδι, δυνάμωνα την ένταση και σταματούσα την εξιστόρηση. Μάθαμε να κάνουμε παύσεις από τις ιστορίες και να φωνάζουμε – εκφραζόμαστε τραγουδώντας!
Τα παιδιά μεγαλώνοντας και βγαίνοντας από τη μωρουδιακή και πρώτη παιδική ηλικία, άρχισαν να συμμετέχουν στις ιστορίες. Αλλάζαμε την πλοκή των παραμυθιών, φτιάχναμε δικές μας ιστορίες, παίζαμε «πετάει – πετάει ο γάιδαρος» και «ποια λέξη αρχίζει από ...».
Κάθε βόλτα, κάθε διαδρομή με το αυτοκίνητο είναι ευχάριστη. Κανείς δεν δυσανασχετεί. Όλοι μας θέλουμε να συμμετέχουμε γιατί γελάμε, παίζουμε, περνάμε όμορφα.
Τα αγγελούδια μου μεγάλωσαν κι άλλο. Ξεκίνησαν το δημοτικό και τα παιχνίδια μας πήραν άλλη μορφή. Το παιχνίδι «μαντεύω αντικείμενα» που υπήρχαν μέσα στο αυτοκίνητο, ακόνισε το μυαλό τους. Η μελέτη του περιβάλλοντος στη δεύτερη τάξη του δημοτικού συνδυάστηκε με τις ερωτήσεις «ποιο είναι πιο όμορφο σπίτι από τη δεξιά πλευρά;» και «βοήθησέ με με το φανάρι... όταν ανάψει το πράσινο για τα αυτοκίνητα, πες μου». Το ομολογώ, ότι αυτές τις ερωτήσεις (και πολλές άλλες) τις έκανα στα παιδιά για να καταλάβω εγώ τι αντιλαμβάνονται και τι τους κάνει εντύπωση από τον κόσμο μας.
Στην Τρίτη δημοτικού, το μάθημα της ιστορίας μας έδωσε ένα ακόμα θέμα για συζήτηση μέσα στο αυτοκίνητο. «Οι Αθηναίοι σκότωσαν τον γιο του Μίνωα γιατί ζήλεψαν που τους νίκησε σε όλα τα αθλήματα, στους αγώνες προς τιμήν της Αθηνάς». Φαντάσου σήμερα να κινδύνευαν οι αθλητές με τέτοιο τρόπο... Ας σκεφτούμε πώς ήταν η ζωή των ανθρώπων εκείνα τα χρόνια. Έκαναν αγώνες τιμώντας τους θεούς τους. Είχαν τέρατα να παλέψουν και μόνο τα παιδιά των θεών μπορούσαν να τους σώσουν από αυτά. Εμείς σήμερα τι φοβόμαστε; Νιώθουμε μεγαλύτερη ασφάλεια;
Η «Νοητή κρεμάλα» και το παιχνίδι «20 ερωτήσεις για Ζώο – Φυτό – Πράγμα» μας συντροφεύει πάντα. Οι «γλωσσοδέτες» και «τα αινίγματα» μας διασκεδάζουν. Ενδιάμεσα από τα τραγούδια μας, από τις σιωπές μας (γιατί ακόμα παίζουμε «το παιχνίδι της σιωπής» και γελάμε με όποιον δεν κρατιέται), από τις ιστορίες και τις αναλύσεις μας, περνάμε όμορφα με την παρέα που κάνουμε. Ακόμα και οι μεγάλες εκδρομές δεν χρειάζονται προετοιμασία. Απλώς μπαίνουμε μέσα στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε χαλαρωμένοι. Έχουμε δρόμο μπροστά μας και πολλά να μάθουμε και να παίξουμε!
#enjoy
