Της Μαμάς Μαμαδοπούλου 
Αγαπάμε τον κινηματογράφο!
Η επιλογή ψυχαγωγίας του σινεμά έχει μια άλλη μαγεία.
Έχει κάποιες «σταθερές».
Πρώτα από όλα, ποπ κορν!
Πολύ ποπ κορν! Το μεγάλο το κουτί, κυρ Στέφανε!
Και πολύ νερό, κυρ Στέφανε! Θα κορακιάσουμε.
Το ωραίο του κινηματογράφου είναι ότι τις περισσότερες φορές αποφασίζουμε να πάμε την τελευταία στιγμή (δηλαδή μία μέρα πριν ή την ίδια μέρα) και ως επί το πλείστον Σάββατο. Μην με ρωτήσετε να σας πω γιατί. Δεν ξέρω, γιατρέ μου. Μας “κάθεται” καλύτερα ίσως.
Έτσι ένα Σάββατο μαμά και κόρη αγκαλιά με ένα τεράστιο κουτί ποπ κορν (η κάθε μία) βρεθήκαμε στην αίθουσα κινηματογράφου για να παρακολουθήσουμε την ταινία “Η Τίνκερμπελ και το Τέρας του Ποτέ”.
Εάν νομίζετε, ότι επειδή η ταινία έχει να κάνει με νεράιδες, δεν θα ενδιαφέρει τα αγόρια, κάνετε λάθος.
Ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές του έργου είναι…”Το Τέρας του Ποτέ”, το οποίο ξυπνάει μετά από σχεδόν 1.000 χρόνια και ομολογουμένως η πρώτη εντύπωση είναι τρομακτική. Όπως, δηλαδή, πρέπει να είναι ένα τέρας.
Πριν συνεχίσω, θέλω να πω, ότι η κύρια πρωταγωνίστρια της ταινίας δεν είναι η Τίνκερμπελ αλλά η φίλη της η Φλώρα, που είναι νεράιδα των ζώων, κάπως σκανταλιάρα και παρορμητική, αλλά συνάμα πολύ συναισθηματική με “χρυσή” καρδιά.
Θα σας δώσω μια μικρή περίληψη:
Η σκανταλιάρα και γενναία νεράιδα Φλώρα πιάνει φιλίες με ένα μυστηριώδες πλάσμα, γνωστό ως το Τέρας του Ποτέ.
Ενώ η Τινκ και οι υπόλοιπες νεράιδες δεν είναι και πολύ σίγουρες ότι η καινούρια αυτή προσθήκη θα ταιριάξει με το Καταφύγιο των Νεραϊδών, οι Επίλεκτοι Ανιχνευτές αποφασίζουν να αιχμαλωτίσουν το τέρας πριν καταστρέψει τη χώρα τους. Η Φλώρα πρέπει να αποκτήσει εμπιστοσύνη στο ένστικτό της και να επέμβει, έχοντας στο πλευρό της τις αγαπημένες φίλες της.
Η ταινία είναι πολύ γλυκιά και αρκετά συγκινητική (ομολογώ ότι βούρκωσα 1-2 φορές) καθώς εκτός από τις αγαπημένες μας νεράιδες γνωρίζουμε και το Τέρας, που δεν είναι τόσο… τέρας όσο φαίνεται. Το αντίθετο.
Αυτό το συζητήσαμε και με τη μικρή επιστρέφοντας.
Ω, ναι. Αυτό που απολαμβάνω κάθε φορά μετά από μια επίσκεψη στον κινηματογράφο ή το θέατρο, είναι η ανταλλαγή απόψεων και σκέψεων που κάνουμε με την κόρη μου.
Κάποιες φορές μου δίνει μια άλλη οπτική στα πράγματα.
Στο “Η Τίνκερμπελ και το Τέρας του Ποτέ” συμφωνήσαμε και οι δύο ότι το βασικό μήνυμα που περνάει το έργο είναι ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τα πράγματα από την εμφάνισή τους.
Κάποιος άνθρωπος μπορεί να είναι άσχημος ή να φαίνεται τρομακτικός κι όμως να είναι τόσο γλυκός χαρακτήρας. Όπως και το αντίθετο. Η γλύκα και η ομορφιά που παρουσιάζει κάποιος μπορεί να κρύβει έναν κακό και καμιά φορά πολύ επικίνδυνο άνθρωπο.
Σκεφτείτε πόσο όμορφες συζητήσεις μπορούμε να κάνουμε με τα παιδιά μας μετά από μια κινηματογραφική ταινία.
Όπως και όταν τελειώνουμε ένα παραμύθι.
Οι απορίες και οι εντυπώσεις εκτός από το γεγονός ότι μας φέρνουν κοντά με το παιδί, μπορούν να αποτελέσουν το έναυσμα για να θίξουμε θέματα που είναι πολύ σημαντικά για τα ίδια τα παιδιά, αλλά και ευρύτερα για την κοινωνία στην οποία μεγαλώνουν.
Έχοντας νωπά συναισθήματα και σκέψεις μπορούμε να ανακαλύψουμε παρέα ακόμη περισσότερα πράγματα και να πάμε την ιστορία που παρακολουθήσαμε ακόμη παραπέρα, καθώς η φαντασία ενός μικρού παιδιού μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τον πιο επιτυχημένο σκηνοθέτη επιστημονικής φαντασίας.
Λοιπόν, τι λέτε; Πάμε σινεμά; 🙂
