Της Βέρας Λεβέντη 
Η παιδική χαρά είναι μια εύκολη και βολική έξοδος. Είναι πάντα ανοιχτά, είναι κοντά, δεν πληρώνεις στην είσοδο και το παιδί πάντα ευχαριστιέται το παιχνίδι. Αρκεί να καθίσεις λίγο αναπαυτικά (λέμε τώρα) στο παγκάκι (αν βρεις ελεύθερο) και να παρατηρήσεις τριγύρω τι γίνεται. Τότε θα μάθεις:
- Ότι οι γιαγιάδες του τύπου “του παιδιού μου το παιδί κτλ” όταν βρίσκονται στην παιδική χαρά δίνουν παράσταση. Μην τυχόν και σπρωχτεί το εγγονάκι τους… ποιος τις ακούει (εσύ που κάθεσαι στο διπλανό παγκάκι). Θα τρέξουν κοντά του και με δραματικό τρόπο διάσωσης θα απομακρύνουν το βλαστάρι τους. Μετά θα ζητήσουν ευθύνες από τα υπόλοιπα 3χρονα. Ποιος, πού, πότε, γιατί και αρχίζουν οι ερωτήσεις που γίνονται από το παγκάκι για να ακούν όλοι και να λειτουργεί και η γιαγιαδο-μέθοδος εκφοβισμού. Αποτέλεσμα: κανείς δεν θέλει να παίξει με το εγγονάκι.
- Η μανιώδης φωτογράφιση των πιτσιρικιών από μερικούς γονείς δεν σταματάει ούτε στην παιδική χαρά. Είναι η μαμά με το smartphone και την εξελιγμένη κάμερα που δεν σταματά να φωνάζει στην Αννούλα να ποζάρει και να δείχνει την κοτσίδα της σαν άλλη Ραπουνζέλ όταν ανεβαίνει στον ψηλό πύργο με τις τσουλήθρες. Το παιδί δεν δυσανασχετεί (είναι εκπαιδευμένο) αλλά να… κολλάει η ουρά για την τσουλήθρα και εκνευρίζονται τα υπόλοιπα παιδιά που περιμένουν τη σειρά τους. Και δεν νομίζω να θέλει κανείς η επόμενη φωτογραφία να δείχνει την Αννούλα να τσακώνεται στον πύργο. Άσε, κυρία μου, το παιδί να παίξει και κάτσε στο παγκάκι. Ή πάρε ένα τηλεφακό να ησυχάσουμε κι εμείς :-)
- Μάλλον δεν γνωρίζει όλος ο κόσμος ότι η παιδική χαρά λειτουργεί και σαν εστιατόριο. Και όχι ένα απλό σνακ μπαρ που σερβίρονται μόνο μπισκότα, τσουρεκάκια άντε και κάνα γιαούρτι. Μαμάδες και κυρίως γιαγιάδες περιμένουν στο τέλος της τσουλήθρας με το τάπερ ανά χείρας για να δώσουν στα πιτσιρίκια μια μπουκιά σπανακόπιτα, ένα κεφτέ, ακόμα και μια κουταλιά δυναμωτική φακή. Πάνω η τραμπάλα, στα ύψη η κουτάλα, κάπως έτσι.
- Πρέπει να μπει πινακίδα στην είσοδο κάθε παιδικής χαράς με τα όρια ηλικίας των παιδιών που μπορούν να παίξουν στο χώρο. Ναι, κατανοώ πως είναι κοντά στο σπίτι σας, είναι χώρος περιφραγμένος και μεγάλος αλλά δεν προορίζεται για 10χρονα αγόρια που τρέχουν και κλωτσάνε τις μπάλες με μανία σαν είναι στο γήπεδο. Και μην μου πείτε πως είναι παιδιά κι αυτά γιατί θα πρέπει να είμαι εγώ αυτή που θα σας πω μια περίεργη λέξη «προεφηβεία». Googlάρετε τώρα :-)
- Γονείς που δεν βλέπουν το παιδί τους καθόλου την ώρα που παίζει. Εννοώ αυτούς που δεν σηκώνουν κεφάλι από το κινητό τους (μα, έχει ξεκουτιάνει πια αυτό το μυαλό με το candy) ή αυτούς που έχουν γυρισμένη συνέχεια την πλάτη τους γιατί κρυφοκαπνίζουν στις γωνίες. Πόση ώρα θα κάτσετε στην παιδική χαρά; 45 λεπτά, 1 ώρα; Χαλαρώστε λίγο, βρε παιδιά! Καθίστε αναπαυτικά στο παγκάκι (το είπαμε και παραπάνω) και απλά χαζέψτε στο χώρο. Κοιτάξτε το πιτσιρίκι που τρέχει και χαίρεται, μοιραστείτε τον ενθουσιασμό του όταν ανεβαίνει στα σχοινιά και αφήστε το κινητό και το κάπνισμα στην άκρη!
- Τέλος, έκκληση προς τις μαμάδες που θέλουν να πιάσουν ψιλοκουβεντούλα στην παιδική χαρά. Δεν χρειάζεται να μοιράζεστε όλες τις πληροφορίες της ανάπτυξης του νηπίου σας. Δεν θέλουμε όλοι να μάθουμε ποιο μήνα ακριβώς βγήκαν τα 20 δόντια που έχει ο Γιωργάκης σας, ούτε πότε σχημάτισε πρόταση με 3 λέξεις το Μαράκι σας. Για να μην θυμηθώ λεπτομέρειες ιατρικού περιεχομένου και συμβουλές ξερολίασης.
Αυτά και άλλα πολλά μαθαίνει κανείς στην παιδική χαρά. Εκτός από τα αστεία περιστατικά παρατηρείς και πώς λειτουργεί μια μικρή κοινωνία με νήπια. Βλέπεις πώς διεκδικούν τη σειρά τους στην τσουλήθρα (μα, είναι πάντα για την τσουλήθρα), ποια παιδιά έχουν υπομονή, ποια είναι ντροπαλά, ποια μεγαλώνουν με δίχτυ υπερπροστασίας, ποια θα είναι οι μελλοντικοί έφηβοι τραμπούκοι και γενικά βλέπεις πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες και πώς συνυπάρχουν σε ένα χώρο παιχνιδιού. Η παιδική χαρά όμως κάνει καλό. Τα παιδιά ξεδίνουν, τρέχουν, σκορπάνε γέλια και γενικά είναι μες την καλή χαρά :-)
