της Λυδίας Ζάνη 
Εσύ που κρατάς το τεστ με τις δυο γραμμούλες σαστισμένη και νιώθεις τα πόδια σου να κόβονται…Και κοιτάς και ξανακοιτάς τις γραμμούλες αν είναι ακόμα εκεί. Και σκέφτεσαι πως σε 9 μήνες θα κρατάς σ’ αυτά τα ίδια χέρια ένα μωρό… Και νιώθεις αγωνία μπροστά στο άγνωστο. Και φόβο. Και αβάσταχτη χαρά.
Σε καταλαβαίνω.
Εσύ που περιμένεις ανυπόμονα τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις. Από την αυχενική, το Papp A, από το Β επιπέδου. Που δεν κοιμάσαι τα βράδια πριν από τα ραντεβού στο γιατρό. Που μιλάς στην κοιλίτσα σου και προσπαθείς από τον υπέρηχο να βρεις σε ποιον μοιάζει περισσότερο το μωρό…
Σε καταλαβαίνω.
Εσύ που περιμένεις από μέρα σε μέρα να σε πιάσουν οι πόνοι, να σπάσουν τα νερά. Και κάθε πρωί, όταν ξυπνάς αναρωτιέσαι «Σήμερα θα είναι η μέρα;» και ετοιμάζεις τη φωλιά σου, να τα βρει το μωρό όλα καθαρά και στην εντέλεια όταν έρθει. Τα ρουχαλάκια του καθαρά και σιδερωμένα, η κούνια του στρωμένη, το καρότσι στην είσοδο…
Σε καταλαβαίνω.
Κι εσύ που περνάς την πόρτα του μαιευτηρίου με πόνους, διπλωμένη στα δυο αλλά βρίσκεις το κουράγιο να αστειευτείς με τις νοσοκόμες ανάμεσα στις ωδίνες σου. Και δίνεις κάθε σου ανάσα για να φέρεις στη ζωή το μωρό σου, εκείνη την ύστατη στιγμή που νιώθεις ότι οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν και όμως τις αποκτάς μαγικά ξανά, όταν ακούσεις εκείνο το πρώτο κλάμα…
Σε καταλαβαίνω…
Εσύ που γυρνάς στο σπίτι με το μωρό σου αγκαλιά, τυλιγμένο σε εκείνο το μικρό κουβερτάκι και όλα σου φαίνονται καινούρια και αλλιώτικα γιατί κι εσύ είσαι καινούρια πια, είσαι μαμά και πρέπει να τα μάθεις όλα από την αρχή. Και σου φαίνεται δύσκολο. Και ακατόρθωτο στιγμές-στιγμές. Και το μωρό σου κλαίει κι εσύ αγχώνεσαι και κλαις μαζί του και νιώθεις ανήμπορη ξαφνικά…
Κι εσένα σε καταλαβαίνω.
Κι εσένα που δε χαμογελάς, σαν κάποιος να σου έκλεψε τη χαρά. Και όλα μοιάζουν να επαναλαμβάνονται γύρω σου μηχανικά. Και νιώθεις τύψεις που από το ζενίθ της ευτυχίας σου, ξαφνικά προσγειώθηκες άτσαλα, σε ένα σώμα που δεν σου αρέσει, άυπνη, κουρασμένη, κλαμμένη…Που οι ορμόνες σου χορεύουν σε τρελούς ρυθμούς τα baby blues κι εσύ δεν ξέρεις γιατί αισθάνεσαι έτσι…
Α, σε καταλαβαίνω.
Κι εσύ που πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά και να αφήσεις το μωρό σου σε κάποιας άλλης αγκαλιάς τη φροντίδα. Και η καρδιά σου σπάει εκείνη την πρώτη μέρα που το ακούς να κλαίει καθώς κλείνεις την πόρτα. Και γυρνάς το απόγευμα σαν την τρελή να το πάρεις στα χέρια σου, να το μυρίσεις, να το σφίξεις, να το ταΐσεις.
…Σε καταλαβαίνω.
Και εσένα που κάθεσαι στα σκαλιά του παιδικού σταθμού προσπαθώντας να διακρίνεις το κλάμα ή το γέλιο του παιδιού σου. Που φοβάσαι αν θα περνάει καλά εκεί και προσπαθείς να καταλάβεις πώς νιώθει, αφού δεν μπορεί να σου μιλήσει ακόμα.
Κι εσένα που ξενυχτάς δίπλα στο άρρωστο μικρούλι σου κρατώντας του δροσερό το μέτωπο και δίνεις όλη σου τη φροντίδα για να το κάνεις καλά, και σκέφτεσαι εκατό φορές πόσο θα ήθελες να ήσουν εσύ άρρωστη και όχι αυτό.
Σε καταλαβαίνω.
Κι εσένα που τρέχεις να προλάβεις ανάμεσα σε δουλειά, συναντήσεις και υποχρεώσεις να είσαι όσο γίνεται πιο νωρίς στο σπίτι για να παίξεις με το μικρό σου, για να διαβάσετε μαζί τα μαθήματα της επόμενης ημέρας ή απλά για να του πεις το βραδινό του παραμύθι…
Α, σε καταλαβαίνω.
Ηey mama... Χαμογέλα.
Δεν είναι εύκολο να είσαι μαμά. Είναι ένα μεγάλο και συναρπαστικό ταξίδι που κρατάει για πάντα και που σε κάθε του στροφή έχει κάτι νέο να σου διδάξει.
Είναι η ιστορία που σου μαθαίνει να εφευρίσκεις τον εαυτό σου από την αρχή με δάσκαλο το ίδιο το μωρό σου.
Δεν είναι εύκολο να είσαι μαμά. Σε καταλαβαίνω…
Αλλά είναι υπέροχο να είσαι μαμά. Αξίζει κάθε αγωνία, κάθε δάκρυ, κάθε άγρυπνη νύχτα.
Hey mama… Έτσι δεν είναι;
