1 Μαρτίου 2018
Ο γονεϊκός ρόλος είναι βαρύς -και ενίοτε- ασήκωτος, αλλά πάντα υπάρχει ένας καλός λόγος για να ξεφύγουμε από την εικόνα της μάνας που θυσιάζεται για τα παιδιά της και να βουτήξουμε στη χαρά και την προσωπική ικανοποίηση χωρίς ενοχές.
Το να είσαι μάνα είναι δύσκολη υπόθεση. Παλεύεις διαρκώς να ανταποκριθείς στις προκλήσεις που κρύβει η κάθε ηλικία του παιδιού σου, την ώρα που απωθείς τα δικά σου θέλω για τα «πρέπει» της μητρότητας. Ως εδώ καλά; Μάλλον όχι. Οι ειδικοί ψυχικής υγείας επισημαίνουν τη σημασία που έχουν στην ανατροφή των παιδιών τα υγιή πρότυπα και μία μητέρα που γίνεται η σκιά του εαυτού της ακολουθώντας το μοντέλο «μάνα=αυτοθυσία», δύσκολα οδηγεί το παιδί της στο μονοπάτι της ευτυχίας.
«Γίνομαι θυσία για σένα», ξεστομίζει σχεδόν απειλητικά η μαμά στον ξαφνιασμένο δεκάχρονο γιο της και εξαπολύει το κουβάρι των ενοχών. Ο γιος ή η κόρη θα πρέπει να ξεπληρώσουν κάποτε αυτό το χρέος προς τη γυναίκα, που θυσίασε τα πάντα προκειμένου τα παιδιά της να μεγαλώσουν σωστά, να μορφωθούν, να έχουν χρήματα, σπίτι…
Απενοχοποίηση τώρα
Όταν μία γυναίκα γίνεται μητέρα δεν την πλημμυρίζει μόνο η ευτυχία της μητρότητας αλλά και το άγχος, η ανησυχία και ο φόβος για το άγνωστο ταξίδι της ανατροφής ενός παιδιού. Η νέα εξαντλητική καθημερινότητα γεννά θυμό και νεύρα και ενίοτε, πυροδοτεί το σκοτεινό συναίσθημα της απελπισίας: κανείς δεν την καταλαβαίνει.
Όταν μία γυναίκα γίνεται μητέρα έχει το δικαίωμα να τα νιώσει όλα αυτά και να μην τα καταπνίξει χάριν της καλής της εικόνας, αλλά κυρίως, έχει δικαίωμα να κρατήσει όλες εκείνες τις ιδιότητες που συνιστούν τον εαυτό της: να είναι επαγγελματίας, φίλη, η ψυχή της παρέας… Οτιδήποτε υπήρξε πριν από εκείνο το πρώτο κλάμα του παιδιού της.
Κι αν δεν μπορεί να τα συνδυάσει όλα; Μήπως είναι κακή μάνα; Αποτυχημένη; Αδύναμη;
Η μητέρα που έχει αφεθεί στη θυματοποίηση, ρέπει προς τη μελαγχολία ή και την κατάθλιψη και δεν μπορεί να στηρίξει πρώτα και κύρια τον εαυτό της. Πρέπει να ξεφύγει από τα κοινωνικά στερεότυπα και να εγκαταλείψει τη θέση του θύματος, που όλα τα υπομένει και δεν κάνει τίποτα για τον εαυτό της.
Μητέρες ξεσπαθώστε. Είστε μοναδικές και σημαντικές, όπως ακριβώς είναι και τα παιδιά σας και δεν έχετε διδαχτεί τη μητρότητα: πειραματίζεστε σε μία σχέση που όμοιά της δεν έχει υπάρξει. Αφήστε την αγάπη να κάνει το θαύμα της και -κυρίως- αφήστε τον εαυτό σας ελεύθερο να αυτοσχεδιάσει. Εάν θέλετε να το ρίξετε στη δουλειά μην πνίγεστε στις ενοχές. Δεν γίνεστε εν μια νυκτί μία άκαρδη μητέρα που εγκαταλείπει το παιδί της. Εάν πάλι αποφασίσετε να σταματήσετε να εργάζεστε για ένα διάστημα, πάρτε την ευθύνη επάνω σας και μην πνίξετε το παιδί σας στις ενοχές λέγοντάς του στο μέλλον ότι παρατήσατε τη δουλειά σας για χάρη του.
Βρείτε τις λύσεις που ταιριάζουν σε εσάς και την οικογένειά σας και μη χάνετε χρόνο περιπλανώμενη σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις: αφεθείτε στη χαρά. Τα παιδιά δυναμώνουν όταν έχουν δίπλα τους μία πραγματικά χαρούμενη μαμά, που αυτοσαρκάζεται, ξεστομίζει τις ανάγκες της, παραδέχεται τα λάθη, τις ήττες και τις δυσκολίες της, είναι πότε-πότε στις κακές της και πάνω απ’ όλα δέχεται τον εαυτό της και έχει βαθιά γνώση των επιθυμιών της.
Αυτή η μητέρα δεν είναι εγωίστρια, ούτε εγωκεντρική, αλλά δυνατή, ελεύθερη και αληθινή. Έχει ευθύνες αλλά και προσωπική ζωή. Έχει άγχος για το μέλλον των παιδιών της αλλά και σχέδια για το δικό της αύριο. Είναι η μαμά που θα διδάξει στο παιδί της το σθένος, την ελευθερία και την ειλικρίνεια και θα του δώσει τη δύναμη να διανοίξει ακόμη και τους πιο δύσβατους δρόμους της ζωής. Αυτή η μαμά να είναι καλά και όλοι θα είναι καλύτερα!
Διαβάστε: Θέκλα Πετρίδου, «Χαρούμενη μαμά = Χαρούμενα παιδιά», εκδόσεις Ψυχογιός
