15 Ιανουαρίου 2018
Της Ιωάννας Αναγνώστου 
Το να μεγαλώνεις ένα δίχρονο είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορούν να συμβούν στη ζωή σου. Μέρα με τη μέρα νιώθεις την υπομονή σου να εξαντλείται, τα νεύρα σου να τεντώνουν, τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να πηδούν ένα-ένα στο Ζάλογγο της αϋπνίας (έχεις πάει 2 χρόνων, παιδάκι μου, τι περιμένεις για να κοιμηθούμε επιτέλους;!) και να φλερτάρεις επικίνδυνα στην ιδέα να ξεκινήσεις την ανακαίνιση του σπιτιού σου ρίχνοντας με το κεφάλι τον απέναντι τοίχο.
Είναι όμως κι αυτές οι μικρές στιγμές μέσα στην ημέρα, που σε γεμίζουν αγάπη, αισιοδοξία, ανεμελιά, περηφάνια, ασυγκράτητο γέλιο και σου δίνουν δύναμη να ξυπνάς κάθε πρωί για να ζήσεις το αδιανόητο. Τέτοιες, είναι και οι στιγμές εκείνες, που στο μοναδικά περίπλοκο και συνάμα απλοϊκό μυαλό του δίχρονου γεννιέται μια απορία.
Όταν βλέπεις αυτά τα χειλάκια να σουφρώνουν, το τσαχπίνικο βλέμμα να καρφώνεται αινιγματικά στον Άγιο-Βασίλη, στο πιάτο, στην κυρία απέναντι, στο μολύβι, στο ψυγείο κ.τλ., τότε τεντώνεις αυτί, παίρνεις βαθιά ανάσα και ετοιμάζεσαι για τη βόμβα: «Γιατί, μαμάαααα;…»
Γιατί, μαμά τα μάγουλά σου έχουν κόκαλα; -Τι εννοείς, καρδιά μου; -Αυτά εδώ (νοκ, νοκ με το δάχτυλο στα ζυγωματικά), τι είναι; -Κόκαλα. -Και τι τα κάνεις; -Πίνω το γάλα μου και έχω δυνατά κόκαλα (δεν χάνεται τέτοια ευκαιρία για μάθημα) που με βοηθούν να κουνάω τα μάγουλά μου! –Να τα πας πού;
Γιατί, μαμά, να μην βλέπω τηλεόραση; –Γιατί τα μικρά παιδάκια δεν κάνει να βλέπουν τηλεόραση. –Γιατί; -Γιατί χαλάνε τα ματάκια. –Και τα φτιάχνει ο μάστορας; –Όχι, δεν φτιάχνονται. Θα πρέπει να βάλεις γυαλιά, σαν αυτά που φοράει η μαμά. –Τέτοια; –Ναι. –Αυτά που φοράς; –Ναι. -Και δεν μπορώ να βάλω εγώ πιο ωραία;
Γιατί, μαμά, σταμάτησε το αυτοκίνητο; –Δεν ξέρω, αγάπη μου. (Ιδρώνω μάταια να βάλω μπροστά, με δυο μωρά μέσα στο αυτοκίνητο και από πίσω να κορνάρουν) -Γιατί, μαμά; –Γιατί μάλλον χάλασε. -Γιατί; - Γιατί δεν παίρνει μπρος! –Μαμά, παίρνει πίσω;
Γιατί, μαμά, να μην φάω τα μακαρόνια; –Γιατί δεν τα έχουμε μαγειρέψει ακόμη! –Γιατί; –Γιατί πρέπει πρώτα να βράσει το νερό στην κατσαρόλα και μετά να τα ρίξουμε μέσα, να βράσουν. –Τι είναι βράσουν; –Βράζει το νερό, είναι όταν το νερό κάνει μπουρμπουλήθρες (Φεύγει, ανοίγει συρτάρι, παίρνει καλαμάκι, έρχεται με το καλαμάκι στο στόμα) –Ήρθα να βράσω νερό. –Τι θα κάνεις; –Μπουρμπουλήθρες.
Γιατί, μαμά, το παιδάκι κλαίει; –Δεν ξέρω, αγάπη μου (το παιδάκι κλαίει γιατί η μαμά του το κατέβασε απο την κούνια, για να κάνουν και τα άλλα παιδάκια, κλασικό δράμα στην παιδική χαρά) –Γιατί, μαμά; –Γιατί δεν πας να τον ρωτήσεις εσύ; –Παιδάκι, γιατί κλαις; (γυρνάει και με κοιτάει με φρυδάκια παραπονεμένα) –Μαμά, το παιδάκι δεν μου λέει. –Παιδάκι, γιατί δεν μου λες; Μαμά, πάλι δεν μου λέει (το παιδάκι συνεχίζει με αμείωτο ενθουσιασμό το κλάμα) -Παιδάκι, να σε κάνω αγκαλίτσα; (το παιδάκι κόβει το κλάμα, γουρλώνει τα ματάκια του και κρύβεται πίσω απο τη μαμά του) –Παιδάκι, έλα να σε κάνω αγκαλίτσα (το παιδάκι έχει σταματήσει το κλάμα κι αρχίζει να τρέχει. Από πίσω τρέχει κι η δικιά μου με τα χέρια ανοιχτά) –Μαμάαααααααα, είδες που με την αγκαλίτσα περνάει το κλάμαααααααα; Έλαααααα, παιδάκιιιιιιιιι!!!!
Γιατί, μαμά, λες ότι δεν είναι αυτός ο αληθινός Άγιος Βασίλης; (περιμένοντας στην ουρά για να βγάλουμε την καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία με τον Άγιο Βασίλη ιμιτασιόν). –Γιατί καρδούλα μου ο αληθινός είναι στο σπίτι του. –Γιατί; -Γιατί αυτός εδώ είναι ο βοηθός του. –Γιατί είναι ψεύτικος; –Γιατί δεν είναι ο αληθινός. –Και είναι ψεύτικος; –Ναι. –Και θέλει μπαταρίες;
Γιατί, μαμά, να μην γράφω στον υπολογιστή σου; –Γιατί ο υπολογιστής της μαμάς δεν είναι παιχνίδι. –Μα εγώ δεν παίζω. – Και τι κάνεις; -Είμαι μαμά Ιωάννα και δουλεύω. –Γιατί; –Γιατί σ’ αγαπώ πολύ-πολύ, μαμά!!! Ο υπολογιστής χρειάστηκε φορμάτ και η μαμά μάζεμα απο τα πατώματα.
Το να μεγαλώνεις ένα δίχρονο είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορούν να συμβούν στη ζωή σου. Μέρα με τη μέρα νιώθεις την υπομονή σου να εξαντλείται, τα νεύρα σου να τεντώνουν, τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να πηδούν ένα-ένα στο Ζάλογγο της αϋπνίας (έχεις πάει 2 χρόνων, παιδάκι μου, τι περιμένεις για να κοιμηθούμε επιτέλους;!) και να φλερτάρεις επικίνδυνα στην ιδέα να ξεκινήσεις την ανακαίνιση του σπιτιού σου ρίχνοντας με το κεφάλι τον απέναντι τοίχο.
Είναι όμως κι αυτές οι μικρές στιγμές μέσα στην ημέρα, που σε γεμίζουν αγάπη, αισιοδοξία, ανεμελιά, περηφάνια, ασυγκράτητο γέλιο και σου δίνουν δύναμη να ξυπνάς κάθε πρωί για να ζήσεις το αδιανόητο. Τέτοιες, είναι και οι στιγμές εκείνες, που στο μοναδικά περίπλοκο και συνάμα απλοϊκό μυαλό του δίχρονου γεννιέται μια απορία.
Όταν βλέπεις αυτά τα χειλάκια να σουφρώνουν, το τσαχπίνικο βλέμμα να καρφώνεται αινιγματικά στον Άγιο-Βασίλη, στο πιάτο, στην κυρία απέναντι, στο μολύβι, στο ψυγείο κ.τλ., τότε τεντώνεις αυτί, παίρνεις βαθιά ανάσα και ετοιμάζεσαι για τη βόμβα: «Γιατί, μαμάαααα;…»
Γιατί, μαμά τα μάγουλά σου έχουν κόκαλα; -Τι εννοείς, καρδιά μου; -Αυτά εδώ (νοκ, νοκ με το δάχτυλο στα ζυγωματικά), τι είναι; -Κόκαλα. -Και τι τα κάνεις; -Πίνω το γάλα μου και έχω δυνατά κόκαλα (δεν χάνεται τέτοια ευκαιρία για μάθημα) που με βοηθούν να κουνάω τα μάγουλά μου! –Να τα πας πού;
Γιατί, μαμά, να μην βλέπω τηλεόραση; –Γιατί τα μικρά παιδάκια δεν κάνει να βλέπουν τηλεόραση. –Γιατί; -Γιατί χαλάνε τα ματάκια. –Και τα φτιάχνει ο μάστορας; –Όχι, δεν φτιάχνονται. Θα πρέπει να βάλεις γυαλιά, σαν αυτά που φοράει η μαμά. –Τέτοια; –Ναι. –Αυτά που φοράς; –Ναι. -Και δεν μπορώ να βάλω εγώ πιο ωραία;
Γιατί, μαμά, σταμάτησε το αυτοκίνητο; –Δεν ξέρω, αγάπη μου. (Ιδρώνω μάταια να βάλω μπροστά, με δυο μωρά μέσα στο αυτοκίνητο και από πίσω να κορνάρουν) -Γιατί, μαμά; –Γιατί μάλλον χάλασε. -Γιατί; - Γιατί δεν παίρνει μπρος! –Μαμά, παίρνει πίσω;
Γιατί, μαμά, να μην φάω τα μακαρόνια; –Γιατί δεν τα έχουμε μαγειρέψει ακόμη! –Γιατί; –Γιατί πρέπει πρώτα να βράσει το νερό στην κατσαρόλα και μετά να τα ρίξουμε μέσα, να βράσουν. –Τι είναι βράσουν; –Βράζει το νερό, είναι όταν το νερό κάνει μπουρμπουλήθρες (Φεύγει, ανοίγει συρτάρι, παίρνει καλαμάκι, έρχεται με το καλαμάκι στο στόμα) –Ήρθα να βράσω νερό. –Τι θα κάνεις; –Μπουρμπουλήθρες.
Γιατί, μαμά, το παιδάκι κλαίει; –Δεν ξέρω, αγάπη μου (το παιδάκι κλαίει γιατί η μαμά του το κατέβασε απο την κούνια, για να κάνουν και τα άλλα παιδάκια, κλασικό δράμα στην παιδική χαρά) –Γιατί, μαμά; –Γιατί δεν πας να τον ρωτήσεις εσύ; –Παιδάκι, γιατί κλαις; (γυρνάει και με κοιτάει με φρυδάκια παραπονεμένα) –Μαμά, το παιδάκι δεν μου λέει. –Παιδάκι, γιατί δεν μου λες; Μαμά, πάλι δεν μου λέει (το παιδάκι συνεχίζει με αμείωτο ενθουσιασμό το κλάμα) -Παιδάκι, να σε κάνω αγκαλίτσα; (το παιδάκι κόβει το κλάμα, γουρλώνει τα ματάκια του και κρύβεται πίσω απο τη μαμά του) –Παιδάκι, έλα να σε κάνω αγκαλίτσα (το παιδάκι έχει σταματήσει το κλάμα κι αρχίζει να τρέχει. Από πίσω τρέχει κι η δικιά μου με τα χέρια ανοιχτά) –Μαμάαααααααα, είδες που με την αγκαλίτσα περνάει το κλάμαααααααα; Έλαααααα, παιδάκιιιιιιιιι!!!!
Γιατί, μαμά, λες ότι δεν είναι αυτός ο αληθινός Άγιος Βασίλης; (περιμένοντας στην ουρά για να βγάλουμε την καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία με τον Άγιο Βασίλη ιμιτασιόν). –Γιατί καρδούλα μου ο αληθινός είναι στο σπίτι του. –Γιατί; -Γιατί αυτός εδώ είναι ο βοηθός του. –Γιατί είναι ψεύτικος; –Γιατί δεν είναι ο αληθινός. –Και είναι ψεύτικος; –Ναι. –Και θέλει μπαταρίες;
Γιατί, μαμά, να μην γράφω στον υπολογιστή σου; –Γιατί ο υπολογιστής της μαμάς δεν είναι παιχνίδι. –Μα εγώ δεν παίζω. – Και τι κάνεις; -Είμαι μαμά Ιωάννα και δουλεύω. –Γιατί; –Γιατί σ’ αγαπώ πολύ-πολύ, μαμά!!! Ο υπολογιστής χρειάστηκε φορμάτ και η μαμά μάζεμα απο τα πατώματα.
