Γονείς μην ανησυχείτε: Η συχνή στα παιδιά λοίμωξη, σπάνια παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά της σοβαρής πάθησης.
Από τον Παντελή Καρρά, Χειρουργό ΩΡΛ.
Η ιγμορίτιδα είναι μία λοίμωξη που οδηγεί τους μικρούς ασθενείς στον παιδίατρο, κυρίως κατά τους χειμερινούς μήνες, όταν είναι σε έξαρση τα κοινά κρυολογήματα. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που «χτυπάει» τους ανοιξιάτικους μήνες, καθώς και η αλλεργική ρινίτιδα, που είναι πιο συχνή την άνοιξη, είναι προδιαθεσικός παράγοντας της πάθησης.
Όταν αναφερόμαστε στην ιγμορίτιδα περιγράφουμε τη φλεγμονή των ιγμορίων, δύο μικρών κοιλοτήτων που βρίσκονται μέσα στο οστό της άνω γνάθου δεξιά και αριστερά της μύτης. Στη συγκεκριμένη περιοχή, γύρω από τη μύτη, υπάρχουν κι άλλες τέτοιες κοιλότητες ή κόλποι, που ονομάζονται παραρρίνιοι και η φλεγμονή τους ονομάζεται παραρρινοκολπίτιδα. Η ιγμορίτιδα είναι η πιο συχνή παραρρινοκολπίτιδα. Σήμερα ο όρος «ρινοκολπίτιδα» θεωρείται πιο δόκιμος προκειμένου να περιγραφεί η συγκεκριμένη λοίμωξη, καθώς η μύτη και οι παραρρίνιοι κόλποι αποτελούν ενιαία ενότητα.
Συμπτώματα και διάγνωση
Η ιογενής ρινοκολπίτιδα, συχνή κατά τους χειμερινούς μήνες, εμφανίζεται με καταρροή, «μπούκωμα» και βήχα. Τα συμπτώματα διαρκούν περίπου ένα δεκαήμερο και είναι συνεχώς βελτιούμενα μετά το τρίτο με τέταρτο εικοσιτετράωρο. Αντίθετα, στη μικροβιακή ρινοκολπίτιδα, η οποία προκαλείται από διάφορα παθογόνα μικρόβια που αναπτύσσονται μέσα στους παραρρινίους κόλπους, τα συμπτώματα διαρκούν για περισσότερες από δέκα ημέρες και δεν παρουσιάζουν βελτίωση με το πέρας των ημερών, ενώ ο βήχας είναι έντονος κατά τις νυχτερινές ώρες κυρίως όταν το παιδί ξαπλώνει. Ο πυρετός απουσιάζει ή, εάν παρουσιαστεί, είναι χαμηλός.
Παρά τη διαδεδομένη συσχέτιση μεταξύ ιγμορίτιδας και κεφαλαλγίας ο πονοκέφαλος δεν αποτελεί σύμπτωμα ρινοκολπίτιδας στα μικρά ή τα μεγαλύτερα παιδιά. Αντίθετα, ο πόνος στο αυτί συχνά οφείλεται στη φλεγμονή της μύτης, καθώς επεκτείνεται και προς το αυτί.
Στις ιογενείς ρινοκολπίτιδες το συνάχι ξεκινάει όπως και στο κοινό κρυολόγημα με υδαρείς και λεπτόρευστες εκκρίσεις που σταδιακά γίνονται παχύρευστες, κίτρινες ή πράσινες. Η διάγνωση μέσω εξέτασης των ρινικών εκκρίσεων δεν θεωρείται αξιόπιστη, ενώ η ακτινογραφία των ιγμορίων δεν προσφέρει ιδιαίτερη βοήθεια και ενίοτε είναι παραπλανητική καθώς τα ευρήματα στην ιογενή ιγμορίτιδα μοιάζουν με αυτά της μικροβιακής. Η ιγμορίτιδα διαγιγνώσκεται με την κλινική εξέταση και τη λήψη ιστορικού. Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να ζητηθεί αξονική τομογραφία.
Οι επιπλοκές της οξείας μικροβιακής ρινοκολπίτιδας δεν αναφέρονται συχνά αλλά είναι σοβαρές: Η μόλυνση του οφθαλμικού κόγχου ή συμπτώματα λοίμωξης στο κεντρικό νευρικό σύστημα επιβαρύνουν σημαντικά τη γενική κατάσταση του αρρώστου και αποτελούν ένδειξη άμεσης εισαγωγής στο νοσοκομείο.
Στον ΩΡΛ ή στον παιδίατρο;
Η ιγμορίτιδα είναι συχνή πάθηση των παιδιών. Ξεκινάει με συμπτώματα κοινού κρυολογήματος τα οποία επιμένουν και –ορθά- οδηγούν τους γονείς στον παιδίατρο. Όταν οι λοιμώξεις είναι συχνές ή σοβαρές ο παιδίατρος θα παραπέμψει τον ασθενή στον ωτορινολαρυγγολόγο.
Θεραπεία
Σε ασθενείς με ιογενείς ρινοκολπίτιδες δεν χορηγούνται αντιβιοτικά. Συνήθως, ένας υγραντήρας στο υπνοδωμάτιο και οι ρινικές πλύσεις με φυσιολογικό ορό είναι αποτελεσματικές μέθοδοι ανακούφισης των συμπτωμάτων. Ο παιδίατρος μπορεί επιπλέον να συστήσει αποσυμφορητικά ρινικά σπρέι προκειμένου να ελευθερώσει την αναπνοή του μικρού ασθενή.
Οι οξείες μικροβιακές ρινοκολπίτιδες σε ένα μεγάλο ποσοστό είναι αυτοϊάσιμες, γι’ αυτό και η χορήγηση αντιβιοτικής αγωγής αν και βελτιώνει τη συμπτωματολογία δεν πρέπει να γίνεται αλόγιστα αλλά βάσει συγκεκριμένων κλινικών κριτηρίων που αξιολογούνται από τον γιατρό.
