Τρεις γυναίκες πάλεψαν με το ακατόρθωτο. Χωρίς επεμβάσεις, χωρίς μαγικές λύσεις και φάρμακα και με μοναδικό όπλο τη θέλησή τους κατάφεραν να αλλάξουν τη ζωή τους. Και οι τρεις έχουν κοινά σημεία. Υποστηρίζουν πως το μυστικό δεν είναι οι μεγάλοι στόχοι, αλλά οι μικρές καθημερινές νίκες και πως ο καταλυτικός παράγοντας είναι η αλλαγή του τρόπου ζωής, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται απομάκρυνση από τους ανθρώπους που σου κάνουν κακό.
Brenda Jones: 60 ετών. Ζύγιζε 195 κιλά και έχασε τα 125
Πώς πήρα βάρος: «Πάντα πάλευα με το βάρος μου. Είχα αναπτύξει αρθρίτιδα στα γόνατα και το βάρος την έκανε χειρότερα. Πονούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα πια να περπατήσω. Δεν έτρωγα τόσο πολύ, αλλά έτρωγα παχυντικά φαγητά. Πατατάκια, τυρί και σάλτσες. Όταν φτάνεις στο σημείο να περιοριστείς σε αναπηρική καρέκλα λόγω βάρους, δεν ασκείσαι πια καθόλου και δεν καις καθόλου θερμίδες. Πώς θα μπορέσω λοιπόν να χάσω βάρος; Κι αν δεν μπορεί να γίνει τότε γιατί να προσπαθήσω; Έτσι σκεφτόμουν. Η όποια σωματική δραστηριότητα, ακόμη και να γυρίσω πλευρό στο κρεβάτι, ήταν εξουθενωτική. Υπέθετα ότι έπρεπε να λιμοκτονήσω για να χάσω βάρος.
Το σημείο καμπής: Κάποια στιγμή μίλησα για το αδιέξοδό μου στο γιατρό μου. Η απάντησή του μου άλλαξε τη ζωή. «Οι αριθμοί σου είναι λάθος. Μπορείς να τρως έως και 2.000 θερμίδες την ημέρα και να χάνεις βάρος». Σαν να άνοιξαν οι ουρανοί και να τραγουδούσαν άγγελοι. Μέσα στους επόμενους 16 μήνες έχασα 125 κιλά, έθεσα υπό έλεγχο το διαβήτη μου και βγήκα από το καροτσάκι. Έμαθα εντυπωσιακά πράγματα για το φαγητό. Έμαθα ότι μόνο ένα σνακ με πατατάκια και ντιπ μπορεί να είναι 2000 θερμίδες. Εγκατέλειψα την πίτσα και τα κέικ, τα επεξεργασμένα φαγητά και άρχισα να τρώω υγιεινά, με περισσότερα φρούτα και λαχανικά. Τρώω κάθε τρεις ώρες για να σταθεροποιώ το ζάχαρό μου και να κινητοποιώ το μεταβολισμό μου και παρακολουθώ τις θερμίδες που παίρνω με ειδική εφαρμογή στο κινητό. Εγκατέλειψα ακόμη και τα αναψυκτικά διαίτης.
Ενώ έχανα κιλά, εγώ παρατηρούσα τη διαφορά αλλά όχι και οι άλλοι. Κατάλαβαν τι συμβαίνει όταν εμφανίστηκα όρθια στη δουλειά. Με τη βοήθεια πατερίτσας και με δυσκολία στην αναπνοή περπάτησα περήφανη στο διάδρομο της δουλειάς υπό τα χειροκροτήματα των συναδέλφων μου. Ήταν ταπεινωτικό να περπατώ με πατερίτσα, αλλά ήμουν τόσο αποφασισμένη. Τελικά οι συνάδελφοί μου με στήριξαν πολύ και ήθελαν να μάθουν πως τα κατάφερα. Έπαιρνα δύναμη από αυτούς και εκείνοι από εμένα. Ο ενθουσιασμός ήταν μεταδοτικός. Έμαθα ότι δεν είναι εύκολο να μεταμορφώσεις τον εαυτό σου. Χρειάζεται ένας συνδυασμός ενημέρωσης, αποφασιστικότητας, στήριξης και προσωπικότητας για να γίνει. Θέλετε να μάθετε τα μυστικά μου;
Μικρά βήματα: Εάν είχα στόχο να χάσω 125 κιλά πιθανότατα θα είχα αποτύχει. Αντιθέτως, επικεντρώθηκα σε χιλιάδες μικρότερους στόχους, έναν τη φορά.
Στήριξη: Από τους φίλους, την οικογένεια και τους συναδέλφους μου.
Υπομονή: Όταν άρχισα να ασκούμαι ήταν εξαντλητικό επειδή είχα τόσο πολύ βάρος. Αντί όμως, να επικεντρώνομαι στη δυσκολία, έδειχνα υπομονή και με τον καιρό τα κατάφερα.
Αποφασιστικότητα: Εάν έχεις ένα πισωγύρισμα, ακόμη κι αν παρακάμπτεις κάποια στιγμή τους κανόνες, μην εγκαταλείπεις. Ποτέ μην εγκαταλείπεις.
Eve Parker,27 ετών. Ζύγιζε 154 κιλά και έχασε τα 86
Πως πήρα βάρος: Πάντα έκανα δίαιτα. Από το νηπιαγωγείο όταν η δασκάλα με ρώτησα τι θέλω να γίνω όταν θα μεγαλώσω, της απάντησα: «Αδύνατη». Από μικρή ηλικία είχα συνδέσει το φαγητό με τα συναισθήματά μου. Όλη μου η οικογένεια ήταν παχύσαρκοι. Στο σπίτι μου δεν ήταν ασυνήθιστο να τρώει κανείς μία πίτσα μόνος του. Όταν ήμουν 17 ετών χρειαζόμουν δύο θέσεις στο αεροπλάνο. Κάθε ταξίδι ήταν μία οδυνηρή εμπειρία. Ήμουν 23 ετών με πρόβλημα πίεσης και χοληστερίνης. Ήθελα να χάσω βάρος αλλά δεν ήθελα να κάνω δίαιτα. Δεν είχε νόημα η ζωή εάν δεν μπορούσα να φάω ό,τι ήθελα. Η λογική μου ήταν να τρώω junk food, να κάνω εμετό και μετά να ξανατρώω κάτι πιο λογικό.
Σημείο καμπής: Φρόντιζα τον άρρωστο πατέρα μου. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι εάν δεν άλλαζα στάση τότε σύντομα θα ήμουν εγώ με τις πάνες στο κρεβάτι. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα αγοράσει ποτέ ρούχα από κανονικό κατάστημα, ότι δεν πήγα ποτέ διακοπές ότι δεν είχα έναν ευτυχισμένο γάμο, ότι δεν είχα περιπέτειες, δεν είχα όνειρα. Ένιωσα μόνη. Ένιωσα ότι εάν ήταν να συνεχίζω να ζω έτσι, τότε δεν είχε νόημα. Ο συναισθηματικός και σωματικός πόνος ήταν μεγάλος και άρχισα να σκέφτομαι ότι είχα χαραμίσει τη ζωή μου.
Πώς αδυνάτισα: Άρχισα να περπατάω κάθε μέρα. Στην αρχή δεν μπορούσα να φτάσω ούτε μέχρι το πεζοδρόμιο, αλλά συνέχισα. Άρχισα να περπατάω στην αυλή μέχρι να φτάσω στο δρόμο και μετά να περάσω και τα πρώτα γειτονικά σπίτια. Ήταν οδυνηρό, αλλά συνέχισα έχοντας συνέχεια στο μυαλό μου την εικόνα του ανθρώπου που ήθελα να γίνω. Συνέχισα να προσπαθώ μέχρις ότου να μπορέσω να περπατήσω όλο το τετράγωνο. Σε λίγο καιρό περπατούσα 5 χιλιόμετρα και άρχισα να παίρνω μέρος σε αθλητικά γεγονότα. Ήθελα οπωσδήποτε να είμαι με άλλους δραστήριους ανθρώπους. Το να είμαι κοντά με χαρούμενους και ενεργητικούς ανθρώπους που με δέχονταν ως ισότιμη και σέβονταν τις προσπάθειες που έκανα μου έδωσε νέο στόχο. Δεν ένοιωθα πια ότι έπρεπε να το κάνω μόνη μου ούτε πως με υποτιμούσαν οι άλλοι.
Αποφάσισα να γίνω χορτοφάγος και να σπουδάσω διατροφολόγος. Το μότο μου είναι να τρως ό,τι είναι πιο κοντά στη γη και να τρως ένα ουράνιο τόξο από φρούτα και λαχανικά κάθε μέρα. Άρχισα να μειώνω κατά μία κουταλιά καθημερινά το φαγητό μου και ένιωθα το βάρος να φεύγει. Συνέχιζα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι είχα ήδη καταφέρει αρκετά.
Ολοκλήρωσα το πρώτο μου τρίαθλο το 2013. Πέρασα τη γραμμή με δάκρυα στα μάτια. Έκανα κάτι που ένοιωθα πως ήταν αδύνατο. Εάν εγώ μπόρεσα να το κάνω, τότε μπορούν όλοι. Έχασα 86 κιλά και τώρα στόχος μου είναι να μπω σε ρούχα nο 6.
Jamie Morgan: 38 ετών. Ζύγιζε 180 κιλά και έχασε τα 95
Πώς πήρα βάρος: Πολύ junk food. Έτρωγα συνέχεια, ακόμη και στα κρυφά. Ο κύκλος ήταν ο ίδιος κάθε φορά. Ευφορία, χαρά, ανταμοιβή, μούδιασμα και απογοήτευση. Η απογοήτευση οδηγούσε σε ενοχές και ντροπή, που τελικά με έριχναν και πάλι στο φαγητό. Ζούσα με πίτσα, μπέργκερ, τηγανητές πατάτες και πολλά γλυκά. Τίποτε δεν ήταν αρκετό και δεν θα ήταν μέχρις ότου να καταλάβω ότι η πείνα δεν ήταν σωματική, αλλά ψυχολογική. Αυτό που δεν καταλάβαινα ήταν πως έτρωγα για να μη βλέπουν οι άλλοι τα ελαττώματά μου. Τα σωματικά μου ελαττώματα τα έβλεπαν εδώ και καιρό, αλλά δεν άντεχα στη σκέψη ό,τι θα ανακάλυπταν τα άλλα, τα λιγότερο ορατά. Αυτός ο κύκλος της μοναχικής πολυφαγίας με απομόνωσε από τον κόσμο. Παρά το ότι ήμουν το πιο μεγαλόσωμο άτομο στο δωμάτιο πάντα πίστευα ότι όλοι με αγνοούν και με παραβλέπουν.
Το σημείο καμπής: Οι απώλειες της ζωής μου (παιδί χωρισμένων γονιών, θύμα κακοποίησης, ξαφνικός θάνατος της μητέρας μου, απόλυση και μετά βρέθηκα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας) με αποξένωσαν από τον κόσμο. Δεν ήθελα να έχω καμία καθημερινή δραστηριότητα, κοινωνική ή επαγγελματική. Δεν πήγαινα σε πάρτι και κοινωνικές δραστηριότητες, δε συμμετείχα σε project της δουλειάς επειδή φοβόμουν να εκθέσω τον εαυτό μου, φοβόμουν ότι θα γελοιοποιηθώ για την εμφάνισή μου ή για τον τρόπο που έτρωγα. Όπως πολλοί στην κατάστασή μου, έτρωγα ελάχιστα μπροστά σε κόσμο. Έτρωγα όμως, πολύ όταν ήμουν μόνη μου. Κάποια στιγμή, ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο μου είπε: «Νομίζω πως έχεις βαθιά κατάθλιψη». Τότε κατάλαβα πως δεν κοροϊδεύω πια κανέναν.
Πώς αδυνάτισα: Ζήτησα βοήθεια από ειδικό, κάτι που ήξερα ότι έπρεπε να κάνω όταν έχασα τη μαμά μου, αλλά διαρκώς ανέβαλα. Είχα αφήσει τον εαυτό μου να φτάσει τα 180 κιλά. Η αγάπη του άνδρα και της οικογένειάς μου δεν είχε πια καμία σημασία. Χρειαζόταν να αγαπήσω και να φροντίσω εγώ τον εαυτό μου. Έπρεπε να πιστέψω ότι αξίζω αυτήν την αγάπη. Ήμουν τόσο απασχολημένη να φροντίζω τους άλλους και να επιζητώ την αγάπη τους που είχα αγνοήσει τελείως τον κρίσιμο παράγοντα, πως το κλειδί για να θεραπευτείς είναι να αγαπήσεις και να δεχθείς πρώτα τον εαυτό σου.
Μετά από 6 μήνες ψυχανάλυσης, συνειδητοποίησα ότι ήθελα να κάνω κάτι για τον τρόπο ζωής μου. Άρχισα να ενημερώνομαι για τη διατροφή και την άσκηση. Έξι μήνες μετά, ήμουν έτοιμη και ξεκίνησα με διατροφολόγο που μου έδωσε τα απαραίτητα εργαλεία για να ελέγξω το φαγητό μου. Δεν υπάρχουν μαγικά χάπια, δίαιτες ή γρήγορες λύσεις. Μόνο μικρές αλλά σταθερές αλλαγές.
Η γυμναστική έγινε ένα καθημερινό καθήκον. Γρήγορα το καθήκον έγινε μία χαρούμενη ενασχόληση που μου έδινε τη δυνατότητα να ξεφύγω από το σώμα στο οποίο είχα κρυφτεί για τόσο καιρό. Το τελικό κομμάτι του παζλ μπήκε όταν άρχισα να συναναστρέφομαι με ανθρώπους εκτός του άμεσου κύκλου μου που είχαν θετική επίδραση στο νέο τρόπο ζωής μου. Αυτός ο παράγοντας που συχνά παραβλέπουμε, ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για μένα. Ο κοινωνικός μου κύκλος γρήγορα αναπτύχθηκε σε ανθρώπους που αγαπούν την άσκηση και τον υγιεινό τρόπο ζωής.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, έχω πετάξει βάρος 95 κιλών και συνειδητοποιώ τη δύναμη αλλαγής που έχω. Ήταν ένα εντυπωσιακό ταξίδι που άλλαξε τη ζωή μου.
