Της Πέπης Νικολοπούλου 
H ζωή, η ύπαρξη, η απώλεια, έννοιες δύσκολες για τους μεγάλους, πόσω μάλλον για τους μικρούς. Έννοιες που δεν μπορεί εύκολα το «μικρό» μυαλό να συλλάβει γιατί απλά δεν συνδέονται με κάτι που μπορείς να αγγίξεις, να πιάσεις, να μυρίσεις, να γευτείς. Και οι μικροί μας φίλοι, όπως ο μικρός Σιντ της ιστορίας μας, κάποιες φορές καλούνται να καταλάβουν γιατί ένα αγαπημένο τους πρόσωπο που καθημερινά βλέπουν, αγκαλιάζουν και περνούν ώρες μαζί, ξαφνικά απλά χάνεται. Εξαφανίζεται.
Να λοιπόν ποια είναι η ιστορία του νέου αυτού βιβλίου Το νησί του Παππού. Αρχίσαμε να διαβάζουμε τις πρώτες σελίδες ένα βράδυ για καληνύχτα.
Ο Σιντ επισκέπτεται το σπίτι του παππού και ανεβαίνοντας ψηλά στη σοφίτα, ανακαλύπτουν μαζί μια πόρτα που τους οδηγεί στο κατάστρωμα ενός πλοίου. Σαλπάρουν και βρίσκονται σε ένα μαγευτικό, τροπικό νησί που τους καλεί να το εξερευνήσουν.
Καταρράκτες, εξωτικά πουλιά, διαφορετικά δέντρα, μερικά μόνο από τα πολλά και υπέροχα που διαθέτει αυτός ο μοναδικός τόπος. Σε κάποιο ξέφωτο, βρίσκουν μια καλύβα. Εκείνη τη στιγμή είναι που ο παππούς αποφασίζει να μείνει για πάντα στο νησί. Ανακοινώνει απλά την απόφασή του και σε εκείνο ακριβώς το σημείο εντοπίζεται και το νόημα του βιβλίου. Ο Σιντ πρέπει μόνος πλέον να επιστρέψει. Επιβιβάζεται και πάλι στο πλοίο και ακολουθεί το δρόμο της επιστροφής που είναι δύσκολος και μοναχικός. Όμως ο Σιντ δεν θα ξαναβρεί τον παππού την επόμενη ημέρα στη σοφίτα να τον περιμένει.
”Την επόμενη μέρα ο Σιντ επισκέφτηκε ξανά το σπίτι του παππού. Ήταν το ίδιο όπως πάντα. Μόνο που ο παππούς… δεν ήταν πια εκεί.”
Όμως υπήρχε ένα γράμμα. Ένα γράμμα με αποδέκτη τον Σιντ και αποστολέα τον παππού. Ο παππούς έχει βρει τον προσωπικό του παράδεισο, είναι ευτυχισμένος και θα συνεχίζει να υπάρχει μέσα από τις σκέψεις του Σιντ.
Με εξαιρετικά διακριτικό τρόπο, το βιβλίο αυτό ξετυλίγει το πολύ ευαίσθητο θέμα της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Αγγίζει το θέμα με ιδιαίτερη τρυφερότητα και ευαισθησία και επιτρέπει σε εμάς τους γονείς να αναπτύξουμε ο καθένας μέσα από το δικό του προσωπικό φίλτρο και ανάλογα πάντα με την ηλικία του παιδιού, το θέμα της απώλειας. Ο Σιντ αγαπάει τον Παππού. Ο Παππούς αγαπάει τον Σιντ. Και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Γιατί ο παππούς πάντα θα έχει στην καρδιά του τον Σιντ ακόμα και όταν ο Σιντ δεν θα μπορεί πια να τον επισκεφτεί.
Γιατί πώς να μιλήσεις σε ένα παιδί για την απώλεια; Πώς να χωρέσεις μέσα σε λίγες λέξεις αυτό το τόσο αβάσταχτο συναίσθημα του πόνου, της απουσίας της τόσο απόλυτα μη αναστρέψιμης; Με απλές κατανοητές λέξεις εμείς οι ενήλικοι αναγνώστες, βλέπουμε το βιβλίο δίχως υπερβολές να χαράζει ένα δρόμο που η ερμηνεία του μπορεί να ποικίλει ανάλογα με την ηλικία που βρίσκεται το κάθε παιδί. Ένα μικρό παιδί ίσως να μην αντιληφθεί αμέσως το νόημα του θανάτου και της απώλειας αλλά απλά να το κατανοήσει ως ένα απλό αποχαιρετισμό. Κάποια στιγμή ρώτησα την κόρη μου, Αλίκη των 7 χρόνων:
- Για ποιο πράγμα νομίζεις ότι μιλάει το βιβλίο;
- Δεν το κατάλαβα, μαμά, αμέσως αλλά για πες μου. Ο παππούς του Σιντ πέθανε;
Επίσης με ένα τρυφερό τρόπο, η εικονογράφηση λειαίνει λίγο τα νοήματα. Το μέρος όπου ο παππούς αποφασίζει να μείνει για πάντα, και που κάλλιστα θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως ένας «επουράνιος παράδεισος», μας καθησυχάζει πως ο αγαπημένος παππούς ζει πλέον σε ένα όμορφο και συναρπαστικό μέρος.
Μία όμορφη και συγκινητική ιστορία από τον Benji Davies.
Απόδοση: Αντώνης Παπαθεοδούλου.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
Το βιβλίο έχει ήδη αποσπάσει τα βραβεία: -AOI World Illustration Awards 2015 – Children’s Books Professional -Sainsbury’s Picture Book Award -Sainsbury’s Children’s Book of the Year 2015
