Της Τόνιας Χανιώτη 
Κάποιες φιλίες είναι πολύτιμες. Ταιριάζουμε και αγαπάμε ανθρώπους που δεν μπορούν να αντικατασταθούν με άλλους. Είναι μοναδικοί. Οι φίλες μου είναι μοναδικές, ο σύντροφός μου είναι μοναδικός, τα παιδιά μου… Οι αγαπημένοι μου άνθρωποι!
Με το πέρασμα του χρόνου και τη μητρότητα που μπήκε δυναμικά στη ζωή μου, βρέθηκα να κάνω παρέα περισσότερο με άλλες μαμάδες. Τα κοινά μας σημεία ήταν οι ιώσεις, οι πάνες, η κοινωνικότητα των παιδιών μας και άλλα πολλά που μας ένωναν και μας έβαζαν σε μία ομάδα ανθρώπων ιδιαίτερη. Μαμάδες! Με κοινές ανυσυχίες, αγάπες, υπομονές και εξαντλήσεις.
Ήρθε όμως η ώρα να συνδεθώ ξανά με τις φίλες μου που δεν έχουν παιδιά.
Γιατί συχνά νιώθω σαν αερικό που έχει κουραστεί να φροντίζει μονάχα. Να προλαβαίνει επιθυμίες.
Γιατί νιώθω όμορφα όταν γελάω ξένοιαστα!
Γιατί συχνά νιώθω αποκομμένη από τη ζωή πέρα από την οικογένεια. Νιώθω να χάνω σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν στον πλανήτη. Οι φίλες που δεν έχουν μικρά παιδιά, συνήθως προλαβαίνουν να ενημερωθούν για σημαντικά γεγονότα. Διαβάζουν ειδήσεις, τις σχολιάζουν, τις μεταφέρουν. Ακόμα και τα ασήμαντα έχουν βάρος γιατί ούτε αυτά πολλές φορές προλαβαίνω να παρακολουθήσω. Οι τάσεις της μόδας, τα νέα όμορφα μαγαζιά που ξεφυτρώνουν, οι συναυλίες που θα γίνουν. Οι ενημερωμένες φίλες μου είναι γεμάτες ενέργεια και θέληση να με πληροφορήσουν και να με παρακινήσουν να δοκιμάσω κάθετι νέο.
Δεν είμαι μόνο μαμά. Είμαι γυναίκα. Είμαι ερωμένη. Και η φίλη μου θα μοιραστεί τις δικές της ανυσυχίες για τον σύντροφό της, τη ζωή της, θα με βοηθήσει να χαλαρώσω και να καταλάβω τις δικές μου ανησυχίες, τις έγνοιες που έχω για τη σχέση μου, τον άνθρωπό μου. Να τις εκφράσω. Να ακούσω τη φωνή μου να τις λέει εμπιστευτικά. Και μετά να κάνω κάτι για αυτό. Η φίλη μου θα με παροτρύνει να ασχοληθώ με τα μικρά προβλήματα της σχέσης μου, θα τα δει από μία άλλη οπτική γωνία. Θα τα κάνει ανάλαφρα γιατί συζητώντας μαζί της θα έχω κάνει την αρχή.
Ειδικά αν είναι παιδική μου φίλη, θα ξυπνήσουν τα παιδικά μου όνειρα! Τότε που φανταζόμασταν τη ζωή και ορμάγαμε να την τιθασεύσουμε. Μαζί της θα αφήσω για λίγο το ρόλο της μαμάς και θα μικρύνω. Θα θυμηθώ πως είναι να ονειρεύεσαι ξένοιαστα.
Με τις φίλες μου θα γελάσω, θα κουτσομπολέψω, θα στεναχωρηθώ, θα στριμωχτώ, θα ζηλέψω, θα χαλαρώσω, θα ζήσω στιγμές που δεν έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό το ρόλο της μαμάς και τη φροντίδα προς το παιδί αλλά το επίκεντρο θα είμαι εγώ. Το έχω ανάγκη το «εγώ». Έχω ανάγκη τις φίλες μου που δεν έχουν παιδιά. Που χωνόμαστε σε μια ομάδα δυνατή, που δεν μετριόμαστε συνεχώς, που δεν χρειάζεται να βαθμολογούμε η μία την άλλη με αποδείξεις τα παιδιά μας.
Χρειάζομαι τις φίλες μου για να υπάρχω πολυδιάστατα. Με φίλες με παιδιά, με φίλες χωρίς παιδιά, με ανθρώπους δίπλα μου, μαζί μου. Με ομάδες που να καλύπτουν την πολυπλοκότητα της ζωής μου. Για να μπορώ να ζω στον πλανήτη, όχι μόνο ως μητέρα, ως νοικοκυρά, σύζυγος, επαγγελματίας αλλά και ως γυναίκα, με ζωή πλούσια σε ενδιαφέροντα, εμπειρίες, φροντίδες και αγάπες!
