Ποια η διαφορά πατρότητας και μητρότητας; Πώς εξελίχθηκε ο ρόλος του πατέρα την τελευταία 20ετία και πώς εμείς ως νέοι μπαμπάδες, μπορούμε να δημιουργήσουμε μία νέα κοινωνία χωρίς στερεότυπα και διακρίσεις.
Η πατρότητα εξελίσσεται διαρκώς, χρόνια με τα χρόνια και πλέον όλοι μας - ως μπαμπάδες -απαιτούμε λίγη από τη «δόξα της μαμάς», αλλά παράλληλα υποχρεωνόμαστε να είμαστε συνεπείς στα νέα μας διευρυμένα καθήκοντα. Τόσο αυτά του συζύγου, όσο και αυτά του πατέρα.
Φέτος, συμπληρώνονται περίπου επτά χρόνια από εκείνη τη στιγμή που μου άλλαξε η ζωή! Αφετηρία αυτού του μοναδικού ταξιδιού ήταν το πρώτο παιδί, ο Γιάννης και απλά το δεύτερο, η Χριστίνα-Ιφιγένεια ήρθε να μεγιστοποιήσει αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα. Η αλήθεια είναι ότι όσοι είστε σε ανάλογη φάση θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι η ανατροφή τους είναι δύσκολη.
Είναι δύσκολο να είσαι γονιός σε μία αβέβαιη κατάσταση, με οικονομική και κοινωνική κρίση και παράλληλα με όλα αυτά να είσαι εκεί, βράχος! Να μη λείψει τίποτα! Να περάσουν παιδικά χρόνια όπως αυτά που περάσαμε και εμείς.. Φίνα! Τα δικά μας πρότυπα, οι γονείς μας, είχαν βιώσει σαφώς πολύ πιο δύσκολα παιδικά χρόνια αλλά την εικοσαετία του 1980-2000 ως φρέσκοι γονείς, θεωρώ ότι (ίσως) πέρασαν καλύτερα από εμάς, μέχρι στιγμής. Και ας μην είχαν internet, κλιματισμό στο αυτοκίνητο και τις ανέσεις - πράγματα αυτονόητα που έχουμε εμείς σήμερα. Μας μεγάλωσαν απλόχερα, χωρίς να μας λείψει σχεδόν τίποτα και με πολλή-πολλή αγάπη. Αυτό το βίωμα είχαμε, και σήμερα ως γονείς καλούμαστε να κάνουμε τα ίδια και ακόμη καλύτερα.
Ίσως η μοναδική διαφορά είναι οι ρόλοι της μαμάς και του μπαμπά οι οποίοι άλλαξαν σταδιακά, δίνοντας μία άλλη όψη στη μητρότητα ή στην πατρότητα. Πλέον ως σύγχρονοι γονείς γκρεμίζουμε τα στερεότυπα εκείνης της εποχής και οδηγούμαστε σε νέους δρόμους γεμάτους ισότητα, πολιτισμικότητα και πολλές νέες ευκαιρίες. Ο μπαμπάς του σήμερα ίσως έχει και το ίδιο στρες με τη μαμά του τότε, αναφορικά με το μέλλον των παιδιών. Και αυτό είναι λογικό, καθώς τα βάρη και οι υποχρεώσεις μοιράζονται ισάξια και δίκαια ανάμεσα… στο πρωί και το βράδυ, τις εξωσχολικές δραστηριότητες και τις «αγγαρείες» του σπιτιού. Στο σπίτι μας οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι και κατανεμημένοι πιστεύω ισομερώς. Για παράδειγμα, είμαι εμμονικός με την καθαριότητα και πολλές φορές και τα δύο παιδιά υποστηρίζουν αυτή την προσπάθεια όσο μπορούν.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που θέλησε με χαρά η Χριστίνα-Ιφιγένεια να βοηθήσει με το σφουγγάρισμα, έριξε όλον τον κουβά στο χαλί νομίζοντας ότι θα το πλύνουμε…. (δεν περιγράφω άλλο…) Πολύ βασικό σε όλο αυτό είναι ότι δεν πρέπει να ξεχνάω/ξεχνάμε ότι είναι παιδιά. Και τα παιδιά παίζουν ή παιδεύουν.
Καθημερινά, με τις πράξεις μας, το ύφος μας, τα νεύρα ή την ηρεμία μας, την αντικειμενικότητά μας, τον σεβασμό στη διαφορετική άποψη και φυσικά την τυφλή εμπιστοσύνη στα παιδιά μας, δίνουμε ασυναίσθητα μαθήματα ανατροφής και ψυχικής καλλιέργειας της επόμενης γενιάς. Είμαστε ό,τι τρώμε λένε οι διατροφολόγοι και κάπως έτσι είναι και τα παιδιά μας. Είναι φορές που τους μεταφέρουμε τις δικές μας ανασφάλειες και κατά την ταπεινή μου άποψη αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Όσοι από εσάς έχετε δύο παιδιά, θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι η συμπεριφορική μας διαφορά μεταξύ των δύο είναι τεράστια. Θυμάμαι το άγχος να συμπληρώσουμε τη λίστα αγορών (σελτεδάκια, πετσετούλες, κρεμούλες κτλ) ενώ στο δευτερο παιδί, πήγαν όλα αυτόματα…
Με τη συμπεριφορά μας διαμορφώνουμε τις προσωπικότητες των παιδιών μας και γενικότερα της κοινωνίας για την επόμενη γενιά. Στόχος μας δεν είναι απλώς να μεγαλώσουν, να είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα, αλλά να γίνουν σωστοί και χρήσιμοι πολίτες για να δημιουργήσουν έναν κόσμο λίίίίγο καλύτερο απ’ όσο τον βρήκαν!
Δε θα ξεχάσω ποτέ όταν σταμάτησα σε διάβαση πεζών (το ομολογώ, δεν το έκανα πριν τα παιδιά) και με ρώτησε ο Γιάννης γιατί δεν σταματάνε και οι άλλοι δίπλα μας. Η απάντηση ήταν πολύ απλή, αλλά πραγματικά δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να εξηγήσω το σωστό και το πρέπει των «κανόνων» χωρίς όμως να προσβάλω τους άλλους. Αρκετά παρόμοια παραδείγματα ειδικά τώρα την περίοδο της «μάσκας». Γιατί αυτός δε φοράει και εμείς φοράμε… Γιατί φωνάζει στο παιδί του….
Πολλά «Γιατί». Ακόμα περισσότερα «Διότι»!
Και κάπως έτσι, ενσυναίσθητα, δημιουργούμε μία νέα γενιά παιδιών, εφήβων και νέων που θα σέβονται (ακόμη περισσότερο), που θα αγαπούν (ακόμη περισσότερο), που θα αγαπιούνται (ακόμη περισσότερο), που θα στηρίζουν το δίκαιο και την ισότητα (ακόμη περισσότερο), που δε θα ντρέπονται για τις επιλογές τους..
Ας γίνουμε η γενιά της αλλαγής, η γενιά που τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν βλέποντας εμάς ως πρότυπα! Ως υπερήφανος μπαμπάς δύο παιδιών, θα προσπαθήσω…
Κωνσταντίνος Εφραιμίδης
Δημιουργός του dadsrules.gr
