14 Ιανουαρίου 2014
Λίγο η κρίση, λίγο η οικογενειακή παράδοση, κάτι η έλλειψη εμπιστοσύνης στις νεαρές νταντάδες, γεγονός είναι ότι οι περισσότεροι γονείς στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στη βοήθεια του παππού και της γιαγιάς. Κρατάνε τα παιδιά, τα παίρνουν από το σχολείο ή τον παιδικό σταθμό, τους μαγειρεύουν, τους λένε παραμύθια, ίσως μάλιστα και να τα διαβάζουν για το σχολείο. Μαζί με όλα αυτά όμως, υπάρχουν και ανεπιθύμητες παρενέργειες. Διαφωνίες ως προς τον τρόπο ανατροφής των παιδιών, γκρίνιες για τα καλοπιάσματα, τα γλυκά, την πολλή τηλεόραση, εντάσεις και έντονη κριτική εκατέρωθεν. Σας φαίνεται γνώριμη κατάσταση; Πώς μπορείτε να διατηρήσετε τον έλεγχο, αλλά και τις καλές σχέσεις με γνώμονα πάντα το συμφέρον του παιδιού;
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Παππούδες και γιαγιάδες δεν είναι υποχρεωμένοι να «θυσιάζονται» για εσάς. Το κάνουν από αγάπη. Ίσως και γιατί έτσι νιώθουν και οι ίδιοι πιο χρήσιμοι στην κοινωνία. Στην Αγγλία, μάλιστα, παππούδες και γιαγιάδες έκαναν τη δική τους «επανάσταση» δημιουργώντας μια ιστοσελίδα (www. grannynet.co.uk), μέσα από την οποία διεκδικούν τα δικαιώματά τους.
Από την άλλη όμως, για την ανατροφή των παιδιών απαιτείται κοινή γραμμή από όλους, είτε πρόκειται για τη νταντά, είτε για τη γιαγιά και τον παππού. Έτσι, θα πρέπει να αντιμετωπίσετε την κατάσταση με κατανόηση και σεβασμό, αλλά και με τακτικές που αποδεδειγμένα πιάνουν.
- Να εξηγείτε τα πάντα και με σαφήνεια. Δεν μπορείτε να περιμένετε από τον παππού και τη γιαγιά να είναι ενήμεροι για τις τελευταίες εξελίξεις και έρευνες σχετικά με την ασφάλεια και την ανατροφή των παιδιών. Στην εποχή τους έβαζαν τα μωρά να κοιμηθούν μπρούμυτα και τους έδιναν φαγητό από δύο ή τριών μηνών. Επίσης, δεν μπορείτε να περιμένετε να «πιάσουν» τις δικές σας ευγενικές, λεπτές προτροπές και υπονοούμενα. Να είστε συγκεκριμένοι σε σχέση με τις επιθυμίες, τους κανόνες και τις απαιτήσεις σας. Πείτε: «Αν συμβεί αυτό, θέλω να το χειριστείτε έτσι.» . Δεν είναι απαραίτητο ότι οι γιαγιάδες και οι παππούδες θα συμφωνήσουν με τις αποφάσεις σας ή ότι θα τους αρέσουν, είναι όμως, σημαντικό να μπορούν να καταλάβουν τους λόγους που σας οδήγησαν σε αυτές.
- Εξηγήστε τους πως, αν κάποια συμπεριφορά του παιδιού τούς προβληματίζει, είναι προτιμότερο να συμβουλευτούν εσάς για το τι πρέπει να κάνουν, παρά να αγχωθούν μέχρι να βρουν μόνοι τους τι είναι καλύτερο για το παιδί.
- Μιλήστε με μια φωνή: Ο σύντροφός σας και εσείς θα πρέπει εξαρχής να συμφωνείτε στους κανόνες που θα θέσετε στους δικούς σας ή στους δικούς του γονείς. Εν τέλει, δεν μπορείτε να θυμώνετε στη γιαγιά που δίνει στα παιδιά παγωτό το μεσημέρι, όταν την τελευταία φορά που το έκανε, ο άντρας σας ...ζήτησε ένα χωνάκι και για τον ίδιο!
- Ιεραρχήστε τις ανάγκες σας. Επιλέξτε ποια θέματα είναι για εσάς μη διαπραγματεύσιμα και σε ποια μπορείτε να δείξετε κάποια ελαστικότητα. Δε χρειάζεται να σπαταλάτε ενέργεια και να δημιουργείτε εντάσεις για θέματα μικρότερης σημασίας, όπως ένα σοκολατάκι. Αφήστε και κάποια πράγματα να περάσουν και κρατήστε τις δυνάμεις σας για τα πιο σημαντικά, όπως για παράδειγμα την ασφάλεια ή την ώρα του ύπνου.
- Ακούστε κι εκείνους τι έχουν να πουν. Καμιά φορά μπορεί πραγματικά να γνωρίζουν καλύτερα! Προτού λοιπόν, απορρίψετε οριστικά τις παρατηρήσεις ή τις ανησυχίες τους, αναρωτηθείτε μήπως αξίζει τον κόπο να δοκιμάσετε τη δική τους τεχνική. Ακόμα κι αν καταλήξετε ότι δεν συμφωνείτε ή ότι ο τρόπος τους δεν σας ταιριάζει, είναι σημαντικό να δείξετε ότι τους λαμβάνετε υπόψη.
- Συζητήστε χωρίς συναισθηματισμούς και εντάσεις. Όσο μεγαλύτερη ένταση έχετε εσείς, τόσο μεγαλύτερη ένταση θα επιδεικνύουν και εκείνοι. Μην το πάρετε ως προσωπική προσβολή, αν οι γονείς σας ή τα πεθερικά σας δεν συμφωνούν μαζί σας. Απλά, προσπαθήστε να είστε όσο πιο ήπιοι, αντικειμενικοί και σταθεροί στην τοποθέτησή σας.
- Βρείτε έξυπνους τρόπους να περάσετε το μήνυμά σας. Ένας εξ αυτών είναι να ξεκινάτε τη συζήτηση πάντα σε πρώτο ενικό πρόσωπο, με φράσεις όπως «πιστεύω ότι…», «νιώθω πως…» «αισθάνομαι σαν…». Είναι καλύτερο να ξεκινάτε έτσι από ότι λέγοντας κατευθείαν «είσαι…» ή «κάνεις…». Έτσι κατεβάζετε τους τόνους και δεν αναγκάζετε το συνομιλητή σας να μπει σε αμυντική στάση. Φράσεις όπως, «εσύ δεν ξέρεις» ή «κάνεις λάθος» καλό είναι να αποφεύγονται εντελώς.
- Επαινέστε τους. Χρειάζονται και εκείνοι αναγνώριση. Όταν θέλετε να περάσετε κάποιο μήνυμα, καλό είναι να ξεκινάτε, αλλά και να κλείνετε τη συζήτηση με κολακευτικά λόγια για την προσφορά τους και την αγάπη που τους τρέφουν τα παιδιά.
