19 Νοεμβρίου 2014
Της Ζωής Κρονάκη 
Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνη τη στιγμή…
Τη στιγμή που ήμουν ξαπλωμένη στην καρέκλα του γυναικολόγου και εκείνος μου ανακοίνωνε το χαρμόσυνο νέο!
“Συγχαρητήρια, είστε έγκυος”.
Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει και αυθόρμητα, θυμάμαι, τον αγκάλιασα και τον φίλησα.
Και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα τον άνθρωπο.
Ο λόγος που τον είχα επισκεφτεί ήταν γιατί ήθελα να εξετάσει τι ακριβώς μου συνέβαινε και που οφείλονταν οι διάφορες ορμονολογικές διαταραχές μου.
Το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω ήταν το νέο της εγκυμοσύνης.
“Θα γίνω μαμά” ψέλλισα και τα συναισθήματα που αυτόματα με πλημμύρισαν ήταν ανάμεικτα.
Νομίζω ότι τότε μέσα μου κυριαρχούσαν ένα παράξενο συνονθύλευμα ενθουσιασμού μαζί με έναν περίεργο φόβο για το άγνωστο!
Ήμουν πάντα βλέπετε από τα κορίτσια τα αγχωμένα με την καριέρα τους, τα ανεξάρτητα, τα αντισυμβατικά, έξω από τα καλούπια των περιοριστικών πιστεύω.
Συνέβαλλε και η μαμά μου σε όλο αυτό μιας και η ίδια ήταν γυναίκα της καριέρας και ποτέ δεν με άγχωνε με το θέμα του γάμου και της ηλικίας.
Είχα λίγο βολευτεί και στην ιδέα της μοναχικότητας και του δεν δίνω αναφορά σε κανέναν!
Δούλευα απεριόριστα, έβγαινα πολύ, έτρωγα όποτε ήθελα, έκανα ό,τι ήθελα και όλο αυτό με κανένα κόστος και για κανέναν παρά μόνο για τον ίδιο μου τον εαυτό.
Ωστόσο χρειάστηκαν μόλις λίγα λεπτά μετά από εκείνην την ανακοίνωση για να καταλάβω ότι αυτό που μου συνέβαινε ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από όλα όσα ήξερα και από όλα όσα είχα ζήσει μέχρι τότε…
Η μητρότητα μού χτυπούσε την πόρτα με τον δικό της αιφνιδιαστικό τρόπο και εγώ ή έπρεπε να την καλωσορίσω με ένα πλατύ και μουδιασμένο χαμόγελο, ή έπρεπε να της κλείσω δυνατά την πόρτα και να την ξεχάσω για πάντα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν θα τολμούσα να κάνω το δεύτερο.
Όχι από ταμπού, όχι από ανασφάλεια μιας και ηλικιακά ήμουν οριακά στο να αναλάβω αυτόν το ρόλο, όχι από πουριτανισμό.
Αλλά από μια ανάγκη που ξαφνικά γεννήθηκε μέσα μου από τη στιγμή που γεννήθηκες και εσύ, μωρό μου, μέσα στο σώμα μου.
Και αυτή η ανάγκη που με ακολούθησε σε όλο το ταξίδι της εγκυμοσύνης, μετά όταν έγινα μάνα και σε κράτησα στην αγκαλιά μου, έγινε πιο επιτακτική!
Είναι η ανάγκη του να νοιάζομαι για εσένα περισσότερο από εμένα.
Είναι η ανάγκη να αγαπάω με ανιδιοτέλεια ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου!
Είναι η ανάγκη να ξαγρυπνάω δίπλα σου όποτε με χρειάζεσαι χωρίς να σκέφτομαι λεπτό τη δική μου κούραση.
Είναι η ανάγκη να είμαι στο προσκέφαλό σου όταν είσαι άρρωστο και να κάνω σαν τρελή από την αγωνία μην τυχόν και μου πάθεις κάτι.
Είναι μια μόνιμη ανάγκη να ζω για σένα!
Μερικές φορές κάποιες φίλες μου, που ακόμη δεν έχουν γίνει μανούλες, με ρωτάνε πώς αισθάνομαι με τον ερχομό του παιδιού;
Αστειευόμενη τους απαντάω ότι η ζωή μου έχει χωριστεί σε δυο περιόδους. Στην π.π. περίοδο (προ παιδιού) και στην μ.π. περίοδο (μετά παιδιού).
Στην πρώτη περίοδο κυριαρχείς ΕΣΥ και όλα περιστρέφονται γύρω από εσένα.
Στη δεύτερη περίοδο κυριαρχεί αυτό το πλασματάκι που έφερες στον κόσμο. Και αυτό τα αλλάζει όλα!
Και όταν κάποιες φορές με κοιτάνε συμπονετικά που έχω αναλάβει τόσες υποχρεώσεις εγώ χαμογελώ συγκαταβατικά γιατί μέσα μου ξέρω.
Ξέρω ότι αυτό το συναίσθημα της μητρότητας δεν αναπληρώνεται με κανένα άλλο στον κόσμο.
Και είμαι σίγουρη, μανούλες, ότι το ίδιο νιώθετε και εσείς.
Γιατί υπάρχει μια συμπαντική αλληλεγγύη ανάμεσα μας και ένα κοινό μυστικό.
Ποιο είναι αυτό; Όλη η κούραση του κόσμου και όλες οι θυσίες δεν είναι αρκετές μπρος στο μεγαλείο που βιώνεις με το παιδί σου καθημερινά.
Ναι η μητρότητα με άλλαξε! Με έκανε καλύτερο άνθρωπο γιατί μου χάρισε τα πάντα! Και μου μεγάλωσε την αγκαλιά μου για να χωράει εσένα για μια ζωή. Για όσο ζω.
Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνη τη στιγμή…
Τη στιγμή που ήμουν ξαπλωμένη στην καρέκλα του γυναικολόγου και εκείνος μου ανακοίνωνε το χαρμόσυνο νέο!
“Συγχαρητήρια, είστε έγκυος”.
Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει και αυθόρμητα, θυμάμαι, τον αγκάλιασα και τον φίλησα.
Και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα τον άνθρωπο.
Ο λόγος που τον είχα επισκεφτεί ήταν γιατί ήθελα να εξετάσει τι ακριβώς μου συνέβαινε και που οφείλονταν οι διάφορες ορμονολογικές διαταραχές μου.
Το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω ήταν το νέο της εγκυμοσύνης.
“Θα γίνω μαμά” ψέλλισα και τα συναισθήματα που αυτόματα με πλημμύρισαν ήταν ανάμεικτα.
Νομίζω ότι τότε μέσα μου κυριαρχούσαν ένα παράξενο συνονθύλευμα ενθουσιασμού μαζί με έναν περίεργο φόβο για το άγνωστο!
Ήμουν πάντα βλέπετε από τα κορίτσια τα αγχωμένα με την καριέρα τους, τα ανεξάρτητα, τα αντισυμβατικά, έξω από τα καλούπια των περιοριστικών πιστεύω.
Συνέβαλλε και η μαμά μου σε όλο αυτό μιας και η ίδια ήταν γυναίκα της καριέρας και ποτέ δεν με άγχωνε με το θέμα του γάμου και της ηλικίας.
Είχα λίγο βολευτεί και στην ιδέα της μοναχικότητας και του δεν δίνω αναφορά σε κανέναν!
Δούλευα απεριόριστα, έβγαινα πολύ, έτρωγα όποτε ήθελα, έκανα ό,τι ήθελα και όλο αυτό με κανένα κόστος και για κανέναν παρά μόνο για τον ίδιο μου τον εαυτό.
Ωστόσο χρειάστηκαν μόλις λίγα λεπτά μετά από εκείνην την ανακοίνωση για να καταλάβω ότι αυτό που μου συνέβαινε ήταν κάτι τελείως διαφορετικό από όλα όσα ήξερα και από όλα όσα είχα ζήσει μέχρι τότε…
Η μητρότητα μού χτυπούσε την πόρτα με τον δικό της αιφνιδιαστικό τρόπο και εγώ ή έπρεπε να την καλωσορίσω με ένα πλατύ και μουδιασμένο χαμόγελο, ή έπρεπε να της κλείσω δυνατά την πόρτα και να την ξεχάσω για πάντα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν θα τολμούσα να κάνω το δεύτερο.
Όχι από ταμπού, όχι από ανασφάλεια μιας και ηλικιακά ήμουν οριακά στο να αναλάβω αυτόν το ρόλο, όχι από πουριτανισμό.
Αλλά από μια ανάγκη που ξαφνικά γεννήθηκε μέσα μου από τη στιγμή που γεννήθηκες και εσύ, μωρό μου, μέσα στο σώμα μου.
Και αυτή η ανάγκη που με ακολούθησε σε όλο το ταξίδι της εγκυμοσύνης, μετά όταν έγινα μάνα και σε κράτησα στην αγκαλιά μου, έγινε πιο επιτακτική!
Είναι η ανάγκη του να νοιάζομαι για εσένα περισσότερο από εμένα.
Είναι η ανάγκη να αγαπάω με ανιδιοτέλεια ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου!
Είναι η ανάγκη να ξαγρυπνάω δίπλα σου όποτε με χρειάζεσαι χωρίς να σκέφτομαι λεπτό τη δική μου κούραση.
Είναι η ανάγκη να είμαι στο προσκέφαλό σου όταν είσαι άρρωστο και να κάνω σαν τρελή από την αγωνία μην τυχόν και μου πάθεις κάτι.
Είναι μια μόνιμη ανάγκη να ζω για σένα!
Μερικές φορές κάποιες φίλες μου, που ακόμη δεν έχουν γίνει μανούλες, με ρωτάνε πώς αισθάνομαι με τον ερχομό του παιδιού;
Αστειευόμενη τους απαντάω ότι η ζωή μου έχει χωριστεί σε δυο περιόδους. Στην π.π. περίοδο (προ παιδιού) και στην μ.π. περίοδο (μετά παιδιού).
Στην πρώτη περίοδο κυριαρχείς ΕΣΥ και όλα περιστρέφονται γύρω από εσένα.
Στη δεύτερη περίοδο κυριαρχεί αυτό το πλασματάκι που έφερες στον κόσμο. Και αυτό τα αλλάζει όλα!
Και όταν κάποιες φορές με κοιτάνε συμπονετικά που έχω αναλάβει τόσες υποχρεώσεις εγώ χαμογελώ συγκαταβατικά γιατί μέσα μου ξέρω.
Ξέρω ότι αυτό το συναίσθημα της μητρότητας δεν αναπληρώνεται με κανένα άλλο στον κόσμο.
Και είμαι σίγουρη, μανούλες, ότι το ίδιο νιώθετε και εσείς.
Γιατί υπάρχει μια συμπαντική αλληλεγγύη ανάμεσα μας και ένα κοινό μυστικό.
Ποιο είναι αυτό; Όλη η κούραση του κόσμου και όλες οι θυσίες δεν είναι αρκετές μπρος στο μεγαλείο που βιώνεις με το παιδί σου καθημερινά.
Ναι η μητρότητα με άλλαξε! Με έκανε καλύτερο άνθρωπο γιατί μου χάρισε τα πάντα! Και μου μεγάλωσε την αγκαλιά μου για να χωράει εσένα για μια ζωή. Για όσο ζω.
