από την Τόνια Χανιώτη 
Θέλουμε για τα παιδιά μας να είναι αυτόνομα, ανεξάρτητα, να μεγαλώνουν όμορφα, με αληθινούς φίλους, να γίνουν πολυπράγμονες, να αντιλαμβάνονται τη ζωή σε βάθος και να τη χαίρονται! Ονειρευόμαστε ότι θα μεγαλουργήσουν στη ζωή τους και θα είναι ευτυχισμένα.
Τα μεγαλώνουμε δείχνοντάς τους πώς να φέρονται. Τους δείχνουμε τι περιμένουμε από αυτά. Δίνουμε τις οδηγίες απλά. Κατανοητά. Περιμένουμε την εκτέλεση με ανυπομονησία. Τους δίνουμε μασημένη τροφή και περιμένουμε να μεγαλώσουν όμορφα.
Δεν χρειάζεται να δοκιμάσουν τίποτα. Δεν υπάρχει λόγος να αποτύχουν. Μην λυπηθούν γιατί είναι αβάσταχτο συναίσθημα. Μην τα κοροϊδέψει κανείς και πιστέψουν τα λόγια του. Μην τυχόν και αποκτήσουν εμπειρίες που δεν τις έχουμε προσαρμόσει εμείς…
Θέλω τα παιδιά μου να έχουν εύρος συναισθημάτων. Να καταλαβαίνουν τις αποχρώσεις της χαράς, του ενθουσιασμού, της αγάπης, του μίσους, του πόνου. Να μην βιώνουν μόνο 2 συναισθήματα: υπέρμετρη χαρά και αβάσταχτο πόνο.
Θέλω τα παιδιά μου να δοκιμάζουν την επιτυχία. Να δοκιμάζουν και την αποτυχία. Να νιώσουν την απόρριψη, τώρα που είναι μικρά, για να μάθουν να σηκώνονται μετά από κάθε λάθος.
Εγώ κάνω λάθη. Ως μητέρα, ως άνθρωπος. Αφουγγράζομαι και δοκιμάζω νέα πράγματα με τα παιδιά μου που μπορεί να βγουν λάθος. Δεν είναι κάτι βαρύ. Ασήκωτο. Μαθαίνουμε μαζί να εξερευνούμε και αποδεχόμαστε την ήττα. Η νίκη είναι υπέροχη και χαρίζει όμορφα συναισθήματα. Η ήττα όμως είναι μία καλή προπόνηση για την επόμενη φορά. Είναι μία μοναδική ευκαιρία να δεις τις αδυναμίες σου και να προετοιμαστείς καλύτερα.
Ό,τι κι να δω στα άλλα παιδιά, με βάζει σε σκέψεις για τα δικά μου. Καταλαβαίνω ότι η συμπεριφορά τους είναι αυτή που αντέχω. Δείχνει το μέτρο της υπομονής μου. Το πόσο γρήγορα θέλω να μεγαλώσουν. Το πόσο τα ακούω και τα λαμβάνω υπόψη μου. Το πόσο τους επιτρέπω να έχουν παιδική ηλικία.
Θέλω να βοηθήσω τα παιδιά μου να διαχειριστούν τη ζωή τους. Να τη νιώσουν και να τη χαρούν. Να μπορούν να πάρουν αποφάσεις. Να επιλέγουν μέσα από τις εμπειρίες τους. Να μπορούν να πουν «όχι». Να χαίρονται το κάθε «ναι».
Θέλω να είμαι το λιμάνι τους. Να νιώθουν ότι μαζί μου μπορούν να ησυχάσουν, να πάρουν μιά ανάσα και να ορμήξουν πάλι μπροστά.
Δεν θέλω να ζήσω και τη δική τους ζωή.
