Η Emma Jenner δεν είναι μία τυχαία βρετανίδα νταντά. Έχει εμπειρία δύο δεκαετιών, είναι συγγραφέας, τακτική αρθρογράφος στην Huffington Post και κάνει σεμινάρια σε γονείς. Το συγκεκριμένο άρθρο της έγινε viral στο διαδίκτυο.
Με άλλα λόγια μεταδόθηκε με την ταχύτητα του φωτός, το διάβασαν χιλιάδες άνθρωποι και πυροδότησε εκατοντάδες σχόλια.
Απέκτησε φανατικούς οπαδούς, αλλά και φανατικούς εχθρούς. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Σε γενικές γραμμές είμαι αρκετά αισιόδοξος άνθρωπος. Συνήθως πιστεύω ότι όλα γίνονται για καλό και αγνοώ τα συντριπτικά στοιχεία υπέρ του αντιθέτου. Όλοι όσοι με γνωρίζουν θα σας πουν ότι δεν είμαι επιρρεπής στο δράμα. Όταν λοιπόν λέω ότι η σύγχρονη ανατροφή των παιδιών αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα – αν όχι κρίση- ελπίζω να με ακούσετε και να ακούσετε προσεκτικά. Δούλεψα με παιδιά και τους γονείς τους σε δύο ηπείρους κατά τη διάρκεια δύο δεκαετιών και αυτό που βλέπω τα τελευταία χρόνια με τρομάζει. Σας παραθέτω τα μεγαλύτερα προβλήματα όπως τα βλέπω εγώ.
Φοβόμαστε τα παιδιά μας.
Εγώ χρησιμοποιώ το τεστ του γάλακτος. Παρατηρώ το πρωί μία μαμά όταν βάζει γάλα στο νήπιό της. Εάν το παιδί πει «θέλω το ροζ κύπελλο και όχι το μπλε» ενώ η μαμά έχει ήδη βάλει στο μπλε, παρατηρώ προσεκτικά τις αντιδράσεις της. Τις περισσότερες φορές, η μαμά ασπρίζει και γρήγορα ψάχνει το αγαπημένο κύπελλο του παιδιού, να προλάβει προτού εκείνο ξεσπάσει σε μία νέα κρίση οργής. Λάθος. Τι φοβάσαι μαμά; Ποιος είναι επικεφαλής εδώ; Άσε το παιδί να βιώσει την κρίση οργής του και απομακρύνσου για να μη χρειάζεται να το ακούσεις. Προς Θεού όμως, μη βάζεις περισσότερη δουλειά για σένα μόνο για να ευχαριστήσεις το παιδί. Και, ακόμη πιο σημαντικό, σκέψου τι δίδαγμα του δίνεις εάν πάντα έχει αυτό που θέλει.
Ρίξαμε τον πήχη χαμηλά.
Όταν τα παιδιά παρεκτρέπονται, είτε πρόκειται για ένα ξέσπασμα που γίνεται δημόσια ή για μία δυστροπία που γίνεται στο σπίτι, οι περισσότεροι γονείς έχουν την τάση να σηκώνουν τους ώμους λέγοντας «έτσι είναι μωρέ τα παιδιά». Σας διαβεβαιώ πως δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Τα παιδιά έχουν πολύ περισσότερες ικανότητες από ό,τι συνήθως περιμένουν οι γονείς τους, είτε πρόκειται για καλούς τρόπους, είτε για σεβασμό προς τους μεγαλύτερους, είτε για δουλειές, για γενναιοδωρία ή ακόμη και για αυτοέλεγχο. Νομίζετε ότι το παιδί σας δεν μπορεί να κάτσει φρόνιμο στο τραπέζι ενός εστιατορίου; Λάθος. Νομίζετε ότι ένα παιδί δεν μπορεί να μαζέψει το τραπέζι χωρίς να του το ζητήσετε; Και πάλι λάθος. Ο μόνος λόγος που δεν συμπεριφέρονται έτσι είναι επειδή δεν τους δείξατε πώς να το κάνουν και επειδή δεν τους δείξατε ποτέ ότι αυτό περιμένετε από εκείνα. Είναι τόσο απλό. Ανεβάστε τον πήχη και το παιδί σας θα ανταποκριθεί στις υψηλότερες απαιτήσεις.
Χάσαμε το δάσος.
Κάποτε, οι δάσκαλοι, οι πωλητές στα καταστήματα, οι οδηγοί του λεωφορείου μπορούσαν άφοβα να συνετίσουν ένα απείθαρχο παιδί. Ενεργούσαν ως τα μάτια και τα αφτιά όλων των γονιών του κόσμου όταν το παιδί ήταν εκτός γονεϊκού ελέγχου και όλοι λειτουργούσαν κατά αυτόν τον τρόπο προς την εξυπηρέτηση ενός κοινού στόχου: την ανατροφή σωστών παιδιών. Κάποτε οι γονείς αλληλοϋποστηρίζονταν. Τώρα, όταν κάποιος άλλος ενήλικας τολμήσει να μιλήσει σε ένα παιδί, η μαμά και ο μπαμπάς του αναστατώνονται. Θέλουν το παιδί τους να φαίνεται τέλειο και έτσι δεν δέχονται όσους τους λένε ότι δεν είναι, ακόμη και αν πρόκειται για την ίδια του τη δασκάλα. Θα σπεύσουν και θα μαλώσουν τη δασκάλα, αντί να προσπαθήσουν να πειθαρχήσουν το παιδί τους που συμπεριφέρεται άσχημα στην τάξη. Νιώθουν την ανάγκη να παρουσιάσουν μία τέλεια εικόνα στον κόσμο και δυστυχώς, η ανασφάλειά τους ενισχύεται επειδή πολλοί γονείς κρίνουν ο ένας τον άλλον. Εάν ένα παιδί παθαίνει κρίση οργής, όλα τα μάτια στρέφονται στη μαμά αποδοκιμαστικά. Αντιθέτως, θα έπρεπε να την στηρίζουμε, επειδή οι πιθανότητες είναι ότι η κρίση οργής συνέβη καθώς δεν υπέκυψε σε κάποιες από τις απαιτήσεις του παιδιού. Αυτοί οι επικριτές θα έπρεπε αντιθέτως να λένε «μπράβο, καλή δουλειά – ξέρω, είναι δύσκολο να βάζεις όρια».
Εθιστήκαμε στις εύκολες λύσεις.
Θεωρώ πως είναι υπέροχο που οι σημερινοί γονείς έχουν όλα αυτά τα ηλεκτρονικά εξαρτήματα να τους βοηθούν στις μεγάλες αεροπορικές πτήσεις και στις μεγάλες αναμονές στον παιδίατρο. Είναι εξίσου φανταστικό που μπορούμε να παραγγείλουμε τα ψώνια μας διαδικτυακά και να ζεστάνουμε το φαγητό με το άγγιγμα ενός κουμπιού στα μικροκύματα. Οι γονείς είναι πιο πολυάσχολοι από ποτέ και είμαι υπέρ στο να χρησιμοποιούν τις εύκολες λύσεις όταν χρειάζεται. Οι εύκολες λύσεις όμως, είναι επικίνδυνος δρόμος. Όταν βλέπεις πόσο εύκολο είναι το τάμπλετ για να ψυχαγωγηθεί το παιδί στο αεροπλάνο, δελεάζεσαι να το χρησιμοποιήσεις όταν είσαι στο εστιατόριο. Τα παιδιά όμως πρέπει να μάθουν την αξία της υπομονής. Πρέπει να μάθουν να αυτοαπασχολούνται, να μάθουν ότι δεν είναι όλα τα φαγητά έτοιμα σε δύο λεπτά. Τα μωρά πρέπει να μάθουν να αυτοπαρηγορούνται χωρίς να κάθονται συνέχεια στην κούνια κάθε φορά που δυσανασχετούν. Τα νήπια πρέπει να μάθουν να σηκώνονται κάθε φορά που πέφτουν αντί να σηκώνουν τα χέρια στη μαμά και τον μπαμπά. Δείξτε στα παιδιά πως οι εύκολες λύσεις βοηθούν, αλλά πως είναι τεράστια η ικανοποίηση και το αίσθημα χαράς όταν τα καταφέρνεις μόνος σου.
Βάζουμε πρώτα τις ανάγκες των παιδιών αντί για τις δικές μας.
Φυσικά, οι γονείς έχουν την τάση να φροντίζουν πρώτα τα παιδιά τους και αυτό είναι θετικό. Είμαι και εγώ υπέρμαχος της προσήλωσης σε ένα πρόγραμμα που να ταιριάσει στις ανάγκες του παιδιού σας και στην κάλυψη των αναγκών – όπως η ένδυση και η τροφή – πρωτίστως των παιδιών. Οι σημερινοί γονείς όμως, έχουν πάει πολύ μακριά, υποτάσσοντας ολοκληρωτικά τις δικές τους ανάγκες και την ψυχική υγεία για το καλό των παιδιών. Βλέπω συχνά μαμάδες να σηκώνονται από το κρεβάτι για να ανταποκριθούν στην γκρίνια των παιδιών τους. Ή μπαμπάδες που παρατούν τα πάντα για να πάνε στο ζωολογικό κήπο ή για να φέρουν ένα μπουκάλι νερό στην κόρη τους γιατί διψάει. Το παιδί μπορεί να πάει και άλλη μέρα στο ζωολογικό κήπο και δεν πειράζει να πει ο μπαμπάς: «Μπορείς να πιεις κάτι, αλλά πρέπει να περιμένεις μέχρι να βρούμε ένα περίπτερο». Δεν είναι κακό να χρησιμοποιείτε τη λέξη «όχι» κατά περίπτωση, δεν είναι κακό να ζητάτε από το παιδί σας να αυτοαπασχοληθεί για λίγο επειδή η μαμά πρέπει να μιλήσει στο τηλέφωνο ή επειδή θέλει να ξεφυλλίσει για λίγο ένα περιοδικό.
Φοβάμαι ότι αν δεν διορθώσουμε αυτά τα σοβαρά πέντε λάθη στην ανατροφή των παιδιών, τότε τα παιδιά μας θα γίνουν δικαιωματικά εγωιστές, ανυπόμονοι και αγενείς ενήλικες. Δε θα είναι δικό τους λάθος – αλλά δικό μας. Δεν τους διδάξαμε κάτι διαφορετικό και δε ζητήσαμε τίποτα περισσότερο από αυτά. Εμείς δε θελήσαμε να τα ενοχλήσουμε ποτέ και έτσι αναπόφευκτα όταν το κάνουν, είναι θλιβερά απροετοίμαστα για αυτό. Επομένως, σας παρακαλώ, γονείς και κηδεμόνες από το Λονδίνο ως το Λος Άντζελες, και σε όλο τον κόσμο, να ζητάτε περισσότερα από τα παιδιά σας. Να περιμένετε περισσότερα. Μοιραστείτε τους αγώνες σας. Δώστε λιγότερα. Και ας προετοιμάσουμε αυτά τα παιδιά, όλοι μαζί, για αυτά που θα χρειαστούν για να έχουν επιτυχία στον πραγματικό κόσμο και όχι στον προστατευμένο που φτιάξαμε για αυτά.
